Σάββατο 11 Αυγούστου 2018

Altius, fortius, citius...

Τη γνώμη μου θα πω τώρα. Για την Β. Παπαχρήστου. Όχι που θα γλιτώνατε...
Χτες κάτι έψαχνα κι έπεσα πάνω σ ένα κείμενο της Ρίκας Βαγιάννη που έγραψε για τον πατριό της, το Γιάννη Διακογιάννη.
Πέρα απ όλα τα άλλα - υπεροχα- που λέει, ας σταθώ σ αυτό:
«Μου έμαθε πως οι Ολυμπιακοί κύκλοι συμβολίζουν τις ανθρώπινες φυλές- κι ο τελευταίος όλη την ανθρωπότητα: Ολοι μας, από ένας..
κρίκος στης ζωής την εύθραυστη, αλλά αιώνια αλυσίδα. Η πάσα ουσία είναι η ισότητα και η συνύπαρξη, αλλιώς δεν αγωνιζόμαστε, απλώς πηδάμε παλούκια, σαν τα πιθήκια, με το συμπάθειο κιόλας».
Αυτό είναι κυρίως ο αθλητισμός:
Το πανανθρώπινο ιδεώδες.
Η Παπαχρηστου δεν διέπραξε κάποιο ποινικό ή αστικό αδίκημα άσχετο προς την ουσία του αντικειμένου της.
Με τη στάση της ουσιαστικά έκανε ότι κάνουν και οι φίλοι της τα χρυσαύγουλα στη Βουλή:
πρόσβαλε και ακύρωσε το θεσμό και το ιδεώδες το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετεί.
«Ήταν παιδί και ζήτησε συγνώμη», διάβασα κάπου.
Συγνώμη εγώ, αλλά ΤΙ ΛΕΤΕ;
Για ποιο πράγμα ζήτησε συγνώμη;
Που είναι φασιστόμουτρο ή που το είπε δυνατά;
Κατά την άποψη μου έπρεπε να έχει αποκλειστεί δια βίου κι επίσης δεν ήταν «παιδί», στα 18 over έχεις την ευθύνη του εαυτού σου, των λόγων και των πράξεων σου.
Και καθίστε εσεις να μου κάνετε άσχετες συγκρίσεις και να μου λέτε ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός είναι συγκυριακό λάψους και όχι στάση ζωής και ότι άλλαξε ιδεολογικό προσανατολισμο επειδή «τιμωρήθηκε».
Εντάξει.
Altius, fortius, citius, λαμπρά κατορθώματα, ναι, αλλά εγώ θα συμφωνήσω με τη Ρικα: Τα μπορεί και ο πίθηκος...

- από το facebook της Μαρίας Δεδούση