Από την αρχή, σχεδόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας παρατηρείται μια κλιμάκωση του αντικομουνισμού από έντυπα και δημοσιολόγους φίλα προσκείμενους στη ΝΔ και κυρίως στην ακροδεξιά της πτέρυγα. Ούτε λίγο- ούτε πολύ, όλοι αυτοί προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του ταυτίζονται με όλα τα επαναστατικά κινήματα του 20ου αιώνα. Είναι μπολσεβίκοι, είναι λενινιστές, είναι σταλινικοί, είναι το ΚΚΕ της αντίστασης και του εμφυλίου, είναι..
ταυτόσημοι με τον Κάστρο και την κουβανέζικη επανάσταση, είναι με τον Τσάβες και τον Μαδούρο, είναι όμως και με την ατομική τρομοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις της.
Θα μπορούσε κανείς όλον αυτό τον παραλογισμό να τον χαρακτηρίσει, απλώς, γελοιότητα και να ξεμπερδεύει. Είναι όμως κάτι πολύ σοβαρότερο- πέραν του γελοίου που εμπεριέχει. Πρόκειται για μια ασφαλίτικου τύπου προπαγάνδα που διαμορφώνει μια στρεβλή, πρωτόγονη αντικομουνιστική πολιτική και ιστορική συνείδηση- ή τουλάχιστον το επιχειρεί- η οποία δείχνει να έχει αποκλειστικό στόχο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά χτυπάει το σύνολο της Αριστεράς και το κομμουνιστικό κίνημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα διαχειριστικό του συστήματος αριστερό κόμμα. Τάσεις μπορεί να έχει στο εσωτερικό του αλλά ουδέποτε ως κόμμα εξήγγειλε κάποια επανάσταση. Εφάρμοσε μνημόνια κι έχει αποδεχτεί το μεταμνημονιακό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο το οποίο συμφωνήθηκε με τους δανειστές. Στο βαθμό που δεν αντιμετωπίζεται με την πραγματική του πολιτική ταυτότητα αλλά με αυτόν τον αντικομουνιστικό οχετό είναι το λιγότερο εγκληματικό και αυτοχειρία για την υπόλοιπη αριστερά να μην σηκώνει μέτωπο σε αυτή την πρωτόγονη αντικομουνιστική πολιτική χυδαιότητα.
Τα παραδείγματα του πρωτόγονου αυτού αντικομουνισμού είναι άπειρα. Πλήθος άρθρων και σχολίων, μοίρασμα ασφαλίτικης αντικομμουνιστικής βιβλιογραφίας από εφημερίδες, πολιτικές ανακοινώσεις κομμάτων και οργανώσεων κ.ο.κ.
Η φιλολογία όμως αυτή περί μαρουλιών κ.ά έχει δύο πλευρές που πρέπει να ληφθούν υπόψη:
α) Αυτοί που τα γράφουν αυτά δεν φέρνουν και οφείλουν να φέρουν μία απόδειξη, ένα άρθρο, ένα σχόλιο, ένα ρεπορτάζ με ή χωρίς την υπογραφή του Καρτερού.
β) Το θέμα αυτό- και στην περίπτωση που ισχύει και στην περίπτωση που δεν ισχύει (κατηγορηματικά λέμε πως είναι κατασκευή)- δεν αφορά τον Καρτερό. Αφορά το ΚΚΕ. Ο Ριζοσπάστης δεν ήταν εφημερίδα του Καρτερού να γράφει ό,τι θέλει. Ηταν εφημερίδα του ΚΚΕ. Αυτά δηλαδή που λέει αυτός ο συρφετός των ακροδεξιών και των ηλιθίων μπορεί να στοχεύουν στον Καρτερό αλλά το ΚΚΕ αφορούν. Κι είναι παράξενο που το ΚΚΕ δεν βγαίνει να πει ότι στην εφημερίδα του δεν γράφτηκαν ποτέ αυτές οι ηλιθιότητες. Δεν αντιλαμβάνεται πως αν περάσει μια τέτοια εντύπωση ότι γράφτηκαν, αυτό θα αποτελέσει ένα προηγούμενο το οποίο μετά από καιρό δεν θα χρησιμοποιείται κατά του Καρτερού αλλά κατά του κόμματος;
Για την πολιτική και επαγγελματική του πορεία, αφότου έφυγε από το ΚΚΕ, δεν θα μιλήσω εγώ. Η ιστορία του όμως στο διάστημα που ήταν στο ΚΚΕ με αφορά. Είναι και δική μου- δική μας ιστορία. Ουδέποτε άλλωστε δέχτηκα πως η ιστορία του κόμματος είναι ανώνυμη όταν αυτοί που την έγραψαν έφυγαν από το κόμμα και επώνυμη όταν αφορά άτομα τα οποία παραμένουν.
1. Ο Καρτερός έχει μια δράση στο ΚΚΕ, που ειδικά στα χρόνια της δικτατορίας λίγοι την έχουν. Καταρχήν δεν ήταν στη Νομική Αθηνών- όπως γράφουν τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ- αλλά στη Νομική Θεσσαλονίκης όταν συνελήφθη από τη Χούντα. Πριν τη Χούντα υπήρξε μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη και είχε διώξεις για εκείνη τη δράση του. Από τη Χούντα διώχθηκε και φυλακίστηκε χωρίς να κάνει την παραμικρή υποχώρηση.
2. Το δημοσίευμα γράφει ότι έφυγε από το ΚΚΕ με την διάσπαση του ’89. Δηλαδή τη διάσπαση της ΚΝΕ. Πρόκειται για ψέμα. Έφυγε με την διάσπαση του ‘91, με την ομάδα των λεγόμενων ανανεωτικών. Τόσα ξέρουν, όμως, τόσα γράφουν. Το 1989 έγινε διευθυντής του Ριζοσπάστη όταν ο τότε Διευθυντής Γρ. Φαράκος έγινε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
3. Γράφουν, επίσης, τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ για τον Καρτερό: «Τους τίτλους τιμής που απέκτησε από την αντιστασιακή του δράση, εφόσον δεν τους εκτίμησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, όπως έκανε με άλλους της κομμουνιστικής Αριστεράς, θέλησε να τους κεφαλαιοποιήσει μέσα από το ΚΚΕ». Πρόκειται για ψέμα ολκής. Ο Καρτερός ήταν μέλος του ΚΚΕ και στέλεχος της ΚΝΕ από την εποχή της Δικτατορίας και μέλος της ΚΕ του Κόμματος από το 10ο Συνέδριο (1978). Καμία σχέση και καμία ερωτοτροπία δεν είχε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ’80.
4. Στο ίδιο κείμενο διαβάζουμε για τον Ριζοσπάστη: «υπήρξε η μεγαλύτερη σχολή παραγωγής ‘‘συστημικών’’ δημοσιογράφων, καθώς εκεί εκπαιδεύονταν ‘‘όλα τα καλά παιδιά’’ της μεταπολιτευτικής πιάτσας των μίντια». Πρόκειται για ασφαλίτικης εμπνεύσεως χυδαιότητα. Ο Ριζοσπάστης σε όλη του την ιστορία και για ένα διάστημα μετά το 1996 υπήρξε μία από τις καλύτερες σχολές δημοσιογραφίας σε ολόκληρο τον ελληνικό Τύπο. Και φυσικά δεν μπορεί να ευθύνεται για την πολιτική- επαγγελματική διαδρομή του οποιουδήποτε, όταν εκείνος αποχώρησε από τις τάξεις του. Ο αντικομουνισμός σε συνδυασμό με το δόγμα της συλλογικής ευθύνης ήταν πάντοτε η τέλεια συνταγή του φασισμού.
* το κείμενο του ιστορικού - δημοσιογράφου Γ. Πετρόπουλου είναι από την προσωπικη του σελίδα στο facebook
