Οι μέρες της εξωστρέφειας, που ξύπνησαν αναμνήσεις ή μετέτρεψαν τη φύση σε ατραξιόν, τέλειωσαν. Μένουν τα αμέτρητα ενσταντανέ με παραλίες, πανηγύρια, ξωκλήσια,
ξεσαλώματα, φιλιά...
Επιστροφή και περισυλλογή. Αν είσαι νέος, το σώμα, νωχελικό σε ένα σλίπινγκ μπαγκ, μαρτυράει ότι γέμισε με μέρες αλμυρές και αλκοολούχες νύχτες.
Αν είσαι μεγαλύτερος, είσαι ευτυχισμένος αν άδειασες, αν άφησες στη θάλασσα έστω και λίγο από το βάρος που κουβαλάς.
Ανεξάρτητα από την ηλικία, μπορείς πάντα να φύγεις και να γυρίσεις ίδιος κι απαράλλαχτος· χωρίς αυτές οι λίγες μέρες να αφήσουν μια ρωγμή να δεις λίγο πιο βαθιά τον εαυτό σου, το αν, πού και πώς υπάρχει ένα νόημα στη ζωή σου. Τι να σου κάνουν 10-15 μέρες μπροστά στις 350 του χρόνου; Ετσι κι αλλιώς ψέματα μας είπαν: ο χρόνος δεν είναι χρήμα, κρίμα ήταν πάντα...
Αυτό το καλοκαίρι, το στιγματισμένο από συμφορές και χαμένες ζωές, ο φόβος του χάρου είναι εμφανής σε όλες τις συζητήσεις. Ακόμη κι αν κάποιος σε ρωτήσει «Τον θυμάσαι τον τάδε;», σφίγγεται η ψυχή σου, δεν θες να ακούσεις το παρακάτω.
Μπορεί οι πάσης φύσεως ειδικοί του παρόντος και του μέλλοντος να το ονομάσουν «χαροφοβία», προσθέτοντας μια ακόμη έννοια στο λεξικό της αδύνατης συμφιλίωσής μας με τον θάνατο.
Ισως πάλι να μην είναι ότι στις μέρες μας ενέσκηψε κύμα θανατηφόρο, απλά η συνεχής live σύνδεση να πολλαπλασιάζει την αίσθηση της συμφοράς, είτε συμβαίνει δίπλα μας είτε στην άλλη άκρη της γης.
Στον αντίποδα, η ορμή για ζωή ανακόπτεται από μια άλλου τύπου φοβία: αυτή της χαράς. Ολο και περισσότεροι καλούνται να απολογηθούν πώς μπορούν να απολαμβάνουν τη ζωή σε τέτοιο ζοφερό περιβάλλον.
Ολο και πιο πολλοί ψιθυρίζουν ενοχικά «σε καλό να μας βγει», μετά από στιγμές που το γέλιο βγαίνει πηγαίο και λυτρωτικό.
Φόβος για τον χάρο, φόβος και για τη χαρά μην την πληρώσουμε ακριβά. Ενας φόβος που πλανιέται και στα πλοία που παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής.
Ισως ο μόνος τρόπος να τον αγαπήσουμε και να τον ξεπεράσουμε είναι να κάνουμε διακοπές μέσα στην καθημερινότητά μας. Να γίνουμε, έστω και λίγο, εκδρομείς στη ζωή μας και όχι παραθεριστές με μεγάλες προσδοκίες.
Εύκολο; Καθόλου. Αλλά κι αυτό που ζούμε εύκολο δεν το λες...
Γιούλα Ράπτη (ΕφΣυν)
