Πάνε τριάντα χρόνια φίλες και φίλοι και από τότε που άρχισα να γράφω στα περιοδικά με πρώτο το «Ποπ & Ροκ» (οι νεότεροι δεν μπορούν να ξέρουν τι σήμαινε αυτό το έντυπο για την Ελλάδα), στις εφημερίδες μετά, σε δεκάδες άλλα έντυπα, παράλληλα με τις εκπομπές στα ραδιόφωνα (σε αρκετούς σταθμούς πριν την ΕΡΑ), στην τηλεόραση,..
μετά στα βιβλία. Πρέπει να είναι ίσως και (δις)εκατομμύρια οι λέξεις και τα λόγια... Είναι και μια από τις αιτίες που γελάω όταν κάποιοι δηλώνουν «δημοσιογράφοι» (ειδικά στην τηλεόραση) και δεν έχουν δει ας πούμε το όνομα τους ποτέ τυπωμένο πουθενά ή δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο απολύτως, παρά να ψωνιστούν με το γυαλί και την όποια δημοσιότητα.
Από αυτό το χαρτάκι λοιπόν, που μπορείτε να δείτε και τον αριθμό του. Το 0001 μάλλον το κράτησε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης ή ο υπάλληλος του πάλαι ποτέ «Happening» του δισκάδικου έξω από το οποίο περίμενα να …ανοίξει για να αγοράσω το εισιτήριο για τον Iggy.
Τριάντα χρόνια σε συνεχόμενη σκυταλοδρομία. Σε διάφορες δουλειές. Σε μικρά αλλά και σε όλα τα μεγάλα εκδοτικά γκρουπ, με μόνιμες στήλες, αφιερώματα, θέματα, κριτικές, συνεντεύξεις. Αχ αυτές οι συνεντεύξεις… Εκατοντάδες. Και ο δαίμονας μου η απομαγνητοφώνηση… Τι να λέμε τώρα.
Είναι αλλιώς φυσικά να είσαι σε μία και μοναδική δουλειά όλη τη ζωή σου. Να μην έτυχε ας πούμε να κάνεις τίποτε άλλο και να θεωρείς στο τέλος ότι εσύ «είσαι» αυτή η δουλειά, αυτή η εταιρεία κλπ. Καταλαβαίνετε… Και είναι αλλιώς να έχεις «στραπατσαριστεί» ειδικά στην ιδιωτική αγορά, να έχεις απολυθεί, να έχεις πεινάσει, να έχεις ταλαιπωρηθεί, να έχεις επιβραβευθεί, να έχεις επιβιώσει… Ίσως τότε μπορείς να μάθεις και να σέβεσαι το «ψωμί» που σου δίνει η όποια ενασχόληση σου, ειδικά την ώρα που άλλοι πολλοί πεινάνε. «Να τιμάς τη …φανέλα» που λένε και στο ποδόσφαιρο.
Σκέφτομαι πάντοτε πως όταν τριάντα χρόνια πριν ο Γιάννης Πετρίδης και ο Κώστας Ζουγρής χωρίς να γνωριζόμαστε πριν, μου άνοιξαν αυτή την πόρτα, δεν δέχτηκαν απλώς την πρόταση ενός νεαρού που ήταν αποφασισμένος να κάνει επάγγελμα το χόμπι του. Του έδωσαν παράλληλα κι ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Να ακούει κι εκείνος τους νέους. Να ακούει γενικά, παραμερίζοντας «αυθεντίες», παραμερίζοντας μικροψυχίες, να δείχνει γενναιοδωρία. Κι ας είναι κάποτε «ασφαλέστεροι εχθροί» κάποιοι που ευεργετήθηκαν. Προσπαθώ πάντα σκληρά γιατί με τέτοιους δασκάλους δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς.
Τριάντα χρόνια λοιπόν. Δεν ήταν εύκολα. Μα δεν θα τα άλλαζα με κάτι άλλο. Παλιοί μου συνεργάτες, συνάδελφοι, συνοδοιπόροι, φίλοι, αυτής της μακράς πορείας, δεν σας ξεχνώ.
Πάνος Χρυστοστόμου (fb)