Όσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο περισσότερους δημοσιογράφους βλέπουμε αφενός να εντάσσονται στα κομματικά επιτελεία, αφετέρου να ξεσκονίζουν κοστούμια για να κατέβουν υποψήφιοι.
Η πλειονότητα, μάλιστα, όσων ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία προσπαθεί να το κρύψει το στόρι ως την τελευταία στιγμή. Για να δημοσιογραφεί ανενόχλητα, να..
πουλάει προπαγάνδα για είδηση, αλήθεια για ψέμα…
Ας χάψουμε όμως το παραμύθι κι ας δεχτούμε ότι ως την άγια ώρα της κομματικής ένταξης και της κομματικής υποψηφιότητας ο λειτουργός του Τύπου ήταν άμεμπτος και άμωμος. Ότι πληροφορούσε αμερόληπτα τους θεατές, τους αναγνώστες, τους ακροατές και δεν έπαιρνε χαρτάκι, όπως στα γήπεδα, από το κόμμα στο οποίο επρόκειτο και τυπικά να ενταχθεί.
Μετά τι γίνεται; Γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσει η διαδρομή του δημοσιογράφου στον κομματικό ιστό ή στη Βουλή, δεν γίνεται να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Αλλάζουν οι συσχετισμοί, αλλάζουν οι ηγεσίες, αλλάζουν οι ψηφοφόροι, αλλάζουν όλα. Τι γίνεται κατόπιν; Επιστρέφει η δημοσιογραφάρα στις επάλξεις και συνεχίζει να πουλάει ευθυκρισία στα κορόιδα; Σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μην είχε υψώσει ποτέ σημαία ευκαιρίας; Και οι ενώσεις οι δημοσιογραφικές το αποδέχονται και το καταπίνουν έτσι για πλάκα;
Ή μήπως προσθέτουν κάποια πρόβλεψη στο καταστατικό τους για τους γύπες της ενημέρωσης;
- οι επισημάνσεις και τα σχόλια του Χρ. Ξανθάκη είναι από τη στήλη Pro Media της κυριακάτικης εφημερίδας ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ
