πολιτικό της κεφάλαιο, ένας Καραμανλής που δεν μπορούσε να κυριαρχεί πλέον με διλήμματα "ή Καραμανλής ή τανκς", γι αυτό και το 54% του 1974 έγινε μέσα σε τρία μόλις χρόνια 41%. Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ του κάλπασαν προς την εξουσία σαν αυτονόητο γεγονός, απαντώντας σε ένα λαϊκό αίτημα, δίνοντας την (ψευδ)αίσθηση ότι όλα θα αλλάξουν, η Ελλάδα θα γυρίσει σελίδα και θα εγκαταλείψει τον τριτοκοσμικό λεκέ της "Ψωροκώσταινας".
Τα πρώτα 2-3 χρόνια έγιναν όντως κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις όπως π.χ. η αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, αλλά η "αλλαγή" φρέναρε κάπου εκεί. Όπως έχει συμβεί χιλιάδες φορές στην Ιστορία, η παραμονή στην εξουσία έγινε αυτοσκοπός. Στήθηκαν μηχανισμοί, στο Δημόσιο, στα ΜΜΕ, στην κοινωνία, ένας πραγματικός "στρατός" ταγμένος στο "όραμα της αλλαγής" που μαχόταν κατά "του κράτους της Δεξιάς", αφήγημα ισχυρό επί χρόνια. Το όραμα για μια Ελλάδα όπου θα είχαν όλοι το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή, χωρίς αποκλεισμούς, έγινε ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού στους πιο επιτήδειους, με σύνθημα "γιούρια στον ταμπλά με τα κουλούρια"
Πολύ γρήγορα το "όραμα" πήγε περίπατο και άρχισαν να κυριαρχούν γραφικοί πολιτευτές, συνδικαλιστές που μετονόμασαν τη "συναλλαγή" σε συνδικαλισμό, διοικητές οργανισμών με ύφος και πρακτική τραμπούκου (θυμηθείτε τον θρυλικό Τόμπρα), η διαφθορά άρχισε να αναδύει ένα άρωμα σαπίλας, αλλά ο στόχος ήταν πάντα εκεί. Ο ακαταμάχητος και σοφός ηγέτης πρέπει να μείνει ανέγγιχτος. Όταν μάλιστα στα τελευταία χρόνια της ζωής του προσέφερε στο φιλοθεάμων κοινό και μια ροζ ιστορία, με πολλά επεισόδια, κάτι σαν πολιτική "Λάμψη" (Χέρφιλντ, ροζ βίλα, Ωνάσειο κλπ) το νέο Lifestyle, που χτίστηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια, απογειώθηκε.
Όπως συνέβη και με την Δεξιά, ο "μεγάλος ηγέτης" αγιοποιήθηκε. Όπως ο Καραμανλής είναι ο σοφός, ο Εθνάρχης, αυτός που "έχτισε τη χώρα" (το πώς την έχτισε ας μην το πιάσουμε, γιατί καίει), ο Ανδρέας είναι ο άγιος της Δημοκρατικής παράταξης, είναι ο οραματιστής, είναι ο σοφός στη σκέψη του οποίου πάντα θα πρέπει να ανατρέχουμε.
Τα πασοκικά γενέθλια θα γιορταστούν με ένα νέο κύκλο ύμνων στον Ηγέτη. Η λατρεία όμως του "μεγάλου ηγέτη", ο εξωραϊσμός της πολιτικής του παρουσίας, η αποτίμηση του ως του "σοφού που τα είχε πει όλα" είναι σύμπτωμα. Είναι το σύμπτωμα του πώς η διάθεση για "αλλαγή", για "σύγκρουση", για το "νέο" καταλήγει να γίνεται παθογένεια, ουσιαστικά με τα ίδια υλικά που υποτίθεται ότι μάχεται.
Δημήτρης Σούλτας (fb)