Ητανε ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι μέσα από τη Μεσόγειο...
Εχουν περάσει χρόνια από τότε που η ΕΣΗΕΑ και η Ομοσπονδία Ιταλικού Τύπου αντάλλασσαν επισκέψεις και αναλύσεις για τον «συγκεντρωτισμό στα ΜΜΕ», με αφορμή το φαινόμενο «μπερλουσκονισμός» που τότε μεσουρανούσε. Ετσι, ένα βράδυ, σε μια μικρή αθηναϊκή ταβέρνα,..
ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Αριστείδης Μανωλάκος, ο πρόεδρος της Φεντερατσιόνε Λορέντσο ντελ Μπόκα και η γράφουσα έριξαν την ιδέα ενός μεσογειακού δημοσιογραφικού θεσμού για διάλογο και ένα ευδιάκριτο «παρών» απέναντι στην κυριαρχία των Βορείων στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων. Μια δύσκολη σχέση Βορρά – Νότου, που ουσιαστικά ακόμη δεν έστρωσε.
Η ιδέα έγινε σχέδιο και τον Οκτώβριο του 1997, οργανωμένο από τους δημοσιογράφους της Τοσκάνης, έγινε το πρώτο Μεσογειακό Συνέδριο με θέμα «Η ελευθερία της πληροφόρησης στη Μεσόγειο». Το δεύτερο στο Ραμπάτ του Μαρόκου, το τρίτο στην Αθήνα και ακολούθως ανά τρία χρόνια στο Κάλιαρι, τη Λευκωσία, τη Βαλέτα, το Πόρετς, την Αλμερία. Το τελευταίο στο Παρίσι, λίγο μετά την τραγωδία στο περιοδικό Charlie Hebdo. Kάτω από μεγάλες αφίσες με τον Βολταίρο.
Πλούσιες σε προβληματισμούς, συχνά και συγκινητικές αυτές οι συναντήσεις. Οι αντιπροσωπείες έφερναν κοντά αγωνίες και ερωτηματικά. Με κυρίαρχο πάντα το αίτημα για αλληλεγγύη προς όσους ζουν σε χώρες χωρίς δημοκρατία, μέσα σε φτώχεια και πολέμους.
Κάποια στιγμή σταμάτησαν να έρχονται οι Ισραηλινοί. Μάλλον γιατί υπέφεραν να ακούν τους πολύ δημοφιλείς Παλαιστινίους. Σταμάτησαν και οι Αλγερινοί, γιατί δεν τους επέτρεπαν να βγουν από τη χώρα και κάποιες φορές τούς πυροβολούσαν καταμεσής στους δρόμους.
Οι Τούρκοι, παρόντες και συνήθως σιωπηλοί, άκουγαν τους άλλους να μιλούν για το τι σημαίνει να είσαι δημοσιογράφος στην Τουρκία. Οι Τυνήσιοι έφερναν ελπίδες για την «αραβική άνοιξη» που είχε αρχίσει από τη χώρα τους και χάθηκε στον δρόμο.
Οι Νοτιοευρωπαίοι έβαζαν θέματα όπως ο πλουραλισμός, οι προστατευτικοί νόμοι για τον Τύπο, οι συντακτικές ελευθερίες, οι νέες τεχνολογίες. Και δεν ήσαν λίγες οι φορές που κάποιοι νιώσαμε κάπως ωσάν Βορειοευρωπαίοι απέναντι στους συναδέλφους της Νότιας και Ανατολικής Μεσογείου. Μια άλλου τύπου διαφορά Βορρά – Νότου.
Το συνέδριο που αρχίζει στις 4 Νοεμβρίου στην Αθήνα έχει τον τίτλο «Διάλογος» και φιλοδοξεί να είναι ευρύτερο από τα προηγούμενα. Για πρώτη φορά θα πάρουν μέρος αντιπροσωπείες από αραβικές χώρες οι οποίες δεν είναι μέλη της Διεθνούς, καθώς και από χώρες του Ευξείνου Πόντου. Αναπόφευκτα θα ανοίξει συζήτηση και για το προσφυγικό – μεταναστευτικό και τον ρόλο των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων, καθώς και για τους δημοσιογράφους που πλέον δεν σκοτώνονται μόνο στις εμπόλεμες ζώνες, αλλά δολοφονούνται. Είτε γιατί ερευνούν τις διαδρομές βρόμικου πολιτικού χρήματος, είτε γιατί στέκονται απέναντι σε σκοτεινούς μονάρχες.
Μέσα σ’ ένα χρόνο κύλησε το αίμα της Δάφνης Γκαλίθια, του Γιαν Κούτσακ, της Βικτόρια Μαρίνοβα, του Τζαμάλ Κασόγκι. Αίμα που δεν πρέπει να στεγνώσει.
Φανή Πετραλιά / Εφημερίδα των Συντακτών
Εχουν περάσει χρόνια από τότε που η ΕΣΗΕΑ και η Ομοσπονδία Ιταλικού Τύπου αντάλλασσαν επισκέψεις και αναλύσεις για τον «συγκεντρωτισμό στα ΜΜΕ», με αφορμή το φαινόμενο «μπερλουσκονισμός» που τότε μεσουρανούσε. Ετσι, ένα βράδυ, σε μια μικρή αθηναϊκή ταβέρνα,..
ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Αριστείδης Μανωλάκος, ο πρόεδρος της Φεντερατσιόνε Λορέντσο ντελ Μπόκα και η γράφουσα έριξαν την ιδέα ενός μεσογειακού δημοσιογραφικού θεσμού για διάλογο και ένα ευδιάκριτο «παρών» απέναντι στην κυριαρχία των Βορείων στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων. Μια δύσκολη σχέση Βορρά – Νότου, που ουσιαστικά ακόμη δεν έστρωσε.
Η ιδέα έγινε σχέδιο και τον Οκτώβριο του 1997, οργανωμένο από τους δημοσιογράφους της Τοσκάνης, έγινε το πρώτο Μεσογειακό Συνέδριο με θέμα «Η ελευθερία της πληροφόρησης στη Μεσόγειο». Το δεύτερο στο Ραμπάτ του Μαρόκου, το τρίτο στην Αθήνα και ακολούθως ανά τρία χρόνια στο Κάλιαρι, τη Λευκωσία, τη Βαλέτα, το Πόρετς, την Αλμερία. Το τελευταίο στο Παρίσι, λίγο μετά την τραγωδία στο περιοδικό Charlie Hebdo. Kάτω από μεγάλες αφίσες με τον Βολταίρο.
Πλούσιες σε προβληματισμούς, συχνά και συγκινητικές αυτές οι συναντήσεις. Οι αντιπροσωπείες έφερναν κοντά αγωνίες και ερωτηματικά. Με κυρίαρχο πάντα το αίτημα για αλληλεγγύη προς όσους ζουν σε χώρες χωρίς δημοκρατία, μέσα σε φτώχεια και πολέμους.
Κάποια στιγμή σταμάτησαν να έρχονται οι Ισραηλινοί. Μάλλον γιατί υπέφεραν να ακούν τους πολύ δημοφιλείς Παλαιστινίους. Σταμάτησαν και οι Αλγερινοί, γιατί δεν τους επέτρεπαν να βγουν από τη χώρα και κάποιες φορές τούς πυροβολούσαν καταμεσής στους δρόμους.
Οι Τούρκοι, παρόντες και συνήθως σιωπηλοί, άκουγαν τους άλλους να μιλούν για το τι σημαίνει να είσαι δημοσιογράφος στην Τουρκία. Οι Τυνήσιοι έφερναν ελπίδες για την «αραβική άνοιξη» που είχε αρχίσει από τη χώρα τους και χάθηκε στον δρόμο.
Οι Νοτιοευρωπαίοι έβαζαν θέματα όπως ο πλουραλισμός, οι προστατευτικοί νόμοι για τον Τύπο, οι συντακτικές ελευθερίες, οι νέες τεχνολογίες. Και δεν ήσαν λίγες οι φορές που κάποιοι νιώσαμε κάπως ωσάν Βορειοευρωπαίοι απέναντι στους συναδέλφους της Νότιας και Ανατολικής Μεσογείου. Μια άλλου τύπου διαφορά Βορρά – Νότου.
Το συνέδριο που αρχίζει στις 4 Νοεμβρίου στην Αθήνα έχει τον τίτλο «Διάλογος» και φιλοδοξεί να είναι ευρύτερο από τα προηγούμενα. Για πρώτη φορά θα πάρουν μέρος αντιπροσωπείες από αραβικές χώρες οι οποίες δεν είναι μέλη της Διεθνούς, καθώς και από χώρες του Ευξείνου Πόντου. Αναπόφευκτα θα ανοίξει συζήτηση και για το προσφυγικό – μεταναστευτικό και τον ρόλο των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων, καθώς και για τους δημοσιογράφους που πλέον δεν σκοτώνονται μόνο στις εμπόλεμες ζώνες, αλλά δολοφονούνται. Είτε γιατί ερευνούν τις διαδρομές βρόμικου πολιτικού χρήματος, είτε γιατί στέκονται απέναντι σε σκοτεινούς μονάρχες.
Μέσα σ’ ένα χρόνο κύλησε το αίμα της Δάφνης Γκαλίθια, του Γιαν Κούτσακ, της Βικτόρια Μαρίνοβα, του Τζαμάλ Κασόγκι. Αίμα που δεν πρέπει να στεγνώσει.
Φανή Πετραλιά / Εφημερίδα των Συντακτών