Ηταν το καμάρι της σοσιαλδημοκρατίας, χώρα πρότυπο για το κοινωνικό της κράτος, το εκπαιδευτικό της σύστημα, την ανεκτικότητα και τους δημοκρατικούς της θεσμούς. Πατρίδα του Ούλοφ Πάλμε έδωσε στέγη και έμπνευση σε πολλούς Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, αποτέλεσε φάρο και σημείο
αναφοράς για τα σχέδια τους. Η Σουηδία ψηφίζει την ερχόμενη Κυριακή και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ετοιμάζεται για το χειρότερο αποτέλεσμα της ιστορίας του, αρκετά κάτω από το 31% που είχε λάβει το 2014. Και το μόνο, που έχουν να προτείνουν οι Σοσιαλδημοκράτες για να σταματήσουν τον κατήφορο είναι μια επιπλέον εβδομάδα άδειας για όσους έχουν παιδιά σχολικής ηλικίας.
Είναι και αυτό ένα ακόμα πιστοποιητικό για την ένδεια ιδεών της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, για την αδυναμία της να αντισταθεί στο νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα, που κατασπάραξε οποιαδήποτε ριζοσπαστική ιδέα, δίνοντας έτσι απόλυτη ελευθερία κινήσεων σε λαϊκιστές της ακροδεξιάς για να υποδυθούν τους «αντισυστημικούς».
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι «Σουηδοί Δημοκράτες», ένα κόμμα που φιλοξενεί στις τάξεις του αρκετούς δεδηλωμένους νεοναζί ετοιμάζεται για το μεγάλο άλμα προς το ή και πάνω από το 20% με μια εθνικιστική και ξενοφοβική ατζέντα. Μερίδα του Τύπου εντός και εκτός της σκανδιναβικής χώρας προτιμάει πάντως να υποβαθμίσει την σημασία αυτής της εξέλιξης, βαφτίζοντάς τους πλέον «σχεδόν κεντροδεξιούς». Αυτή τη μόδα φαίνεται να υιοθέτησαν και κάποιοι δικοί μας «φιλελεύθεροι». Είναι κι αυτός ένας εύσχημος τρόπος για να αγνοήσεις την πραγματικότητα, όταν αυτή δεν σε βολεύει. Απλώς την βαφτίζεις αλλιώς. Και είναι ίσως και ο καλύτερος τρόπος για να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη για μια πιθανή συνεργασία του κόμματος των «Μετριοπαθών» των γνήσιων δηλαδή κεντροδεξιών μαζί τους. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που είδαμε στην Αυστρία με τη συνεργασία κεντροδεξιάς και ακροδεξιάς, Λαϊκού Κόμματος και «Ελευθέρων». Κάτι που είδαμε να ονειρεύονται ενόψει ευρωεκλογών οι Ορμπαν και Σαλβίνι στην πρόσφατη συνάντησή τους στο Μιλάνο, εκεί που ο Ούγγρος πρωθυπουργός κατηγόρησε τον Εμανουέλ Μακρόν ότι θέλει να διαλύσει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, την «διεθνή» της Κεντροδεξιάς που ακόμα δεν έχει τολμήσει να διώξει από την παρέα της τον λαϊκιστή Μαγυάρο.
Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη προετοιμάζεται συστηματικά εδώ και χρόνια να αποδεχτεί ως φυσιολογική εξέλιξη την άνοδο στην εξουσία ρατιστικών, εθνολαϊκιστικών μορφωμάτων. Το έχουμε δει σε μια σειρά χώρες. Μαγειρεύεται και στην Ελλάδα. Ο επόμενος στόχος, όπως όλα δείχνουν, είναι να σχηματιστεί μια τέτοια εν δυνάμει πλειοψηφία και μέσα στο ευρωκοινοβούλιο τον ερχόμενο Μάιο. Υπάρχουν στις τάξεις της Χριστιανοδημοκρατίας φωνές που αντιστέκονται. Αλλά μοιάζουν να λιγοστεύουν. Και η σιωπή της πάλαι ποτέ αντιπέρα όχθης, της Σοσιαλδημοκρατίας, κάθε άλλο παρά τις βοηθάει να ακουστούν.
* το κείμενο του Κ. Αργυρού είναι από το «ΕΘΝΟΣ της Κυριακής» 02 Σεπ. 2018
- πηγή: 28europe
