Nα προσέχεις, Ζαχαρένιε μου...

Ο Zak και οι «House of Zackie», στην τελευταία παράσταση, 14 Σεπτεμβρίου

Ποιος ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος, ο Ζαχαρίας όπως τον λένε οι φίλοι του; Από τις αφηγήσεις όσων τον γνώριζαν σε βάθος χρόνου σκιαγραφείται η εικόνα ενός ανθρώπου που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ και που η απώλειά του αφήνει οδυνηρά κενά.
Οσοι μας μίλησαν για τον Ζακ είναι φορτισμένοι, σχεδόν συντετριμμένοι. Οι αφηγήσεις διακόπτονται από κόμπους, οι κόμποι γίνονται λυγμοί, ο λυγμός σταματά και γίνεται πικρό..
χαμόγελο, υπόσχεση να μην ξεχαστεί ο Ζακ, να μη μείνει αδικαίωτος ο θάνατός του.
«Γνωριστήκαμε με τον Ζαχαρία το 2010. Για μένα είναι λίγο δύσκολο το Ζακ. Το φιλαράκι μου ο Ζαχαρίας έτσι έχει καταχωριστεί μέσα μου», μας λέει η Ζωή Κοκκαλά, κοινωνική λειτουργός, υπεύθυνη επικοινωνίας στη ΜΚΟ Αρσις και ιδρυτικό μέλος της ακτιβιστικής ομάδας «Ζωντανή Βιβλιοθήκη». (...) «Γίναμε φίλοι. Μετά γίναμε κολλητοί. Τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί. Πότε πότε μιλούσαμε, “είσαι καλά, να προσέχεις, Ζαχαρένιε μου”. Απαντούσε, "προσέχω, δεν έχω ανάγκη". Εδινε στους άλλους, αλλά δεν ξοδευόταν. Οταν ένιωθε ότι τον εκμεταλλεύονταν έφευγε. Βασικό του ένστικτο ήταν η φυγή. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό πιστεύω ότι έγινε εκείνη την ημέρα. Αφού τον αποχαιρετήσαμε στην κηδεία του, μέσα μου παγιώθηκε η ανάγκη για δικαιοσύνη. Σε κανέναν άνθρωπο, ό,τι και να έχει κάνει, δεν άξιζε ένα τέτοιο τέλος, ένα λιντσάρισμα. Τυχαίνει όμως αυτός ο άνθρωπος να μην είναι οποιοσδήποτε, αλλά ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε κάποιοι πολύ και που αγάπησε κι εκείνος».
(...)
«Ο Ζαχαρίας σιχαινόταν τη βία, την πολεμούσε οικτρά. Μέχρι που την προκαλούσε για να την ξορκίσει. Αυτό που φοβόταν, αυτό έπαθε. Αλλά στην ουσία αυτό που θα μείνει από τον Ζαχαρία, γιατί δεν έμεινε ακόμα, τρέχει αίμα η πληγή, θα είναι αυτό. Οι φοβίες του, ο φόβος του είναι αυτό που θα τον αφήσει στην Ιστορία. Για μένα αυτό που συνέβη ήταν 100% έγκλημα μίσους. Φοβάμαι ότι θα βγει πολύ μεγάλο σκάνδαλο από όλο αυτό. Το χειρότερο συναίσθημα στον άνθρωπο είναι να βλέπεις σε δευτερόλεπτα να έρχεται ο θάνατός σου. Το έχω περάσει τρεις-τέσσερις φορές. Ηρθε η στιγμή που τον έβλεπα να σέρνεται στην τζαμαρία και κατάλαβα ότι αυτό που ένιωθε ήταν τρόμος. Θα ήθελα να γινόταν κάτι, να ενώνονταν οι φωνές μας, να απαλύνουμε την ψυχή του και να μην το νιώθει αυτό. Οσο μεταφυσικό και αν ακούγεται».

- απόσπασμα από εκτενές ρεπορτάζ που υπογράφει η Αφροδίτη Τζιαντζή στην ΕφΣυν (ολόκληρο ΕΔΩ - αξίζει να το διαβάσετε)