Οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας είναι ειδικής κατηγορίας Ξεχωριστοί Άνθρωποι. Χωρίς κανείς να τους το ζητήσει, χωρίς να έχουν ηθική υποχρέωση, φοράνε το κίνδυνο και πετάνε. Η εκτίμηση γι αυτά τα παιδιά, που
ζουν και κινούνται στο όριο, είναι βαθιά, δεν εκφράζεται με λόγια. Η επιλογή τους ανεξήγητη για εμάς, τους ταπεινούς και επίπεδους. Θα
την αδικήσεις αν την πεις «επαγγελματική», γιατί δεν χτυπούν τα υψηλά μόρια της Σχολής Ικάρων (πάνω από 17.000 τα τελευταία χρόνια) για να φτιάξουν παχύ πορτοφόλι με έναν μέτριο έως χαμηλό μισθό, τον οποίο άλλοι (εμείς οι υπόλοιποι, δηλαδή) τον εξασφαλίζουν δουλεύοντας πάνω σε μια καρέκλα, πίσω από ένα γκισέ ή μπροστά από ένα πληκτρολόγιο.
Τι είναι αυτό που τους κάνει να θέλουν να κινηθούν στη Ζώνη του Λυκόφωτος, σε ένα πεδίο διαρκούς έντασης σε όλα τα επίπεδα, κάτι σαν άλλη Δάσταση για εμάς τους κοινούς ανθρώπους, «σε έναν χώρο ανάμεσα στο φως και τη σκιά», στη «Διάταση της φαντασίας», όπως θα έλεγε ο Ροντ Σέρλινγκ, ο συγγραφέας της θρυλικής σειράς; Μιλάμε για ένα επάγγελμα-ακροβασία που δεν προσφέρει υλικά πλούτη, ίσως επειδή ανοίγει δρόμους για τα ψυχικό όλβο, για μια ευδαιμονία που οι «Συνήθεις» δεν κατανοούμε. Ένα επάγγελμα-δοκιμασία με συνεχή καθημερινή επίπονη άσκηση, με περιδινήσεις, πολεμική ετοιμότητα, εμπλοκές πάνω από το Αιγαίο, ακραία επικινδυνότητα, με πτήσεις στο απόλυτο σκοτάδι, μόνο με διόπτρες, με επιταχύνσεις και πιέσεις πολλών G, με δράματα (όπως αυτό, την περασμένη Τρίτη, με τον 39χρονο εκπαιδευτή) και με αδιάκοπο έλεγχο της υγείας τους που μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους οδηγήσει από το πεδίο της μαχιμότητας, στην περιοχή της εφεδρείας.
Τιμή γι αυτά τα παιδιά. Τη δόξα την παίρνουν έτσι κι αλλιώς από τη στιγμή που θα φτάσουν τα 17.000 και πλέον μόρια μιας Σχολής που βγάζει εν δυνάμει ήρωες και που ανεβάζει, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, τους σπουδαστές της στους ουρανούς τής απεραντοσύνης. Και αν δεν φτάσουν σε αυτά τα μόρια, νιώθουν βαθιά πληγωμένοι, μακριά από τον στόχο και το επικίνδυνο όνειρο της ζωής τους –ένα προσωπικό βέρτικο μόλις στα δέκα οκτώ τους χρόνια. Αισθάνονται σαν αποτυχημένοι και ας είναι επιτυχημένοι ως Ξεχωριστοί Άνθρωποι, μόνο και μόνο επειδή αποφάσισαν να διεκδικήσουν μια θέση στη Ζώνη του Λυκόφωτος.
* το κείμενο του Διον. Βραϊμάκη είναι από το harddog-sport
