Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Συμβαίνει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Συμβαίνει σε ζητήματα ερωτικού προσανατολισμού. Όπου είναι ο άλλος οικογενειάρχης με το σπιτικό του, τα παιδάκια του και τη γυναικούλα του και το ψήνει το..
ψάρι κι απ’ τις δυο μεριές με τεκνάκια. Συμβαίνει σε θέματα αθλητικά. Όπου έχει γράψει κάποιος χιλιόμετρα στη Θύρα 13, ας πούμε, αλλά επειδή του δίνει περισσότερα λεφτά ο Ολυμπιακός τη φιλάει τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Συμβαίνει σε καταστάσεις καλλιτεχνικές. Όπου είναι ο τύπος του εντέχνου ορκισμένος, αλλά ψωμολυσσάει και στην πρώτη ευκαιρία το γυρίζει στο ντιμπιντάι και στο πανηγυρτζίδικο κλαρίνο. Σε ένα σωρό μέρη συμβαίνει, αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες. Γιατί δηλαδή να μην συμβαίνει και στην πολιτική;
Την αφορμή να κάτσω να γράψω για φερετζέδες, μου την έδωσε ένα άρθρο που κυκλοφορεί στα media εδώ και μερικές ημέρες. Όπου λέει η αρθρογράφος πως έχει κάτι φίλους και οι φίλοι της δηλώνουν αριστεροί, αλλά δεν θα ψηφίσουν αριστερά, ούτε καν κάτι που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά αλλά δεν είναι, γιατί τους κούρασε η αριστερά, και η νορμάλ και η τζούφια, και όπως είναι κουρασμένοι, αντί να πάρουν ένα Ζαναξάκι και να πάνε για σλάφεν, το γυρίζουν στην αγανάκτηση, βάνουνε το χέρι στην καρδιά και αποφασίζουν να ρίξουν το κουκί στη Νέα Δημοκρατία!
Πάνω κάτω αυτά γράφει το άρθρο, όπως συνάγω, από αυτά που κυκλοφοράνε στο διαδίκτυο, διότι σιγά μην κάτσω να το διαβάσω, δεν έφτασα πενηντατεσσάρων χρονών γάιδαρος για να κάθομαι να διαβάζω όλα όσα γράφονται στο διαδίκτυο και δεν δίνω κλικ όπου λάχει μόνο και μόνο επειδή προκύπτει ένας σχετικός θόρυβος. Αλλά με γαργάλησε το κόνσεπτ (μιλάω πετροκωστοπουλέικα τώρα!) του πρώην πιστού που αλλαξοπίστησε και ορκίζεται πλέον σε άλλο μπαϊράκι. Ιδίως από τη στιγμή που σκάσανε και αντιγραφείς, πρώην αριστεροί τύπου, που δηλώνουν ότι το σκίσανε το κόκκινο λάβαρο και κουνάνε μόνο το γαλάζιο, ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία.
Ζήτω, δεν λέω, κι η γιαγιά μου η Μίνα τον Καραμανλή ψήφιζε, αλλά εδώ δεν είμαστε να κυκλοφορούμε με το στόμα ανοιχτό σαν τους χάνους και να καταπίνουμε ό,τι βρούμε μπροστά μας. Εδώ είμαστε για να λέμε πέντε κουβέντες παραπάνω για τα φαινόμενα και το φαινόμενο το συγκεκριμένο αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι τα διάφορα κομματικά επιτελεία ακόμη δεν έχουν καταλάβει πως κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές του 2015. Προσοχή, όχι του Ιανουαρίου 2015, εκεί ήταν το εύκολο. Για το άλλο, το δύσκολο λέω, το ακατόρθωτο του Σεπτεμβρίου 2015.
Τις ταυτίζουν τα κομματικά κοράκια τις δύο εκλογές και αφού πρώτα παίξανε το χαρτί των υπεραριστερών που σιχαθήκανε τον Αλέξη και προσκύνησαν τον Λαφαζάνη (δεν τους βγήκε το γαμημένο!), τώρα το γυρίσανε στους ολίγον αριστερούς που σιχαθήκανε τον Αλέξη και θα προσκυνήσουν τον Κυριάκο. Κάτι σαν τα κοκκόνια του ΚΚΕ εσωτερικού δηλαδή, που σπεύσανε να νομιμοποιήσουν τον πλουραλισμό του Αθήνα 984 προσφέροντας γη και ύδωρ στον συγχωρεμένο τον Έβερτ…
Ε λοιπόν πουλάκια μου, σας έχω νέα. Ούτε πρώην αριστεροί είναι όλοι αυτοί και όλες αυτές, ούτε ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015. Φιλελέδες είναι, μισθοφόροι του χειρίστου είδους, που ψάχνονται για καινούριες εποποιίες με επιχορηγήσεις και Εσπάκια. Κι επειδή δεν μπορούν να δηλώσουν την κανονική τους ιδιότητα, πουλάνε παραμύθα ότι θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία για να πέσει ο φαύλος. Σαν τον άλλο τον φαύλο που έπεσε το 1989, όπως έγραφε και το πρωτοσέλιδο του «Έθνους». Καλή τύχη τους εύχομαι, αλλά να μην είναι και τόσο σίγουροι ότι σε περίπτωση επιτυχίας θα αμειφθούν πλουσιοπάροχα οι προσπάθειές τους. Το ξεπούλημα πολλοί ηγάπησαν, τα πουλητάρια ουδείς!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
