Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Επειδή ο ρεπόρτερ Ξανθάκης είναι γάτα (φαίνονται απ’ το φεγγάρι οι ραβδώσεις!), το είχε γράψει πρώτος πριν από καναδυό χρονάκια ότι οι Σοσιαλδημοκράτες ψόφησαν. Και με είχε πιάσει τότε η διευθύντριά μας η Αγγελική και μου είχε πεί «βρε Χρήστο, μη βάζεις..
ψόφησε, είναι κακόγουστο» και είχα πει «Ο.Κ.» εγώ και το άλλαξα σε «τελείωσε». Αλλά το μήνυμα ήταν σαφές: Ο μεγάλος πολιτικός σχηματισμός που κυριάρχησε μεταπολεμικά στη Δυτική Ευρώπη, τα ‘βλεπε ανάποδα τα ραδίκια…
Η επίσημη ληξιαρχική πράξη θανάτου, με βουλοκέρι και υπογραφές, εκδόθηκε προχθές Κυριακή στις τοπικές εκλογές της Βαυαρίας. Όπου οι Σοσιαλδημοκράτες δεν γλύτωσαν ούτε το μονοψήφιο ποσοστό ούτε τις καρδιακές προσβολές. Τους πέρασαν όλοι βλέπετε, τους πέρασε ως και ο κώλος της μαϊμούς που φέρει το όνομα «Ελεύθεροι Ψηφοφόροι», ένα γελοίο μόρφωμα που τσουρνεύει πολιτικές θέσεις από το κέντρο, τη δεξιά και την άκρα δεξιά.
Για να μην μιλήσω για τους Πράσινους, που κόντεψαν να πιάσουν το είκοσι τοις εκατό. Και φαντάζουν πλέον ως οι διάδοχοι των Σοσιαλδημοκρατών, στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Άσπιλοι, αθώοι και αναμάρτητοι, ιδίως για όσους δεν θυμούνται τις ευλογίες του πάλαι ποτέ ηγέτη τους Γιόσκα Φίσερ στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά αυτά είναι αρχαία ιστορία πια, σημασία έχει ότι καλύφθηκε το κενό των Σοσιαλδημοκρατών, έστω και εκ του προχείρου. Έστω και από ένα κόμμα που δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις σε ένα σωρό σημεία.
Θα συνέβαινε όμως κάτι τέτοιο και δεν μπορούσαν να το αποφύγουν οι Σοσιαλδημοκράτες. Τσατσόνια των αφεντικών γίνανε την τελευταία τριακονταετία και αφήσανε τους εργαζόμενους στη μοίρα τους. Ασπάστηκαν ενθέρμως το δόγμα «δε γαμιέται, θα το ρυθμίσει η αγορά», υιοθέτησαν τη λατρεία για τη νέα εποχή του σέρβις, πίστεψαν και στην θολή υπόσχεση του ίντερνετ και άντε στο καλό οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους, θα βρούνε το δρόμο μόνοι τους. Και φυσικά τον βρήκανε! Αλλά ήταν ο δρόμος για τις κάλπες…
Στη Γερμανία προτίμησαν του Πράσινους, στην Ελλάδα τον ΣΥΡΙΖΑ, στην Ιταλία των Κίνημα των Πέντε Αστέρων, στη Γαλλία τον Μακρόν και αυτό το πράγμα που έφτιαξε και βαριέμαι να το γκουγκλάρω να δω πως το λένε. Μόνο στη Βρετανία και στην Ισπανία, από τις χώρες που μετράνε στο διεθνές σκηνικό, άντεξαν οι Σοσιαλδημοκράτες γιατί είχαν τη στοιχειώδη εξυπνάδα να κάνουν στροφή προς τα Αριστερά και να ξεφορτωθούν βαρίδια και συνεργασίες με τη Δεξιά και την εργοδοσία.
Αυτά όλα, βέβαια, τα είχε κάνει πρώτος ο Αντρέας Παπανδρέου με τη ριζοσπαστική ΠΑΣΟΚάρα της μεταπολίτευσης, που τάισε την Ένωση Κέντρου μια μερίδα φασόλια βραστερά. Δεν έζησε ο μεγάλος ηγέτης για να δει τους επιγόνους του μεταμορφωμένους σε παχιές αγελάδες, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το διασκέδαζε πολύ. Όπως είμαι σίγουρος ότι θα γλένταγε με αμήχανες συνεντεύξεις όπως η προχθεσινή της Φώφης στο «Έθνος». Όπου επέμενε η Γεννηματά ότι το Κίνημά της (ο Θεός να το κάνει!), τηρεί ίσες αποστάσεις από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και κόντεψε να γκρεμιστεί η Χαριλάου Τρικούπη από τον πολιτικό σεισμό. Στο τσακ τη γλυτώσανε γιατί είναι γερό το κτίριο κι έχει μεγάλο ιδεολογικό βάρος.
Άσε τα στελέχη που φιλοξενεί, με τόση ιστορία στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας. Αν δεν κάνω λάθος ένα εξ αυτών, ο Κωνσταντινόπουλος με τ’ όνομα, στοιχημάτισε με το αφεντικό μου τον Χατζή ότι θα του κάνει το γεύμα αν στις προσεχείς εκλογές το ΚΙΝ.ΑΛ. δεν πιάσει το δέκα τοις εκατό. Σπεύδω από τώρα να προμηθευτώ ταπεράκια, γιατί σ’ αυτό το ντινέ θα πέσει τέτοιο γέλιο που κανείς δεν θα φάει τίποτα!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr