Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια για να καταλήξουν οι κορυφαίοι οικονομολόγοι της ΕΚΤ, αλλά και του ΔΝΤ στο συμπέρασμα ότι η λιτότητα σκοτώνει την ανάπτυξη. Ο περιβόητος «πολλαπλασιαστής» ήταν λάθος. Γιατί κάθε ευρώ, που κόβεται από τις δημόσιες δαπάνες δεν μειώνει μόνο κατά μισό ευρώ την ανάπτυξη, όπως διατυμπάνιζαν, αλλά κατά..
πολύ περισσότερο. Πάνω κι από ένα ευρώ ίσως. Το συμπέρασμα είναι συγκλονιστικό, αλλά όταν «κρύβεται» μέσα σε ένα ενημερωτικό δελτίο ή έστω στις «εξειδικευμένες» σελίδες μιας οικονομικής εφημερίδας μοιάζει με μια ψυχρή, επιστημονική παρατήρηση προς ενημέρωση των τεχνικών της εξουσίας.
Τι σημαίνει για τους ανέργους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους αυτό το «χαμένο ευρώ»; Για την καθημερινότητά τους, την κοινωνικότητά τους, την επιβίωση τους; Αυτά δεν θα τα περιγράψει κανένας ειδήμονας επι των οικονομικών. Δεν είναι δική του δουλειά θα μας πουν. Και τελικά τα λάθη είναι ανθρώπινα.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι επιστημονικό. Είναι πολιτικό. Και δε μπορούν οι ηγέτες της Ευρώπης να κρυφτούν τώρα πίσω από την έμμεση ομολογία του λάθους εκείνων που σχεδιάζουν το μέλλον μιας χώρας προσθέτοντας νούμερα επί χάρτου, βασισμένοι μάλιστα σε αυθαίρετες εξισώσεις. Κυρίως όμως δεν μπορούν να συνεχίσουν να επιμένουν για επέκταση της λιτότητας με ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Γιατί παρά την παραδοχή των εγκληματικών λαθών η συνταγή κάθε άλλο παρά αλλάζει.
Καθώς η Ευρώπη ετοιμάζεται για την αναμέτρηση του ερχόμενου Μαΐου κάποιοι επικρίνουν την «ατολμία» της Μέρκελ, του Μακρόν και άλλων ηγετών να ανατρέψουν τα στερεότυπα, πάνω στα οποία περπάτησε τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Ευρώπη. Το πρόβλημα παρουσιάζεται ως αδυναμία χαρακτήρα, ως συγκυριακή έλλειψη των πρακτικών προϋποθέσεων για να υπάρξει μια ανατροπή των ως τώρα αξιωμάτων. Ομως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με προσωπικά διλήμματα ψυχολογικού χαρακτήρα.
Τις εκθέσεις και τις εκτιμήσεις, που εμείς διαβάζουμε στις εφημερίδες σήμερα, αυτοί τις έχουν διαβάσει από προχθές. Αλλά δεν έχουν καμιά διάθεση να παραδεχτούν ότι με δική τους ευθύνη το σκάφος αρμένιζε στραβά. Γιατί για κάποιους τα πράγματα κάθε άλλο παρά στραβά πήγαν. Μπορεί οι κοινωνίες να βουλιάζουν στην ανασφάλεια και στην αμφιβολία, αλλά υπάρχουν κάποιοι, που σταθερά κερδοφορούν. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ουδέτερος. Εχει πολύ συγκεκριμένη στόχευση για το ποιούς θέλει να ωφελήσει. Και για αυτό δεν είναι θέμα «διάθεσης» του εκάστοτε ηγέτη. Εϊναι θέμα αξιακής επιλογής.
*το κείμενο του Κ. Αργυρού είναι απο το «ΕΘΝΟΣ» (19 Σεπτ. 2018)
- πηγή: 28europe
