Δεν χρειάζεται τίποτα. Μάλλον εμείς τη χρειαζόμαστε

                                                                                                                   EUROKINISSI

Η Μάγδα Φύσσα έχει αναλάβει να σηκώσει στους ώμους της πολύ βαρύ φορτίο. Αδιανόητο.
Δεν είναι που της σκότωσαν στην ψυχρα το παιδί, πράμα που θα μπορούσε να στείλει στο ψυχιατρείο ή στον αγύριστο κάθε μάνα.
Δεν είναι που ο δολοφόνος του παιδιού της είναι σπίτι του.

Ειναι που πρέπει να πηγαίνει, πέντε χρόνια τώρα, ν αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο κάθε λίγο και λιγάκι τον ίδιο και τους συνεργούς του, φυσικούς και ηθικούς.
Ειναι που πρέπει να ακούει κάθε..
μέρα τον κάθε μαλακα να ξεπλένει τους Χρυσαυγίτες.
Είναι που πρέπει ν ακούει κάθε μέρα τον κάθε μαλακα ν αμφισβητεί τον πόνο της ίδιας.
Είναι, ομως, πάνω απ ολα που έχει απόλυτη συναίσθηση ότι η «υπόθεση» της είναι πλέον υπόθεση όλων μας, ή σχεδόν όλων μας.
Είναι υπόθεση πάνω και πέρα από τον προσωπικό της πόνο.
Ξέρει η Μαγδα Φύσσα ότι ο ρόλος της είναι συμβολικός πια και αντιλαμβάνεται τη σημαντικότητά του και ότι δεν της επιτρέπεται να λυγίσει, να στραβοπατήσει, να εγκαταλείψει.
Δεν το κάνει για το γιο της μόνο η Μαγδα Φύσσα πλεον, είμαι βέβαιη γι αυτό.
Πήρε επάνω της όλο το βάρος.
Συνειδητά.
Αν υπάρχει κάτι πιο κοντά σε «σταυρό», αυτή η γυναίκα τον σηκώνει αγόγγυστα και η δική της via dolorosa δείχνει να τη δυναμώνει, αντί να την εξαντλεί.
Δεν νομίζω ότι χρειαζεται θλίψη πλέον, ούτε συγκίνηση η Μαγδα Φύσσα.
Δεν χρειαζεται τίποτα.
Μάλλον εμείς τη χρειαζόμαστε.

Μαρία Δεδούση (από το fb)