- Λέω ν’ αφήσω τις προφητείες που δεν είναι και το φόρτε μου, ν’ αφήσω να κυλήσει η μέρα και θά ‘χουμε να λέμε προσεχώς για το πού πάει κανείς όταν βγαίνει από τα μνημόνια!
- Πού;
-
Καλά ειδικά σήμερα, όσοι δεν είναι
διακοπές θα πάνε στις
δουλειές τους (αν έχουν), θα πάνε στις ουρές του ΟΑΕΔ, θα απαντάνε στα τηλέφωνα των εισπρακτικών, κάποιοι θα παρακαλάνε να πληρωθούν ενώ δουλεύουν απλήρωτοι τόσο καιρό … κλπ
-
Πόσο τραγικά έχουν γίνει αυτά τα γράμματα: κ – λ – π
- Περικλείουν τόσες τραγωδίες. Μνημονιακές, και σίγουρα μεταμνημονιακές , φυσικά και εξω-μνημονιακές.
- Αλλά είπαμε: Ας μην προτρέξουμε σε εικασίες και μαντείες. Μάλλον – ελίζω – εδώ θα είμαστε να τα βλέπουμε και να τα περιγράφουμε.
- Εκείνο που δεν έχει περιγραφή είναι η είδηση ότι στην Ισπανία ζουν πλέον περισσότερα γουρούνια πάρα άνθρωποι. Δεν είναι τρολιά. Επίσημη είδηση ότι στην Ισπανία πλέον κατοικούν 46,5 εκατομμύρια Ισπανοί και 50 εκατομμύρια γουρούνια!
- Είναι προφανές ότι η χαμηλή χοληστερίνη δεν είναι τελικά τυχαίο πράγμα!
- Και φυσικά για κάθε άνθρωπο που επιχειρεί να αναλύσει – με όποιον τρόπο μπορεί κι αισθάνεται – αυτά που συμβαίνουν γύρω του η λέξη «γουρούνια» είναι τόσο φορτισμένη πολιτικά!
- Μην πάει ο νους σας σε κλισέ τύπου «άβατον» που γέννησαν το γνωστό σύνθημα.
- Προσωπικά το πρώτο που μου έρχεται πάντα στο μυαλό είναι η «Φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ. Εκεί που τα «γουρούνια» αρχίζουν να σκοτώνουν την ουτοπία της ισότητας κλπ! (είδες που σου λέω για το «κλπ», πόση τραγικότητα μπορεί να κρύβουν;)
- Ώρες είναι τα αρχίσουμε να μειώνουμε τη δύναμη αυτών των ιδιότυπων «γουρουνιών» γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αριθμητική σπανιόλικη υπεροχή των!
- Για προσπάθησε να σκεφτείς μεταφορικά και φέρε στο μυαλό σου πόσα «γουρούνια» σε κάνουν ό,τι θέλουν: Πολιτικά και Κοινωνικά!
- Θα μου πεις οι «μεταφορές» είναι για τη λογοτεχνία. Καλά, οκ! Γίνε «συγγραφέας» κι εσύ, μην κολλάς σε τέτοιες χαριτωμένες λεπτομέρειες!
- Αλλά επειδή είναι Δευτέρα και βγαίνουμε από μνημόνιο, δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό που (μας) συμβαίνει σήμερα, έλα να κάνουμε μαζί μια υπόθεση εργασίας: Είσαι 18, και ξέρεις ότι τα όνειρά σου μέχρι τα 24 σε όποια δουλειά και να πας – εφόσον τη βρεις – θα κοστολογείται μέχρι τετρακόσια ευρώ!
- Έλα κάνε όνειρα, και αν είσαι πάνω από 40 σκέψου με τη πώρωση για να πιάσεις τα όνειρά σου ζούσες στα 18 σου. Μπορείς;
- Κάνε όνειρα, σήμερα. Αντέχεις;
- Αλλά κι αν δεν είσαι 18άρης, κι είσαι 50 μπορείς να κάνεις όνειρα για περισσότερο από τον μήνα που τρέχει; Δεν θέλω να είμαι πεσιμιστικό «γουρούνι» αλλά τα τόσα χρόνια εντός (μνημονίου) αυτό μας έχουν διδάξει: Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει (οικονομικά και επαγγελματικά – που τελικά είναι το ίδιο και το αυτό…)
- Τρέφω μεγάλο σεβασμό στους 18αρηδες για να μιλήσω εκ μέρους τους. Παρά την δική μου ηλικία δεν μπορώ να σταματήσω να τους σέβομαι τους πιτσιρικάδες.
- Κάποιοι που πραγμάτωσαν τα όνειρα τους ως 18αρηδες ή 25αρηδες κλπ είναι αυτοί που τσάκισαν το μέλλον των σημερινών (και αυριανών και μεθαυριανών) 18αρηδων.
- Κι επειδή δεν είμαι της ισοπεδωτικής και (εντέχνως)
αθωωτικής αθλιότητας «Μαζί τα φάγαμε» συνεχίζω να ελπίζω ότι οι
σημερινοί «μη προνομιούχοι» (για να θυμηθούμε και ολίγον από Αντρέα των
80’s) οφείλουν στους εαυτούς τους πρωτίστως κάτι. Ας το βρουν: εντός, εκτός όπου θέλουν!
Φτου (σας) και βγαίνω κι εγώ μαζί με το υπόλοιπο έθνος από τα μνημόνια και περιμένω να δω …πού θα μπούμε (ή που θα μας βάλουν προσεχώς!)!!!
