Έχει κόσμο, χαμός, Σάββατο...
Περπατάω κάπως νευρικά, έχω τσαντιστεί που παρασύρθηκα σ' αυτό το πανηγύρι, I'm too old for this shit φάση.
Και όπως περπατάω, σχεδόν σκοντάφτω πάνω σ' ένα χέρι.
Δύο άνθρωποι είναι ξαπλωμένοι στο πεζοδρόμιο, εντελώς ακίνητοι και κουκουλωμένοι με κάτι πανβρώμικα κουρέλια και ο ένας τους έχει απλωμένο το ένα χέρι στο οποίο κρατάει ένα πλαστικό ποτήρι.
Ένα χέρι που μοιάζει κομμένο,..
αυτόνομο, όπως προβάλει από το κουρέλι που τον σκεπάζει κι απλώνεται στη μέση του πεζοδρομίου.
Στάθηκα.
Κοκκάλωσα για την ακρίβεια.
Και κοιτούσα τους δύο ανθρώπους.
"Έλα προχώρα", μου λέει ο άνθρωπος που ήταν μαζί μου, ο οποίος δεν είχε δώσει καμία σημασία, "άστο, έτσι είναι".
Μ΄ έκανε έξαλλη.
Τι ν' αφήσω ρε, πας καλά;
Πώς το συνηθίζεις αυτό το πράγμα;
Έτσι όπως βλέπεις το πόδι σου, με το μοδάτο τζιν και το υπέροχο τακούνι δίπλα στο απλωμένο χέρι ενός ανθρώπου που δεν είναι καν άνθρωπος πια, πώς στο διάολο το συνηθίζεις αυτό και προχωράς;
Δηλαδή, εντάξει, προστατεύεσαι, προσπαθείς να παραμείνεις στην πλευρά των ανθρώπων που είναι ανθρώπινοι άνθρωποι και όχι εξαθλιωμένα ζόμπι, πας στα προάστεια, κλείνεσαι σπίτι σου, κάνεις πώς δεν βλέπεις, απωθείς όσα βλέπεις, το πιθανότερο είναι πώς δεν κάνεις τίποτα γι αυτά, λες ένα "δε βαριέσαι, προχώρα, άστο", πας πίνεις τα ωραία σου ποτά, δεν καταλαβαίνεις γιατί ο άλλος έχει χάσει το κέφι του, γενικά "προχωράς και το αφήνεις", επειδή "έτσι είναι τα πράγματα".
Και πώς καταφέρνεις να μην σε στοιχειώνει το γεγονός ότι ζεις σε έναν κόσμο στον οποίο "έτσι είναι τα πράματα";
Και ποιος είπε ότι το "έτσι είναι τα πράγματα" είναι νομοτέλεια;
Και πώς πάς μετά και ζεις και κινείσαι και ψηφίζεις χωρίς να το χεις αυτό διαρκώς στο μυαλό σου, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά για κάποιο λόγο γίνονται έτσι τα πράγματα και τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς;
Και πώς μεγαλώνεις παιδιά;
Τι τους λες;
"Άστο, έτσι είναι τα πράγματα";
Τα μαθαίνεις να μην κοιτάνε, να μην βλέπουν;
Τα κρατάς στη γυάλα;
Πώς;
Και πώς δεν καταλαβαίνεις ότι με το "έτσι είναι τα πράγματα" γίνεσαι μέρος του γαμημένου του προβλήματος;
Εκτός αν δεν το βλέπεις καν σαν πρόβλημα, που είναι το επόμενο στάδιο αποκτήνωσης.
Θα πείτε τώρα, μην μας πουλάς κοινωνική ευαισθησία Δεδούση, από την ασφάλεια του ντιζαϊνάτου λάπτοπ σου.
Δεν σας πουλάω κοινωνική ευαισθησία, ούτε μας προτρέπω να εξομοιωθούμε με τους εξαθλιωμένους, ούτε μας κατηγορώ που κάνουμε ότι μπορούμε για να ζούμε οι ίδιοι αξιοπρεπώς. Αντιθέτως.
Λέω μόνο να μην προχωράμε χωρίς να στεκόμαστε.
Να μην μπλοκάρουμε αυτήν την πραγματικότητα από το οπτικό μας πεδίο και τη σκέψη μας.
Να μην τη θεωρούμε αυτονόητη και φυσιολογική.
Δεν είναι.
Δεν είναι φυσιολογικό να αργοπεθαίνουν οι άνθρωποι στα πεζοδρόμια κι εμείς να περνάμε από πάνω τους, πώς να το κάνουμε.
Είναι ήττα του πράγματος που θεωρούμε πολιτισμό μας.
Είναι η αυτοακύρωσή του.
Είναι η πολύ λάθος πραγματικότητα και αν τη συνηθίσουμε και αδιαφορούμε και τη θεωρούμε φυσιολογική δεν θ' αλλάξει ποτέ.
Εάν τη βλέπουμε και στεκόμαστε και μας προβληματίζει, μόνο τότε υπάρχει έστω και η ελάχιστη πιθανότητα ν' αλλάξει.
Ή τουλάχιστον να μην είμαστε πιο ζόμπι από τους ζωντανους-νεκρούς των πεζοδρομίων.
Μαρία Δεδούση (από fb)
* το σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη είναι από την Εφημεριδα των Συντακτών του Σαββατοκύριακου (07/10/2018)