Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Δεν θα κουραστώ να το γράφω ποτέ, στους αιώνες των αιώνων θα το σημειώνω:
Το πρώτο πράγμα που μας μάθανε στο Φυσικό Αθηνών, με το που περάσαμε την πόρτα της σχολής, ίσα που πατήσαμε το πόδι μέσα απ’ τα σκαλιά της Σόλωνος, ήταν ότι δεν
συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια. Τελεία! Πορτοκάλια με πορτοκάλια, ναι, μήλα με μήλα, σίγουρα, αλλά μήλα με πορτοκάλια ξεχάστε το. Σε μια άλλη ζωή, σε ένα άλλο σύμπαν…
Πράγμα το οποίον ισχύει και για το στόρι με την Κατερίνα Νοτοπούλου. Αφού ανακοινώθηκε το όνομά της ότι αναλαμβάνει το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης (το πιο άχρηστο υπουργείο από την εποχή που ο Πέρι Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρα), άκουσε τα μύρια όσα. Αυτά που έγραφα την περασμένη εβδομάδα πάνω κάτω για τις Πόρνες της Βαβυλώνας, τις Ιέρειες του Σατανά και τις Σκλάβες του Κθούλου. Τα οποία, βεβαίως, ξεκινούσαν από το πρόσωπό της και επεκτείνονταν στο σύνολο των γυναικών, καθότι πως γίνεται μια γυναίκα, αυτό το πράγμα δηλαδή που κατά λάθος στέκεται στα δυο του πόδια, να καταφέρει κάτι στη ζωή της δίχως να είναι Πόρνη της Βαυλώνας, Ιέρεια του Σατανά κλπ. κλπ. Πώς γίνεται, ρε φίλε, δεν ξέρω!
Ωκεανός η σκατίλα και σύννεφο ο εμετός, αλλά το περιμένεις όσο να ‘ναι. Κάπου πρέπει να ξεσπάσουν και τα πιθήκια και θα ξεσπάσουν στους διαύλους της κοινωνικής δικτύωσης. Κι εκεί που κάπως κάθεται ο κουρνιαχτός κι έχει ο πολίτης στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας πιο σοβαρά ζητήματα ν’ ασχοληθεί (Λατινικά, κυρίες και κύριοι), εμφανίζονται οι πέννες οι έγκυρες να κάνουν λόγο για λογοκρισία και για αντίστροφο σεξισμό. Ότι δηλαδή τι θα γίνει ρε φίλε, ούτε πλάκα δεν μπορούμε να κάνουμε, το στόμα θα μας ράψετε; Αυτό από τη μία πλευρά, εκείνη της λογοκρισίας. Και από την άλλη, πως πρώτα πρέπει να αποδείξει η Νοτοπούλου την αξία της και ύστερα θα πάψουμε να την κατηγορούμε. Αλλιώς δεν είναι θύμα η νέα υπουργός, αλλά θύτης!
Κι έρχομαι τώρα εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, ίσα ίσα πήρα το «λίαν καλώς» στο Φυσικό, να επαναλάβω:
Δεν συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια!
Και να σημειώσω δυο πραγματάκια για τα παιδάκια που θέλουν να καταλάβουν. Τα υπόλοιπα μπορούν να παραμείνουν στο βόθρο, θα τα αναλάβει εν καιρώ το δέοντι ο Αχόρταγος.
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η Νοτοπούλου είναι παιδί του κομματικού σωλήνα (πράγμα που δεν αρνήθηκε ποτέ η ίδια), δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ούτε χαβαλέ να κάνει κάποιος με την πολιτική της ένταξη ούτε να ασκήσει κριτική στην επαγγελματική ανέλιξή της. Και μπράβο θα έλεγα, γιατί δίχως γέλιο και στούμπηγμα δεν πάμε πουθενά ως κοινωνία. Πρόβατα είμαστε και μάλιστα πρόβατα επί σφαγήν…
Αλλά δεν την είπανε παιδί του κομματικού σωλήνα τη γυναίκα.
Κάτι άλλο την είπανε, που δεν θα το επαναλάβω εδώ να χαρούνε οι σκατατζήδες. Ένα γκουγκλ να κάνετε θα περάσει μπροστά απ’ τα ματάκια σας.
Κι αυτό το κάτι άλλο είναι πολύ διαφορετικό, πολύ πιο βρώμικο, πολύ πιο σιχαμένο. Και δεν ξεπλένεται με κανένα επιχείρημα και κανένα μπλα μπλα περί λογοκρισίας και αντίστροφου σεξισμού. Με κανένα παραμυθάκι περί ισονομίας και κανένα αφήγημα περί ελεύθερης έκφρασης. Λυπούμαι πολύ, αλλά εδώ τελειώνει το πάρτι, τελειώνει ο διάλογος. Τελειώνει η καλή πρόθεση, τελειώνει και η καλή διάθεση απέναντι στον κάθε μπαγλαμά που βγάζει το άχτι του και τη χολή του. Bring it on, που έλεγε κι ο πρόεδρος!
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
