Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής*
Είναι κοινό παραπολιτικό μυστικό ότι οι δυνάμεις της συντήρησης δουλεύουν τη μηχανή της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας - ΚΙΝ.ΑΛΛ. «Δεν έχουν άλλη επιλογή», είναι η εκτίμηση κορυφαίου εκλογολόγου, που αποτελεί κομβικό γρανάζι της συγκεκριμένης «μηχανής», ονόματα δεν λέμε...
«Με τον Κυριάκο στο τιμόνι, η αυτοδυναμία αποκλείεται», μας λέει: «Η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο καλύτερο σενάριο, προϋπολογίζεται στις 5 plus μονάδες, και αυτό μας δίνει ένα εκλογικό αποτέλεσμα αντιστρόφως ανάλογο με αυτό των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015»...
«Το δεύτερο καλύτερο σενάριο κατεβάζει τη διαφορά στις δύο μονάδες», συνεχίζει ο εκλογολόγος:..
«Όπως καταλαβαίνεις, και στις δύο περιπτώσεις οι έδρες δεν βγαίνουν, η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%».
Σ’ αυτό το σημείο, ο συνομιλητής μου μού θύμισε τις βασικές αρχές της... επιστήμης του. Ότι οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν προβλέψεις περιορισμένου χρόνου. Και ότι, ειδικά στις μέρες μας «που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός», μοιάζουν στην κυριολεξία με στιγμιαίες φωτογραφίες: «Ωστόσο, αν είχαμε σήμερα εκλογές, η συγκυβέρνηση με το ΚΙΝ.ΑΛΛ. είναι μονόδρομος για τη Ν.Δ.», κατέληξε...
*******
Δεν κατέληξε... εντελώς, διότι δεν του επέτρεψα να καταλήξει. Προσπάθησα να εκμαιεύσω πληροφορίες για τη λειτουργία της «μηχανής». Του μηχανισμού που «δουλεύει» τη συγκυβέρνηση Κυριάκου - Φώφης: τα πρόσωπα, τη στρατηγική, την τακτική.
«Τα ξέρεις», μου απάντησε: «τα έχεις περιγράψει σε αρκετά κείμενά σου». Και μου θύμισε ένα απ’ αυτά ("Αυγή", 22.4.2018), με τίτλο «Διαδικτυακά πυρά εναντίον Τσίπρα», που μιλούσε για το τρίγωνο Μητσοτάκη - Σαμαρά - Βενιζέλου και την πολιτική - επιχειρηματική συγγένειά του με «μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας και αντικυβερνητικής τοξικότητας ειδησεογραφικά σάιτ και εκδοτικά συγκροτήματα εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με προεξάρχον όλων το Μαρινάκειο δημοσιογραφικό... alter ego...».
Τίποτε άλλο για πρόσωπα και για πράγματα δεν μου είπε ο εκλογολόγος. Μου αποκάλυψε μόνο ότι το βασικό μέλημα της «μηχανής» είναι η πάση θυσία μύηση της Φώφης στην ιδέα της «προτιμότερης Δεξιάς». «Ξέρεις», μου είπε: «σου έχω ξαναμιλήσει για την εργώδη προσπάθεια του Βενιζέλου να επιβάλει στην πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. την αναγκαιότητα της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ και του σχηματισμού κυβέρνησης ΚΙΝ.ΑΛΛ. - Νέας Δημοκρατίας ως προϋπόθεση επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ∙ επισείοντας την απειλή απορρόφησης του ΚΙΝ.ΑΛΛ. απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και πριν τις εκλογές, αν το πρώτο στραφεί προς το δεύτερο...».
Ξέρω, όμως τελευταία βλέπω τη Φώφη να παλινδρομεί σε θέση ίσων αποστάσεων, ή περίπου. Κάπου... δεξιά προς τα αριστερά: «Η στρατηγική ήττα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η αποτροπή της παλινόρθωσης της Δεξιάς έχει ως απαράβατη προϋπόθεση ένα ισχυρό Κίνημα Αλλαγής», είναι η τελευταία της δήλωση...
*******
«Τι βλέπεις για ΣΥΡΙΖΑ;» ήταν η τελευταία ερώτησή μου στον εκλογολόγο. «Ακριβώς τα ίδια. Ή αντιστρόφως ανάλογα», μου απάντησε. Και εννοούσε ότι, και με αντεστραμμένα σενάρια, αν δηλαδή πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, «η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%»...
Χάλια, ε; Ευτυχώς, καθώς χαιρέτησα τον εκλογολόγο επανήλθα σε ενεστώτα χρόνο. Ο οποίος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρίσκεται σε ικανή απόσταση από τον εκλογικό τοιούτο. Το είπε και ο... επιστήμων άλλωστε, ότι «οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν υλικό προβλέψεων περιορισμένου χρόνου. Και, ειδικά στις μέρες μας, που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός, μοιάζουν στην κυριολεξία με φωτογραφίες της στιγμής». Δεν είναι;
Προς το παρόν έχουμε απ’ τη μια την Αριστερά (που την λες και «Κεντροαριστερά»), με το βλέμμα στη δεύτερη τετραετία, να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει τη φυσιογνωμία της ως ριζοσπαστική Αριστερά, κι απ’ την άλλη τη Δεξιά (ακροδεξιότερη παρά ποτέ), με τον σούπερ διαπλεκόμενο αρχηγό της να επιχειρεί αλλεπάλληλες γελοίες κι άδοξες πρόβες πρωθυπουργού. Και στη μέση την κ. Γεννηματά, να ποζάρει ως Σειρήνα της κυβερνητικής εξουσίας, πατώντας στα περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ.
Δράμα; Ή μήπως μαύρη κωμωδία με τίτλο «Ο εφιάλτης στον δρόμο με τις κάλπες»;
Είναι κοινό παραπολιτικό μυστικό ότι οι δυνάμεις της συντήρησης δουλεύουν τη μηχανή της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας - ΚΙΝ.ΑΛΛ. «Δεν έχουν άλλη επιλογή», είναι η εκτίμηση κορυφαίου εκλογολόγου, που αποτελεί κομβικό γρανάζι της συγκεκριμένης «μηχανής», ονόματα δεν λέμε...
«Με τον Κυριάκο στο τιμόνι, η αυτοδυναμία αποκλείεται», μας λέει: «Η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο καλύτερο σενάριο, προϋπολογίζεται στις 5 plus μονάδες, και αυτό μας δίνει ένα εκλογικό αποτέλεσμα αντιστρόφως ανάλογο με αυτό των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015»...
«Το δεύτερο καλύτερο σενάριο κατεβάζει τη διαφορά στις δύο μονάδες», συνεχίζει ο εκλογολόγος:..
«Όπως καταλαβαίνεις, και στις δύο περιπτώσεις οι έδρες δεν βγαίνουν, η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%».
Σ’ αυτό το σημείο, ο συνομιλητής μου μού θύμισε τις βασικές αρχές της... επιστήμης του. Ότι οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν προβλέψεις περιορισμένου χρόνου. Και ότι, ειδικά στις μέρες μας «που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός», μοιάζουν στην κυριολεξία με στιγμιαίες φωτογραφίες: «Ωστόσο, αν είχαμε σήμερα εκλογές, η συγκυβέρνηση με το ΚΙΝ.ΑΛΛ. είναι μονόδρομος για τη Ν.Δ.», κατέληξε...
*******
Δεν κατέληξε... εντελώς, διότι δεν του επέτρεψα να καταλήξει. Προσπάθησα να εκμαιεύσω πληροφορίες για τη λειτουργία της «μηχανής». Του μηχανισμού που «δουλεύει» τη συγκυβέρνηση Κυριάκου - Φώφης: τα πρόσωπα, τη στρατηγική, την τακτική.
«Τα ξέρεις», μου απάντησε: «τα έχεις περιγράψει σε αρκετά κείμενά σου». Και μου θύμισε ένα απ’ αυτά ("Αυγή", 22.4.2018), με τίτλο «Διαδικτυακά πυρά εναντίον Τσίπρα», που μιλούσε για το τρίγωνο Μητσοτάκη - Σαμαρά - Βενιζέλου και την πολιτική - επιχειρηματική συγγένειά του με «μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας και αντικυβερνητικής τοξικότητας ειδησεογραφικά σάιτ και εκδοτικά συγκροτήματα εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με προεξάρχον όλων το Μαρινάκειο δημοσιογραφικό... alter ego...».
Τίποτε άλλο για πρόσωπα και για πράγματα δεν μου είπε ο εκλογολόγος. Μου αποκάλυψε μόνο ότι το βασικό μέλημα της «μηχανής» είναι η πάση θυσία μύηση της Φώφης στην ιδέα της «προτιμότερης Δεξιάς». «Ξέρεις», μου είπε: «σου έχω ξαναμιλήσει για την εργώδη προσπάθεια του Βενιζέλου να επιβάλει στην πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. την αναγκαιότητα της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ και του σχηματισμού κυβέρνησης ΚΙΝ.ΑΛΛ. - Νέας Δημοκρατίας ως προϋπόθεση επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ∙ επισείοντας την απειλή απορρόφησης του ΚΙΝ.ΑΛΛ. απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και πριν τις εκλογές, αν το πρώτο στραφεί προς το δεύτερο...».
Ξέρω, όμως τελευταία βλέπω τη Φώφη να παλινδρομεί σε θέση ίσων αποστάσεων, ή περίπου. Κάπου... δεξιά προς τα αριστερά: «Η στρατηγική ήττα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η αποτροπή της παλινόρθωσης της Δεξιάς έχει ως απαράβατη προϋπόθεση ένα ισχυρό Κίνημα Αλλαγής», είναι η τελευταία της δήλωση...
*******
«Τι βλέπεις για ΣΥΡΙΖΑ;» ήταν η τελευταία ερώτησή μου στον εκλογολόγο. «Ακριβώς τα ίδια. Ή αντιστρόφως ανάλογα», μου απάντησε. Και εννοούσε ότι, και με αντεστραμμένα σενάρια, αν δηλαδή πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, «η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%»...
Χάλια, ε; Ευτυχώς, καθώς χαιρέτησα τον εκλογολόγο επανήλθα σε ενεστώτα χρόνο. Ο οποίος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρίσκεται σε ικανή απόσταση από τον εκλογικό τοιούτο. Το είπε και ο... επιστήμων άλλωστε, ότι «οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν υλικό προβλέψεων περιορισμένου χρόνου. Και, ειδικά στις μέρες μας, που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός, μοιάζουν στην κυριολεξία με φωτογραφίες της στιγμής». Δεν είναι;
Προς το παρόν έχουμε απ’ τη μια την Αριστερά (που την λες και «Κεντροαριστερά»), με το βλέμμα στη δεύτερη τετραετία, να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει τη φυσιογνωμία της ως ριζοσπαστική Αριστερά, κι απ’ την άλλη τη Δεξιά (ακροδεξιότερη παρά ποτέ), με τον σούπερ διαπλεκόμενο αρχηγό της να επιχειρεί αλλεπάλληλες γελοίες κι άδοξες πρόβες πρωθυπουργού. Και στη μέση την κ. Γεννηματά, να ποζάρει ως Σειρήνα της κυβερνητικής εξουσίας, πατώντας στα περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ.
Δράμα; Ή μήπως μαύρη κωμωδία με τίτλο «Ο εφιάλτης στον δρόμο με τις κάλπες»;
* το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (23-9-2018) με τον τίτλο «Ο εφιάλτης στον δρόμο με τις κάλπες / Προβολή του παρόντος πολιτικού σκηνικού στο εκλογικό μέλλον υπό το πρίσμα ενός εκλογολόγου»