Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Πήγανε χτες στη Βουλή οι δικογραφίες για τον Παπαντωνίου, μία για εξοπλιστικά προγράμματα και μία για μεταβίβαση πολυτελούς κατοικίας στη Σύρο, το είδαμε, τα γράψαμε, κάναμε και λίγο πλακίτσα με Τόλη Βοσκόπουλο και..
Ηρώδειο, βάλαμε και ένα τσικ γαρνιτούρα Ευάγγελο Βενιζέλο και νόμο περί ευθύνης υπουργών, ήρθε το μεσημέρι, άρχισε η σιέστα, έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος. Απλή υποσημείωση στα δελτία το όλον στόρι, ούτε μια τρίχα απ’ τις μασχάλες του «Τατουάζ» στο διαδικτυακό τρέντινγκ.
Νομίζεις, ρεπόρτερ Ξανθάκη! Σιγά που θα το άφηνε ο Γιάννος να πέσει κάτω το γάντι, σιγά που δεν θα απαντούσε στην πρόκληση. Αμέσως έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση, όπου αραδιάζει ένα σκασμό επιχειρήματα ότι δεν υπάρχουν ούτε «απιστία», ούτε «παράνομη δραστηριότητα», ούτε «παθητική δωροδοκία», ούτε «βρώμικα εμβάσματα», ούτε «ύποπτες τραπεζικές ροές», ούτε «δαιδαλώδεις διαδρομές χρήματος», τίποτε ρε παιδάκι μου, ζερό, νούκου, νάδα, πώς να το πω για να το καταλάβουν όλα τα παιδάκια που κάνουν κοπάνα την πρώτη ώρα μπας και κερδίσουν λίγα λεπτά καθώς πρέπει υπνάκο;
Και ξέρετε κάτι; Δικαίωμά του είναι του Παπαντωνίου να υπερασπίζεται τον εαυτό του με όποιον τρόπο γουστάρει! Αυτό μας έλειπε ρε φίλε, δημοκρατία έχουμε, κράτος δικαίου έχουμε, τι θα κάνουμε δηλαδή θα του βουλώσουμε το στόμα του αλλουνού; Δικαίωμά του είναι, θα το επαναλάβω, και καλά έκανε και την έβγαλε την ανακοίνωσή του, αύριο μεθαύριο που θα εξελιχθεί προς τα εδώ ή προς τα εκεί η υπόθεση να ξέρουμε τι σκέφτεται ο πρώην υπουργός. Τελεία και ως προς το συγκεκριμένο σκέλος δεν μας πέφτει παραπάνω λόγος.
Εκεί όμως που έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να βρέξουμε την πατσαβούρα (για να μην πω τη σανίδα…), είναι το σημείο όπου ο Γιάννος αυτοδοξάζεται. Εκεί όπου αποδίδει τιμές και δάφνες στον εαυτό του, εκεί όπου δακρύζει με τα επιτεύγματά του, εκεί όπου κοιτάει στον καθρέφτη και λέει «μεγάλε»! Πάμε παρακαλώ με το κόπυ πάστε:
«Υπήρξα ο μακροβιότερος υπουργός Οικονομίας, και σύνδεσα το όνομά μου με αυτό που πολλοί θεωρούν ως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Μεταπολίτευσης, την ένταξη στην ΟΝΕ, στο ευρώ, που μας κράτησε όρθιους, παρά τα λάθη των εταίρων μας, στην τελευταία καταστροφική κρίση. Ήταν, λοιπόν, σε κάποιο βαθμό αναμενόμενο να πληρώσω ένα τίμημα. Η Ελλάδα είναι η χώρα που, ιδιαίτερα σήμερα, η επιτυχία τιμωρείται».Έτσι ξεκινάει την ανακοίνωσή του ο Θεός, ο ήλιος καλοκαιρινός, και είναι να αναρωτιέται κανείς πως ζούσαμε στην ίδια χώρα με αυτό το διαμάντι της επιστήμης και της σκέψης; Πώς μας έκανε τη χάρη να μοιράζεται μαζί μας τον ίδιο ουρανό; Πώς σκιζόταν για να κονομάμε ασύλληπτες περιουσίες, ενώ δεν μας άξιζε να βγάλουμε ούτε μια δεκάρα; Τον κεφάλι του στον τορβά έβαλε ο άνθρωπος για να γίνουν κροίσοι οι Έλληνες και ζάπλουτες οι Ελληνίδες κι εμείς, αντί να κάνουμε τεμενάδες πρωί και βράδυ εμπρός από την προτομή του πλάι στον Άγνωστο Στρατιώτη (είμαστε τόσο μαλάκες που δεν του έχουμε στήσει προτομή πλάι στον Άγνωστο Στρατιώτη…), τρέχουμε στα μπαράκια και ρουφάμε μοχίτοζ. Έχει δίκιο ο Γιάννος, δεν είναι χώρα αυτό το κωλοχανείο. Είναι το βασίλειο της ζήλειας, που έχει κατακυριεύσει τους πολίτες της. Και δεν τους αφήνει να δούνε την πραγματική αλήθεια: Χρωστάμε στον Παπαντωνίου, δεν μας χρωστάει, και πρέπει άμεσα να του ξεπληρώσουμε το χρέος μας. Προσωπικώς ξεκινώ από αύριο, με κάτι μετοχές Κλωνατέξ που μου έχουν περισσέψει!
- το κείμενο τoυ Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
