Τα κόμματα, τη δουλειά τους κάνοντας, θέλουν δημοσιογράφους που να χρησιμοποιούν λιβάνι αντί για μελάνι, όταν τα γραπτά τους αφορούν τα ίδια, ή δηλητήριο, όταν αφορούν αντιπάλους τους. Για να το πετύχουν, πιέζουν, πολιορκούν, απειλούν, τάζουν, προσφέρουν. Και βέβαια τα στελέχη τους δηλώνουν υψηλότονα ότι σέβονται απολύτως την ελευθεροτυπία και θεωρούν την κριτική κάτι παραπάνω από..
άλας της δημοκρατίας. Και ότι μονάχη έγνοια τους είναι πώς να προστατέψουν αποτελεσματικότερα το δικαίωμα στην άσκηση δημόσιου ελέγχου των πεπραγμένων τους. Την ίδια στιγμή όμως, όπως συχνά πιστοποιεί η μικροϊστορία μας, μονάχη έγνοια τους είναι αν τελικά θα επιλέξουν τη μήνυση ή την αγωγή για να στριμώξουν –ή και να εξουθενώσουν– τους ενοχλητικούς επικριτές τους.
Είναι βλέπετε κι αυτός ο νόμος Βενιζέλου (του Ευάγγελου, στον οποίο οφείλουμε και τον νόμο περί μη ευθύνης υπουργών), του 1995, ευρύτερα γνωστός ως τυποκτόνος. Με τη γενναιοδωρία του να προβλέπει ιλιγγιώδη ποσά ως κατώτατα όρια αποζημιώσεων που θα έπρεπε να πληρώσουν οι δημοσιογράφοι, αν καταδικάζονταν, λειτούργησε σαν πειρασμός για όσους αποτιμούν μετριοπαθώς τη βλάβη της υπολήψεώς τους με πεντακοσαριές (χιλιάδες ευρώ) και με εκατομμύρια. Δύο εκατομμύρια απαίτησε αρχικά ο κ. Πάνος Καμμένος από τον Ανδρέα Πετρουλάκη, μη αντέχοντας τον επικριτικό σχολιασμό της εξοχότητάς του. Πεντακόσιες χιλιάδες απαιτεί ολιγαρκώς η κ. Ζέττα Μακρή, πρώην βουλευτίνα της Ν.Δ., από τη «Μαγνησία» του Βόλου. Η αιτία; Οπως διαβάζω (όχι σε αθηναϊκά πρωτοσέλιδα, δεν χωράνε εκεί τέτοιες ειδήσεις «περιφερειακού ενδιαφέροντος»), η εφημερίδα, που βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο του τρανού Αχιλλέα Μπέου, ανέφερε σε ρεπορτάζ της ότι «είναι αμφίβολο πως η κ. Μακρή θα είναι υποψήφια με τη Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές». Ευτυχώς για τη «Μαγνησία», είναι πρόσφατες οι θερμότατες υπέρ ελευθεροτυπίας και πύρινες κατά της φίμωσης του Τύπου ανακοινώσεις της Ν.Δ. και του προέδρου της. Οι οποίες βέβαια ισχύουν γενικώς και απροσωπόληπτα, ειδάλλως αυτοακυρώνονται.
Ενας πολιτικός, και κακόβουλα αν βάλλεται, έχει πολλούς τρόπους να αμυνθεί, πριν προσφύγει σε αυτόφωρα και αγωγές. Ο κ. Καμμένος, το έδειξε και η μήνυσή του κατά του «Φιλελεύθερου», δεν έχει πλούσιο αμυντικό ρεπερτόριο: ή αγωγή ή μήνυση, και τίποτε ανάμεσά τους. «Δικομανία»; Η πάθηση αυτή έχει αρχαιοελληνικές ρίζες. Και είναι μεταδοτική. Αλλά εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να παίρνουν τα μέτρα τους. Εκτίθενται.
- το κείμενο του Π. Μπουκάλα είναι από την Καθημερινή
