των καουμπόηδων…». (Προσοχή: δεν είναι fake!)
Δεν ξέρω ποιος είχε τη φαεινή έμπνευση, αλλά δεν διακρίνω ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης λειτουργεί έτσι κι αλλιώς, εδώ και πολλά χρόνια, σαν σαλούν του Φαρ Ουέστ. Ανακαλέστε τις στερεοτυπικές εικόνες, μέσα και έξω από τον εκθεσιακό χώρο: σαν οχυρό που πολιορκείται από ινδιάνικες φυλές τις οποίες προσπαθούν να απωθήσουν οι ρέιντζερς.
Τουλάχιστον ο σερίφης έχει μεριμνήσει οι πιστολέρος να καταφθάνουν στην πόλη σε διαφορετικές ημερομηνίες, ώστε να εξαγγέλλουν το οικονομικό τους πρόγραμμα (στη γλώσσα της Άγριας Δύσης: μαστίγιο και καρότο) χωρίς επιπλέον αιματοχυσίες. Το καραβάνι προχωρά και τα σκυλιά αλυχτάνε… (Αυτό βέβαια είναι από άλλη ταινία, αλλά το κόλλησα γιατί ταιριάζει με τη γουέστερν ατμόσφαιρα). Όσο για τους χρυσοθήρες, καλύτερα θα ήταν να είχε αποφευχθεί ο συνειρμός στη Θεσσαλονίκη.
Αντιλαμβάνομαι ότι η ιδέα προέκυψε εκ του γεγονότος ότι τιμώμενη χώρα είναι φέτος οι ΗΠΑ. Αλλά σε καιρούς λιτότητας, δεν χρειαζόταν να μπούμε στα έξοδα να κουβαλήσουμε τον Μπάφαλο Μπιλ, την Καλάμιτι Τζέην και τον υπόλοιπο εξοπλισμό από τόσο μακριά. Όσο κι αν η ιδέα φαντάζει ως κιτσάτη αμερικανιά, η βιωματική εμπειρία του Φαρ Ουέστ ήταν και χωρίς αυτούς εξασφαλισμένη.
Φέτος, πέρα από τις συνήθεις φυλές έχει προγραμματιστεί και η συμμετοχή -ως γκεστ- νέας φουρνιάς διαδηλωτών οι οποίοι αρνούνται να καπνίσουν την πίπα της ειρήνης με τους γείτονες πέραν των συνόρων. Η συνύπαρξη ετερόκλητων ομάδων διαδηλωτών εγγυάται τη μετατροπή της πόλης σε ροντέο.
* το κείμενο του Χρ/ Κάσδαγλη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της Κυριακής, 9.9.2018
- πηγή: kasdaglis.wordpress