Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Παίρνω πρωί πρωί τηλέφωνο το φίλο μου τον Πάνο, του κάνω πρόταση:
«Έχω ένα πενηντάρικο κολλητέ! Βάζεις άλλα τόσα να χειραγωγήσουμε τις τράπεζες;»
«Ρε φίλε», μου απαντάει, «είμαι από κουβά στο στοίχημα. Μου έχει..
μείνει ένα εικοσάρικο μόνo». «Δεν πειράζει», του λέω, «θα χειραγωγήσουμε τις μισές!»
Κι έτσι ξέρετε ποιος έσκισε γάτες προχθες στο Χρηματιστήριο κι έφερε για μια ακόμη φορά τα πάνω κάτω. Για τις μισές, έστω, τράπεζες. Τις άλλες μισές, έχω την εντύπωση ότι τις κουτούπωσε ένας γιδοβοσκός από τα Φιλιατρά, που κονόμησε κατοσταρικάκι στο ΚΙΝΟ…
Αυτά συμβαίνουν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όταν αποφασίζουν κάποιοι σορτάκηδες να κάνουν παιχνίδι. Με την Τράπεζα της Ελλάδος να σφυρίζει αδιάφορα, για να μην πω να απολαμβάνει το χαβαλέ, τον ορυμαγδό, τον κουρνιαχτό. Γιατί γουστάρει η Τράπεζα της Ελλάδος το στόρι το μοβόρικο, γουστάρει να τσαλακώνει τη μουρίτσα του Ευκλείδη, γουστάρει εκείνη την ταινία την περιπετειώδη που είχε τον τίτλο «Η εκδίκηση είναι δική μου». Κι ύστερα ήρθε ο οίκος Fitch ο γαμημένος και αναβάθμισε τις ελληνικές τράπεζες. Και το βραχυπρόθεσμο αξιόχρεο και το μακροπρόθεσμο αξιόχρεο και «όπως τονίζεται, είναι σε θέση ουσιαστικά να εξυπηρετήσουν όλες τις υποχρεώσεις τους». Κλαίει ο Στουρνάρας, κλαίει κι η Παναγιά!
Αλλά δεν κλαίει ο Αντώνης Σαμαράς, φιλαράκι. Που είχε κάποιο καιρό να δώσει σημεία ζωής, αλλά επανήλθε ως νέος Πάουερ Ρέιντζερ με ομιλία του στην Καβάλα. Όπου απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι όλα καλά γινόσαντε επί βασιλείας του, τι καλά λέω, τέλεια, τι τέλεια ρε, άριστα. Άριστα όλα επί Σαμαρά, στο τσακ είμαι να το γράψω και με κεφαλαία, μιας και μας διαβάζει και κόσμος με πρεσβυωπία εδώ στις ιστοσελίδες του Χατζή.
Τόσο δυνατό αισθανόταν στην Καβάλα ο Αντώνης που ως και για το PSI μίλησε σε μια αποστροφή του λόγου του. Όλα τα θυμήθηκε, ως και την άθλια και χείριστη ΕΡΤ, που πήγε ο άνθρωπος να την εξυγιάνει και ήρθαν τα κουμμούνια και την ξαναρίξανε στα τάρταρα. Και για την ανεργία είπε και για το έλλειμμα και για το Υπερταμείο και για την Τρόικα και για τα δισεκατομμύρια που μας χρέωσε ο Βαρουφάκης, τίποτε απολύτως δεν άφησε αναπάντητο. Δεν είδα βεβαίως τη λέξη ΕΝΦΙΑ στο κείμενο της ομιλίας του, αλλά είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι πρόκειται για λάθος στην απομαγνητοφώνηση. Τέτοιο επίτευγμα πώς να το ξεχάσει κανείς, πώς να λησμονήσει τέτοιο σουξέ;
Όπως επίσης είναι δύσκολο κανείς να ξεχάσει το πεντάστερο ξενοδοχείο της Αμυγδαλέζας. Το θυμήθηκε ο Σαμαράς υμνώντας το και διευκρινίζοντας ότι επί των ημερών του έρχονταν στη χώρα μόνο νομοταγείς πρόσφυγες. Ενώ τώρα έχει γεμίζει ο τόπος αιμοσταγείς λαθρομετανάστες, τους οποίους κάλεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι αδίστακτοι και οργανωμένοι σε συμμορίες πλέον και τρομοκρατούν τον κοσμάκη. Ενώ όταν είχε ανοίξει ο ίδιος κάτι άλλα σύνορα, εκεί στην αρχή της δεκαετίας του ενενήντα, μπήκαν στην Ελλάδα μόνο κρίνοι και χρυσάνθεμα…
Τέλος πάντων παλιές, παμπάλαιες ιστορίες και ποιος να τις θυμάται πια; Εκείνο άλλωστε που μας απασχολεί είναι το Μακεδονικό. Όπου διαχώρισε εντελώς τη θέση του από τη Νέα Δημοκρατία, μιας και έβαλε επί τάπητος και το όνομα των γειτόνων μας. Το οποίο όνομα το έχει κάνει γαργάρα η αξιωματική αντιπολίτευση, μιλώντας μόνο για γλώσσες και ιθαγένειες. Ήρθε λοιπόν τώρα ο Σαμαράς να τραβήξει αυτάκια και να σφαλιαρίσει μαγουλήθρες. Θα μπει στον κόπο να του απαντήσει κανείς ή μήπως τον τρέμουν τόσο πολύ στο Μοσχάτο; Κι αν τον τρέμουν τόσο πολύ, μήπως μπορούν να μας εξηγήσουν και σ’ εμάς τα ούφατα το γιατί; Εκτός κι αν δεν προβλέπεται, που λέγαμε και στο στράτευμα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
