ηρωοποιήσει την εκπρόσωπό της, δικαιολογώντας έναν ανυπόστατο ισχυρισμό της. Ας καταγγείλει όσο θέλει τον δημοσιογράφο για «ενεργούμενο του ΣΥΡΙΖΑ», δικαίωμά της. Δεν έχει, όμως, δικαίωμα να επιμένει σε κάτι που δεν ισχύει. (...)
- Kάθε εκπρόσωπος κόμματος, που μιλάει δημόσια, πρέπει να γνωρίζει τι λέει. Διαφορετικά εκτίθεται (το λιγότερο) ή γίνεται καταγέλαστος (το χειρότερο). Αυτό είναι γενική αρχή.
- Οι αρχηγοί των κομμάτων πρέπει να προσέχουν ποιους επιλέγουν να τους εκπροσωπούν. Δεν αρκεί να είσαι νέος, συμπαθής και ευειδής. Πρέπει ο ισχυρισμοί που συνοδεύουν την προπαγάνδα (αυτή είναι η δουλειά των κομματικών εκπροσώπων, να προπαγανδίζουν) να βασίζονται στοιχειωδώς σε πραγματικά δεδομένα. Οσο κι αν θέλεις να πουλήσεις εκδούλευση στον αρχηγό σου «ξεμπροστιάζοντας» έναν αντίπαλο, πολιτικό ή δημοσιογράφο, αυτό που θα πεις δεν πρέπει να είναι ψευδές. Κι αν το πεις και καταλάβεις ότι είναι, αρκεί μια απλή ανάκληση.
- Επί του συγκεκριμένου: μού έκανε μεγάλη εντύπωση ότι η κυρία Ζαχαράκη, στη συγκεκριμένη τηλεοπτική εκπομπή, δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί τις έννοιες καταδίκη, Πλημμελειοδικείο και Εφετείο. Ο Βαξεβάνης έχει πράγματι κάποιες πρωτόδικες καταδίκες (το παραδέχτηκε), αλλά στο Εφετείο αθωώθηκε. Ακόμα και για τον απολύτως αδαή, αυτό σημαίνει ότι καταδίκη δεν υφίσταται, αφού το ανώτερο δικαστήριο υπερισχύει. Η κυρία Ζαχαράκη έδειχνε να μην το αντιλαμβάνεται και να επιμένει στην «καταδίκη». Κάποιος από το κόμμα της πρέπει να της υποδείξει ότι την επόμενη φορά πρέπει να είναι στοιχειωδώς διαβασμένη. Και να της μάθει ότι επιθετικότητα στο δημόσιο λόγο δεν είναι πάντα επωφελής, αν στηρίζεται σε λάθος ισχυρισμούς.
