Κανονικά το Σάββατο που παρέδιδε το Υπουργείο Εξωτερικών στον Τσίπρα, έπρεπε ο Κοτζιάς να ξεκινήσει με μια μούντζα, να συνεχίσει με μια ροχάλα και να καταλήξει σε μια φάπα. Για κάτι τέτοιο μας είχαν προετοιμάσει πλείστοι όσοι σχολιαστές που κάνουν υγρά όνειρα με τα βιντεάκια της Ομάδας Αλήθειας και σταυροκοπιούνται..
μπροστά στο πορτραίτο του Αντώνη Σαμαρά. Μη σου πω να τον πλάκωνε και στα καντήλια ο Νίκος τον Αλέξη, με όλους τους αγίους μέσα συν μερικές οσίες για να δέσει το γλυκό. Και μόνο στο στόμα δεν φιλήθηκαν εν τέλει…
Αυτά συμβαίνουν όμως στην ενεργό πολιτική, να είσαι δηλαδή τη μία μέγα παγωμένος και την επομένη να φλέγεσαι από αισθήματα τρυφερά. Μέσα στο παιχνίδι είναι, τα βλέπουμε δεκάδες χρόνια και μόνο όσοι και όσες έχουν μνήμη χρυσόψαρου τείνουν να τα λησμονούν. Χώρια οι γνωστοί μαλάκες του «κάνε με εμένα πρωθυπουργό για μια μέρα», που δεν έχουν κυβερνήσει ούτε φουσκωτό στις ζωές τους. Ναι, η πολιτική θέλει γερό στομάχι, σκληρή πέτσα και νεύρα ατσάλινα. Ειδάλλως κινδυνεύεις να πάθεις ό,τι ο Σταύρος Θεοδωράκης που ξεκίνησε ζεν πρεμιέ και κατέληξε αναστενάρης!
Και κάπως έτσι ζήσαμε τα γέλια, τις χαρές και τις χειραψίες του Τσίπρα με τον Κοτζιά και κάπως έτσι δεν άντεξε στον πειρασμό ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών και εξήγγειλε ότι την πάμε τη φόδρα του Ιονίου στα δώδεκα μίλια και κάπως έτσι τη βλέπαμε τη σκηνή και αναρωτιόμασταν μήπως ετοίμαζε καμιά χειρονομία τύπου Αντρέα και Μιμής ο Αλέξης, σε στυλ «περασμένα ξεχασμένα ρε Νίκο, γύρνα πίσω και ας παν’ στην ευχή τα παλιά». Δεν το έκανε, αλλά η ανατροπή του σεναρίου από την απόλυτη πίκρα στη διάχυτη γλύκα θα έπρεπε για μια ακόμη φορά να μας υποψιάσει ότι στο Χόλυγουντ ξέρουν τι κάνουν. Απ’ τη ζωή βγαλμένα είναι όλα…
Είχε προηγηθεί βέβαια η εντυπωσιακή νίκη του Ζόραν Ζάεφ στο κοινοβούλιο των Σκοπίων, όπου τους βρήκε τους 80 βουλευτές που έψαχνε. Δεν ξέρω αν αυτό δείχνει στόφα μεγάλου ηγέτη, όπως βιάστηκαν να γράψουν κάποιοι συνάδελφοι που τον μπερδεύουν με τον Βέλιμιρ Ζάετς, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κώλωσε το τυπάκι. Την κρίσιμη στιγμή δεν πήγε ούτε πάσο, ούτε ντούκου. Τα ρέστα του πήγε, το μέλλον του έπαιξε, την καριέρα του υποθήκευσε και το πληρώθηκε εκατό τοις εκατό. Αυτά τα κόλπα προφανώς μαθαίνει στη Σαλονίκη, που έρχεται για διακοπές και σόπινγκ!
Τρεις νικητές λοιπόν από το στόρι με το Μακεδονικό, αλλά και δυο χαμένοι. Μία η Νέα Δημοκρατία που ήλπιζε ότι αφενός θα συνεχιζόταν το μπάχαλο στις σχέσεις Τσίπρα-Κοτζιά και αφετέρου δεν θα πέρναγε η συμφωνία από τη Βουλή των Σκοπίων και ένας ο Πάνος Καμμένος που πρέπει να καταβάλλει ηράκλεια προσπάθεια από τη μία για να κρατήσει ενωμένη την κοινοβουλευτική ομάδα του και από την άλλη για να χαϊδέψει τα αυτάκια της κομματικής βάσης.
Το αποτέλεσμα της χασούρας, σε πρώτη φάση; Σε αμφότερες τις περιπτώσεις επικράτησαν εξαρτημένα αντανακλαστικά, με το Μοσχάτο να ζητάει εκλογές και τον Καμμένο να πλακώνεται στα μπινελίκια και στις θεωρίες συνομωσίας. Έτσι όμως απευθύνεσαι μόνο στους πιστούς, δεν απευθύνεσαι στους αμφιταλαντευόμενους. Και δεν είμαι διόλου σίγουρος ότι οι πιστοί θα κρίνουν κυβερνήσεις και εκπροσωπήσεις στην προσεχή Βουλή. Πράγμα που, φυσικά, γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους μας ο Νίκος Κοτζιάς, παντοτινά παμπόνηρος και άρχων της τρίτης, τέταρτης, πέμπτης και έκτης ευκαιρίας στην πολιτική. Κι όποιος στοιχημάτισε ότι το χαρτί του κάηκε οριστικά, να περάσει απ’ το γραφείο μου έχω μια γέφυρα να του πουλήσω. Σε καλή τιμή!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
