Τρίτη μεσημέρι, μια συνέντευξη του Κλάους Ρέγκλινγκ (του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) σε ολλανδική εφημερίδα παίρνει θέση βασικού θέματος στο πιο... viral ειδησεογραφικό σάιτ της πόλης: «Ρέγκλινγκ: Η Ελλάδα δεν έχει αποδεσμευτεί 100% - Οι θεσμοί δίνουν το ΟΚ» είναι ο τίτλος πάνω σε μια τεράστια -απειλητική για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις... συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ»- φωτογραφία του Γερμανού...
Στην πραγματικότητα, στην ίδια συνέντευξή του,..
στην ίδια ολλανδική εφημερίδα, ο Κλάους Ρέγκλινγκ είναι καθησυχαστικός για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις... συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ». Απλά εξηγεί στον δημοσιογράφο που του παίρνει τη συνέντευξη ότι «ο ελληνικός προϋπολογισμός φέτος είναι ελαφρά καλύτερος του αναμενομένου» και ότι «η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτόν τον προϋπολογισμό» (σ.σ: προκειμένου να μην περικόψει συντάξεις κ.λπ. κ.λπ.), προσθέτοντας το θεσμικό στερεότυπο «αν οι Έλληνες αλλάξουν τις πολιτικές τους, θα πρέπει πρώτα να συζητήσουν με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς».
Αυτό ακριβώς το στερεότυπο πήρε το πιο... viral ειδησεογραφικό σάιτ της πόλης και το διασκεύασε σε απειλητικό -για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις... συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ»- fake news. Για να αντικαταστήσει το προηγούμενο. Που ενημέρωνε ότι «καίγεται η συμμαχία Τσίπρα - Καμμένου». Και ότι οσονούπω πέφτουν ο πρόεδρος Τσίπρας και η κυβέρνησή του.
*******
«Τι είναι δημοσιογραφία; Στην ουσία είναι να ρίξεις έναν Πρόεδρο» έλεγε προ μηνών σε μια συνέντευξή του ο Ιγνάσιο Ραμονέ της "Monde Diplomatique": στόχος των ΜΜΕ σήμερα είναι να ρίξουν τους πολιτικούς ηγέτες. Αυτό είναι το σύνδρομο του Watergate της "Washington Post", που κατάφερε να ρίξει τον Νίξον. Σήμερα, έπειτα από σαράντα χρόνια, πολλά ΜΜΕ έχουν αυτόν τον στόχο ακόμα επειδή θεωρούν πως αυτό είναι το κριτήριο. Ο Σπίλμπεργκ στην τελευταία του ταινία «The Papers» για τα σκάνδαλα του Πενταγώνου επανέρχεται σε αυτό το θέμα. Τι είναι δημοσιογραφία; Στην ουσία είναι να ρίξεις έναν Πρόεδρο...
Καμιά σχέση βέβαια με τον πρόεδρο της ελληνικής
κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα, τον στόχο -αν όχι της ελληνικής δημοσιογραφίας -
της πλειονότητας των ελληνικών ΜΜΕ να τον ρίξουν. Κατά το μάλλον ή
ήττον, ο Γάλλος διανοούμενος υπαινίσσεται πως, σαράντα χρόνια μετά την
πτώση του Νίξον από την "Washington Post", τα ΜΜΕ
πάσχουν από ένα στρεβλό σύνδρομο Watergate, του τύπου «δημοσιογραφία
είναι να ρίξεις έναν Πρόεδρο». Εξάλλου, αν ο Ραμονέ είχε υπ’ όψιν του
τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τα ελληνικά ΜΜΕ όταν μιλούσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ,
θα έλεγε ότι δημοσιογραφία σήμερα είναι να ρίχνεις τον Τσίπρα... άπαξ της εβδομάδας...*******
Μόνο το τελευταίο εξάμηνο, τα είκοσι πιο... viral ειδησεογραφικά σάιτ της πόλης έριξαν τον Τσίπρα πάνω από είκοσι φορές, σε πάνω από είκοσι fake πρωτοσέλιδά τους. Τα οποία, με τη μέθοδο του χαλασμένου τηλεφώνου (έτσι τη λέω εγώ), αναδημοσιεύτηκαν σε πάνω από πεντακόσια προπαγανδιστικά ή μη σάιτ και μπλογκ∙ και αναμεταδόθηκαν, σχολιασμένα κακήν - κακώς (είτε θετικά είτε αρνητικά), μέσω των εκατομμυρίων χρηστών του Twitter και του Facebook σε ολόκληρη τη διαδικτυακή επικράτεια.
Σε όλα, ή σχεδόν σε όλα, τα fake πρωτοσέλιδα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ... έπεφτε από τον «σεισμό» ή το «σοκ» ή την «αστάθεια» ή τον «κλονισμό» ή τη «ρήξη» που προκαλούσε στη σχέση Τσίπρα - Καμμένου και στην «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» η συμφωνία των Πρεσπών. Στα πάνω από πεντακόσια προπαγανδιστικά ή μη σάιτ και μπλογκ όπου τα συγκεκριμένα fake story αναδημοσιεύτηκαν, χτενίστηκαν αναλόγως με τα γούστα του... κομμωτή. Στα εκατομμύρια post σε Facebook και Twitter, οι χρήστες έδειχναν ο καθένας τα δόντια του: «Η κρίση της πολιτικής οφείλεται και στον τρόπο που οι πολίτες σήμερα μπορούν να επεμβαίνουν στην πολιτική ζωή. Δεν περιορίζονται μόνο στην ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά κάθε ημέρα έχουν ενεργό ρόλο μέσω του Διαδικτύου», λέει (στην ίδια συνέντευξή του στο ΑΠΕ - ΜΠΕ) ο Ιγνάσιο Ραμονέ.
Όπως και να 'χει, και την περασμένη Τρίτη η... πτώση του Τσίπρα ήταν fake. Μια μέρα πριν, άλλωστε, ήταν που ξεκίνησε η Δ' Σύνοδος της Βουλής! Και φανταστείτε, Δ’ σύνοδος της Βουλής είχε να γίνει δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, από το 2004. Από τότε μέχρι σήμερα, είχαμε εκλογές κάθε δυο - τρία χρόνια: αριστερή παρένθεση, ε; Να!!!
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (07/10/2018)
