Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
ΟΚ, μισό λεπτό, Δευτέρα είναι, περιμένετε λιγάκι, κάτσε σου λέω, εντάξει τα κατάφερα, την άνοιξα τη Βικιπαίδεια. Πάμε να δούμε τι γράφει για τη Λυδία Λίθο:
«Είναι η κοινή ονομασία πετρώματος μαύρου χρώματος,..
το όνομα του οποίου προέρχεται από τη Λυδία της Μικράς Ασίας από όπου την εισήγαγαν αρχικά κατά την αρχαιότητα οι Έλληνες. Είναι είδος βασάλτη, ενός σκληρού πετρώματος που ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη βάσανος. Με την χρήση της Λυδίας λίθου μπορεί να εξακριβωθεί η περιεκτικότητας ενός κράματος σε χρυσό».
Αυτά που λέτε γινόσαντε στην αρχαία Ελλάδα πριν από εκατομμύρια χρόνια, τότε που χτίστηκε ο Παρθενώνας. Στη σύγχρονη Ελλάδα, πάλι, έχουμε πλέον μια άλλη δοκιμασία. Ένα τεστ, όχι για να ξεχωρίζουμε την περιεκτικότητα ενός κράματος σε χρυσό αλλά για να διακρίνουμε πόσο σκατόψυχος είναι ένας συνάνθρωπός μας. Πόσο βόθρο κυκλοφορεί εντός του, πόσο σάπια είναι τα αισθήματά του, πόσο καρβουνιασμένη είναι η σκέψη του. Το τεστ του Zακ Κωστόπουλου!
Έχω την εντύπωση ότι είχε αναφερθεί πρώτη φορά στο τουίτερ πριν από μερικές μέρες. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά τέλος πάντων δεν είναι ο ακριβής χωροχρόνος που έχει σημασία. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι διαθέτουμε πλέον μια μέθοδο μέτρησης της σκατοψυχιάς και μάλιστα μια μέθοδο πέρα από κόμματα, παρατάξεις και οργανώσεις. Δεν είναι δηλαδή ότι του θίγεις του αλλουνού κάτι που ψήφισε και δεν μπορεί να το πάρει πίσω. Ούτε του φτύνεις στα μούτρα έναν ηγέτη, ούτε του σκίζεις κομματάκια την παντιέρα του. Το τεστ του Ζακ τα προσπερνάει όλα αυτά, τα υπερβαίνει και χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος:
Στην σκατοψυχιά!
Δίνω παράδειγμα, για να καταλαβαινόμαστε πιο εύκολα. Απέναντι από την πολυκατοικία της φίλης μου της Μαίρης, σε ένα στενό των Αμπελοκήπων, είναι ένα περίπτερο. Το περίπτερο του κυρ Βασίλη, όπου μαζεύονται τα απογεύματα για μασλάτι οι τεχνίτες της περιοχής. Πονηρεμένη η Μαίρη, και ζοχαδιασμένη επίσης από τη μαύρη μοίρα του Ζακ, πήγε προχτές να συμμετάσχει και αυτή στην κουβέντα. Κι αφού ξεμπέρδεψε με τα συνοικιακά και τα τετριμμένα, την έριξε τη μπομπίτσα της:
Εσείς εδώ παλικάρια μου, πώς το βλέπετε αυτό το συμβάν της Ομόνοιας;
Αυτή είναι η ερώτηση κλειδί για το τεστ του Ζακ. Χωρίς πολλές φιοριτούρες, χωρίς καν να τοποθετηθείς, τον ρωτάς τον άλλον και τον αφήνεις να σολάρει. Κι απ’ όσα θα σου πει, προκύπτει και η βαθμολογία στην κλίμακα σκατοψυχιάς. Από το ένα ως το δέκα, ας πούμε, με ένα κάποιον ή κάποια που έχει ψυχούλα καλού Σαμαρείτη και δέκα κάποιον ή κάποια που θα έκανε καριέρα ως δεσμοφύλαξ σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Κι ανάμεσα κάπου, όλους τους υπόλοιπους με όλες τις υπόλοιπες…
«Πώς πήγε το τεστ;», ρώτησα τη Μαίρη, αφού με ενημέρωσε για την πρωτοβουλία της.
«Ο υδραυλικός το πέρασε εύκολα», μου απάντησε. «Βγήκε φόρα παρτίδα και δήλωσε “παιδιά, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα”. Ο ηλεκτρολόγος, από την άλλη, απέτυχε παταγωδώς. Άρχισε να λέει κάτι για ιδιοκτησίες και μαλακίες, μόνο φάπα δεν του έριξα!»
«Και τώρα;», την ξαναρώτησα.
«Τώρα», κατέληξε η Μαίρη, «ξέρω καλά τι σόι άνθρωπος είναι ο ένας και τι σόι άνθρωπος είναι ο άλλος. Και ξέρω σε μια δύσκολη στιγμή ποιος θα με στηρίξει και ποιος θα με αφήσει να ψοφήσω. Λίγο το ‘χεις;»
Όχι, δεν το έχω λίγο, πολύ το έχω. Και σκέφτομαι ότι σε κάποια στιγμή της ζωής μας, όλοι και όλες μπορούμε να επωφεληθούμε από το τεστ του Ζακ. Από μια τελευταία προσφορά προς τους συνανθρώπους του, ένα τελευταίο δώρο. Από μια τελευταία σπονδή εκ μέρους μας, στη μνήμη ενός αμνού που θυσιάστηκε μέσα στη σιωπή της μάζας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr