Αν είσαι πρώην υπουργός του Σημίτη, τι είναι πιθανότερο να κάνεις τέλη Οκτωβρίου; Να πας για μπάνιο στη Βουλιαγμένη ή να πας μια βόλτα στον ανακριτή;
Κι επειδή η απάντηση είναι κάτι περισσότερο από προφανής, περνάω στην δεύτερη απορία..
του ρεπόρτερ Ξανθάκη:
Αφού πας στον ανακριτή, τι είναι προτιμότερο να κάνεις; Να φανείς ταπεινός και σεμνός ή να τον πατσαβουριάσεις κατάμουτρα σε στυλ «δεν ξέρεις τι σου γίνεται ρε ούφο»;
Τα ρωτάω τα ανωτέρω διότι όπως όλοι και όλες ξέρουμε έκατσε επιτέλους ο Γιάννος Παπαντωνίου στην πολυθρόνα απέναντι απ’ τον ανακριτή και είπε ό,τι είχε να πει και τον έκρινε ο ανακριτής προφυλακιστέο. Και πήγε Μεταγωγών με τη σύζυγό του δια τα περαιτέρω και ακολούθως παίρνει το δρόμο για τη μπουζού. Αλλά είχε προλάβει προηγουμένως να του τρίψει τη μουρίτσα του ανακριτού, λέγοντάς του ότι δεν καταλαβαίνει την πολυπλοκότητα των σύγχρονων τραπεζικών συστημάτων.
Αγράμματο τον έβγαλε δηλαδή, με συνοπτικές διαδικασίες, ξύλο απελέκητο και γκάφαλο που λέμε και στην πατρίδα μου, στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Που να το βρει το μυαλό ένας κοινός ανακριτής των ελληνικών δικαστηρίων για να κατανοήσει τον ωκεανό των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και το σερφάρισμα του Γιάννου Παπαντωνίου στα κύματά τους; Εύκολο είναι; Αν ήταν εύκολο θα ήμασταν όλοι μεγιστάνες και με τα χρυσά κουτάλια θα ταΐζαμε τα σκυλιά!
Εγώ πάντως αν ήμουνα ανακριτής θα είχα φροντίσει πριν συναντηθώ με τον Γιάννο να δω εκείνη την ταινιάρα το «Μεγάλο Σορτάρισμα». Πρώτον για να πάρω μυρωδιά από τι σόι απατεωνιές κρύβουν τα σύγχρονα τραπεζικά συστήματα και δεύτερον για μια καταπληκτική σκηνή, όπου ανεβαίνουν στο πόντιουμ μιας διάσκεψης κορυφής ο «αισιόδοξος» και ο «απαισιόδοξος» της ιστορίας και λέει ο «αισιόδοξος» το παραμυθάκι του το μαλακισμένο και βγαίνει ο «απαισιόδοξος» και με πέντε φράσεις το αποδομεί εις τα εξ ων συνετέθη. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάνει μπαμ η χρηματαγορά και πάει η αισιοδοξία να μελετήσει τη θέα απ’ τα ραδίκια ανάποδα…
Αισιοδοξία σαν το χαμόγελο του Γιάννου και σαν εκείνη την παρόλα του Κώστα Σημίτη που θα κυνηγάει τον πρώην πρωθυπουργό ως την ώρα που θα κλείσει οριστικά τα μάτια του. Ότι δηλαδή η διαφθορά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο για να ξεπεραστεί χρειάζονται προσπάθειες όσον αφορά στη δημόσια διοίκηση, στη δικαιοσύνη, στη λειτουργία της πολιτείας και στην παρέμβαση στην κοινή γνώμη. Πρόσθεσε δε ότι η καταπολέμηση της διαφθοράς «δεν γίνεται με καταγγελίες, δεν γίνεται με μισαλλοδοξία, δεν γίνεται με εξεταστικές επιτροπές, δεν γίνεται με εχθρότητα».
Κι εν τω μεταξύ, ουκ ολίγοι υπουργοί των κυβερνήσεών του έχουν εισπράξει κατακέφαλα ένα σωρό καταδίκες!
Αλλά αν ο Σημίτης τα έκανε μια φορά σαλάτα, ο Παπαντωνίου τα έκανε σαλάτα με βατράχι μέσα. Δηλώνοντας καθ’ οδόν προς ΓΑΔΑ ότι «το δόγμα Πολάκη εφαρμόζεται γενικά» και συμπληρώνοντας με λόγο δραματικό και μπροσθόβαρο:
«Η εργαλοιοποίηση της ελληνικής δικαιοσύνης θέτει σε κίνδυνο την ίδια μας τη Δημοκρατία».
Και δίκιο είχε λέω εγώ, διότι ουδείς προφήτης στον τόπο του. Η ζήλεια η μαύρη και η κακογλωσσιά, έφαγαν τον γίγαντα τον Παπαντωνίου. Και αυτόν και τη μισή κυβέρνηση Σημίτη που οικοδόμησε την Ισχυρή Ελλάδα! Και περιμένουμε ύστερα ότι θα προκόψει ποτέ η Ψωροκώσταινα;

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr