- Δεν φαντάζομαι να «πέφτεις από τα σύννεφα» διαβάζοντας τον τίτλο!
- Ξέρεις για ποιους μιλάω: Τους δημοσιογράφους που δεν κολώνουν πουθενά. Αυτούς που και τη μάνα τους θα έβγαζαν στο «κλαρί» της δημοσιότητας προκειμένου να πουλήσουν την πραμάτεια τους.
- Αφορμή η λαμογιά κάποιων «δημοσιογράφων» που πήραν εντολές από πιο έμπειρους στην αλητεία «δημοσιογράφους».. να πάνε ως πολίτες στην κηδεία του Ζακ Κωστόπουλου και να πάρουν φωτογραφίες για να τις ανεβάσουν στα σάιτ τους και να πάρουν κλικ.
- Γιατί – για να μη χαϊδευόμαστε – οι δημοσιογράφοι-κοράκια υπάρχουν γιατί υπάρχει το κοινό που πεινάει για σάρκα, για να δει ένα πτώμα, για να δει μια μάνα να κλαίει το παιδί της, έναν γονιό να θρηνεί την ορφάνια του.
- Υπάρχει κοινό που είναι στην ίδια κατηγορία με τους δημοσιογράφους «του» και θέλει να δει τη νεκρή Βουγιουκλάκη στο φέρετρο που άνοιξε για τους τον τελευταίο ασπασμό από τους δικούς της ανθρώπους. (Οι πιο μεγάλοι ίσως θυμάστε αυτό το αποτρόπαιο θέαμα)!
- Και οι δημοσιογράφοι-κοράκια όμως είναι καλοί εκπαιδευτές και δίνουν στο διψασμένο κοινό την τη δόση του.
- Μη νομίζεις ότι οι δημοσιογράφοι-κοράκια είναι φρέσκο υποπροϊόν της κρίσης ή του διαδικτύου.
- Όχι, δυστυχώς! Οι νέουρες δημοσιογράφοι-κοράκια πατάνε σε γερές βάσεις των παλαιότερων ρεπόρτερ, της εποχής που είχαμε μόνο εφημερίδες και κρατικά κανάλια και ραδιόφωνα, που μπορούσαν να κάνουν τις μεγαλύτερες αλητείες – ακόμη και μπούκες σε σπίτια προκειμένου να βρουν ένα «κεφαλάκι». Τα λένε οι ίδιοι σε παρέες. Ελάχιστοι μετανιωμένοι, οι περισσότεροι με περηφάνια
- Τι είναι το «κεφαλάκι» ξέρεις; Είναι μια φωτογραφία του «ήρωα» μιας οποιαδήποτε ιστορίας. Συνήθως νεκρού. Πώς να περιγράψουν το θύμα αν δεν είχαν «κεφαλάκι» για την πρώτη τους σελίδα;
- Κάναν και κόλπα: Μαζεύονταν όλα τα κοράκια μαζί και μιλούσαν στη μάνα, για παράδειγμα, που έχασε το παιδί της σε ένα ναυάγιο. Κι ένας, ή μία, ο πιο σβέλτος τρύπωνε μεσα στο σπίτι κι έψαχνε κι άρπαζε μια φωτογραφία.
- Δεν είναι της φαντασίας μου αυτά. Τα έχω ακούσει με τ’ αυτιά μου!!!
- Πάνω στις «βάσεις» και την «τεχνογνωσία» των παλαιών ρεπόρτερ που έγιναν οι μετέπειτα διευθυντές, αρχισυνδικαλιστές, βουλευτές και πάει λέγοντας, οι νέοι δημοσιογράφοι-κοράκια σε μια εποχή που ένα κινητό τηλέφωνο μετατρέπει το άτομο σε πολυεργαλείο καταλαβαίνεις ότι πολύ εύκολα συνεχίζουν αυτήν την παράδοση της πιο αντιαισθητικής μορφής δημοσιογραφίας.
- Η λέξη «ντροπή» δεν σημαίνει τίποτα γι’ αυτούς. Η «δεοντολογία» είναι όπως μια ενοχλητική τσίχλα που κόλλησε στη σόλα του παπουτσιού. Η αξιοπρέπεια; Άλλη άγνωστη λέξη. Τα ίδια ισχύουν και για τους καταναλωτές αυτής της δημοσιογραφίας.
- «Ναι αλλά αν δεν το κάνουν θα χάσουν τη δουλειά τους» θα μπορούσε να πει κάποιος.
- Ναι αλλά αν το κάνουν χάνουν τον εαυτό τους, την αξιοπρέπειά τους και τελικά ο κάθε άνθρωπος όποιο επάγγελμα κι αν ακολουθεί κρίνεται και από τα «όχι» που λέει!
- Τέρμα τα χάδια! Οι δημοσιογράφοι-κοράκια είναι κατάπτυστα ανθρωπάκια που ταΐζουν με «αίμα» ένα άρρωστο κοινό.
- Αποστρέφομαι και τις δύο πλευρές αν και μαθαίνω, όπως όλοι μας, να συμβιώνουμε. Ας μην θεωρούν την ανοχή μας στην αλητεία τους ως αποδοχή.
- Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ευτυχώς!
