Της Ευγενίας Λουπάκη*
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι είμαι φανατική της ενημέρωσης από τη δημόσια τηλεόραση. Τη θεωρώ μακράν καλύτερη (πληρέστερη, σφαιρικότερη, νηφαλιότερη) από τα ιδιωτικά κανάλια, με όλες τις αδυναμίες και αγκυλώσεις της, που μερικές ..
φορές γίνονται ενοχλητικές και απωθητικές.
Η μεγάλη και σπουδαία χειρονομία, να ξανανοίξει η ΕΡΤ μετά το φασιστικής νοοτροπίας “μαύρο” που εξέθεσε διεθνώς τη χώρα μας, δεν συνοδεύτηκε, νομίζω, από ανάλογη τόλμη στη συνέχεια. Οι γνώστες, μάνατζερ και ειδικοί που εκλήθησαν να δημιουργήσουν τη νέα ΕΡΤ, μαζί με όλο το προϋπάρχον προσωπικό, δεν ανταποκρίθηκαν στις μεγάλες προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί για μια δημόσια τηλεόραση, ανταγωνιστική μεν αλλά ταυτόχρονα εργαλείο δημοκρατικής πληροφόρησης και “εκπαίδευσης” των τηλεθεατών, με στόχο μια ανοιχτή κοινωνία των πολιτών και των δικαιωμάτων τους.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι φταίνε τα πρόσωπα, που σε πολλές περιπτώσεις είναι ακριβώς τα ίδια που “ενημέρωναν” και επί ΝΕΡΙΤ και ο κόσμος που αγωνίστηκε ψυχή τε και σώματι για το άνοιγμα της ΕΡΤ δεν τα ξεχνά. Άλλοι λένε ότι φταίνε τα πρόσωπα που υπηρέτησαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις και έσπευσαν τώρα να υπηρετήσουν και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τα καλοδέχτηκε και τους ανέθεσε θέσεις ευθύνης.
(Γιατί σε καμία περίπτωση δεν ισχύουν οι ισχυρισμοί της Ν.Δ. περί ΣΥΡΙΖΑ channel, ουδείς νομίζω που ήταν ΣΥΡΙΖΑ από το μακρινό 4% υπάρχει, στην οθόνη τουλάχιστον της ΕΡΤ).
Όλα αυτά μπορεί και να ισχύουν, αλλά το βασικό κατά τη γνώμη μου είναι το σχέδιο. Τι είδους ΕΡΤ θέλεις πρέπει πρώτα να αποφασίσεις και μετά να αναζητήσεις τα πρόσωπα που θα υπηρετήσουν το σχέδιό σου.
Όσον αφορά λοιπόν την ενημέρωση, νομίζω ότι η ΕΡΤ θα έπρεπε με τόλμη να θέτει την ατζέντα και όχι να ακολουθεί αυτό που κάθε φορά ορίζει ως ατζέντα η κυβερνητική δραστηριότητα ή η δικομματική διαμάχη. Προσωπικά θα ήθελα να έχει αντιληφθεί η ΕΡΤ πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος εκφασισμού της κοινωνίας και να έχει ως έναν βασικό της άξονα τον πόλεμο -ναι τον πόλεμο- εναντίον αυτού του κινδύνου. Όχι με διακηρύξεις και μεγαλοστομίες, αλλά με καθημερινό μέτωπο.
Για να δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα, δεν επιτρέπεται μια είδηση για τους πρόσφυγες της πλατείας Αριστοτέλους να δένει στο ίδιο ρεπορτάζ με την είδηση για αύξηση των περιπολιών της ΕΛ.ΑΣ. στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί υπήρξε στη δημόσια τηλεόραση τόσο μεγάλη υποβάθμιση της δίκης της Χρυσής Αυγής.
Αντιλαμβάνομαι, ως τακτική τηλεθεάτρια των ενημερωτικών ζωνών, το άγχος ορισμένων συναδέλφων από το μπούλινγκ της Νέας Δημοκρατίας και το κατανοώ. Γι' αυτό ακριβώς μια φυγή προς τα μπρος θα ήταν ιδανική. Και η προσπάθεια προσέλκυσης νεότερου σε ηλικία κοινού επιβεβλημένη.
ΥΓ.: Στην κρίση που σοβεί εδώ και καιρό στο εσωτερικό της ΕΡΤ δεν θέλω να αναφερθώ, είναι δημοσιοποιημένες τόσες απόψεις και καταγγελίες. Για μένα κρίση σοβαρή, που με κάνει να ντρέπομαι, είναι να ακούω από το στόμα κεντρικού παρουσιαστή “Ιφιγένεια εν Αυλίδις”. Και μάλιστα δις.
* Η Ευγενία Λουπάκη είναι δημοσιογράφος και το κείμενό της δημοσιεύτηκε στο εξασέλιδο αφιέρωμα της Αυγής για την ΕΡΤ
