Μια ιστορία με Ευρωπαίους, Έλληνες και κάργα παραμύθι
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Δεν ξέρω πως μπήκε μέσα στον Ραγκούση το πνεύμα του Παρασκευά Αυγερινού, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν παύει να με εντυπωσιάζει με τη σοφία των δηλώσεών του. Όπως αυτή, για παράδειγμα, που έκανε με αφορμή το τέλος των Μνημονίων:
«Ιστορική η αυριανή ημέρα για την πατρίδα μας. Ένα δευτερεύον σχόλιο:Πράγμα το οποίον θα του κοστίσει ένα νέο γύρο ξινίλας με τη Φώφη, αλλά αυτό είναι δικό του θέμα, δεν είναι δικό μας. Αυτό που έχει σημασία στη δήλωσή του, είναι πως λέει μια αλήθεια. Ότι δηλαδή δεν σκίστηκαν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Βαρουφάκης (συγγνώμη κύριε Λαφαζάνη μου, αλλά δεν…) για να ξεφορτωθούμε τα Μνημόνια. Τρέξανε, αγωνιστήκανε, βάλανε το κεφάλι τους στον τορβά και κάποιοι άλλοι. Με πολιτικό κόστος μάλιστα, όπως μάθανε αργά ή γρήγορα. Όταν βάραγε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο πολιτικός τους θάνατος…
κατά τα 8 χρόνια μνημονίων υπήρξαν υπουργοί που ανέλαβαν μεγάλο προσωπικό πολιτικό κόστος . Όμως υπήρξαν και υπουργοί με μηδενική ατομική συμβολή για να φτάσουμε εδώ… Σήμερα-2 απ´ αυτούς-ηγούνται των κομμάτων τους».
Να μην το βαρύνω όμως, μιας και σήμερα είναι μέρα χαράς. Τέλος τα Μνημόνια γαμώ την τρέλα μου, ακόμη και κάτι μουντρούχες Ευρωπαίοι το λένε και το παραδέχονται. Δεν το παραδέχεται, βεβαία, η Μαρία Σπυράκη, αλλά από τις Βρυξέλλες όπου δραστηριοποιείται ίσως να μην τα βλέπει και τόσο καλά τα τεκταινόμενα. Τέλος πάντων, υπάρχουν και τα διπλοεστιακά ματογυάλια για όσους και όσες έχουν θέματα, θαύματα κάνει η επιστήμη. Να μην μακρηγορώ όμως και να το κλείσω το σημερινό με μια εύθυμη νότα από το αρχείο του ρεπόρτερ Ξανθάκη. Απολαύστε υπεύθυνα!
Είμαστε λοιπόν τέλη καλοκαιρού του 2011, έχει γαμηθεί το πρώτο Μνημόνιο, έχει γίνει ο ανασχηματισμός, έχει ψηφισθεί το Μεσοπρόθεσμο, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με το Μεσοπρόθεσμο κι αν θα γαμηθεί κι αυτό, τάκα τούκα στέλνουν αντιπροσωπεία οι Ευρωπαίοι να δούνε τι παίζεται μ’ αυτά τα γίδια τους Έλληνες που δεν καταλαβαίνουν τίποτις, έρχονται οι τύποι στην Αθήνα, αρχίζουν τις συναντήσεις με τους κυβερνητικούς.
Και φυσικά συναντάνε τα μεγάλα ονόματα, δεν συναντάνε τα λιμά. Οπότε μπαίνουν κάποια στιγμή στο γραφείο ενός μεγάλου, τι μεγάλου δηλαδή ενός μέγιστου, χαιρετάνε, χαμογελάνε, «τα στοιχεία παρακαλούμε» του λένε. «Φυσικά, προς Θεού», τους απαντάει αυτός κι αρχίζει το παπαριλίκι. Μούφα, παραμύθα, ντιριντάχτα, μέχρι τελικής πτώσεως. Ακούνε υπομονετικά οι Ευρωπαίοι, περνάει ένα δεκάλεπτο, του λένε «ωραία όλα αυτά, τα στοιχεία παρακαλούμε». Τους κοιτάει αυτός, «βεβαίως» λέει και ξαναρχίζει το τσίου τσίου. Ατάραχοι οι Ευρωπαίοι, αφήνουν να περάσει άλλο ένα δεκάλεπτο, του ξαναλένε «μπράβο σας, τα στοιχεία παρακαλούμε». Τους ξανακοιτάει αυτός, τους λέει «οπωσδήποτε» και επιστρέφει στο βερμπαλιστικό ρεσιτάλ. Δεν περνάνε πέντε λεπτά και χωρίς να πουν κουβέντα σηκώνονται οι Ευρωπαίοι, του γυρνάνε την πλάτη, δεν τον χαιρετάνε καν και φεύγουν αμίλητοι. Κι από εκεί και πέρα άρχισε το πραγματικό μαστίγωμα της Ελλάδας…
Λεπτομέρεια: Όση ώρα παρλαπιπάριζε τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, ο μέγιστος είχε μπροστά του ένα μάτσο χαρτιά όπου σχεδίαζε Καραγκιοζάκια. Κι αντί να τους δείχνει στοιχεία και νούμερα και στατιστικές, κάθε τρεις και λίγο τους έδειχνε τα σχέδιά του, κάνοντας με το χέρι «βλέπετε, βλέπετε;» Τα είδαν και λαχτάρησαν οι άνθρωποι, τέτοιο χουνέρι ούτε εκδοροσφαγέας στο Βιζμπάντεν δεν είχε διανοηθεί να τους κάνει!
* το κείμενο του Χ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
