«Η υπόσχεση ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια είναι κούφια και υποκριτική. Τα μνημόνια δεν είναι συμβόλαια με ημερομηνία λήξεως. Είναι οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι που μας επέβαλαν, αυτοί ακριβώς που πυροδότησαν την ύφεση, που διέλυσαν και διαλύουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας,..
που έστειλαν και συνεχίζουν να στέλνουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, που ευθύνονται για τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, για την ανθρωπιστική κρίση, για τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας, που κατεδαφίζουν δομές υποστήριξης των αδύναμων στρωμάτων, που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις και έχουν εκτοξεύσει τη φορολογία, που καταστρέφουν τα ασφαλιστικά ταμεία και έχουν αναιρέσει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.»
Κι ο αρθρογράφος συνεχίζει στο ίδιο αντιπολιτευτικό τέμπο, σαν να μην έχει ακούσει κουβέντα για την επερχόμενη "καθαρή έξοδο":
«Σε μια πολιτεία όπου οι λέξεις δεν θα είχαν χάσει το νόημά τους, ‘βγαίνουμε απ’ τα μνημόνια’ θα σήμαινε την κατάργηση όλων αυτών των νόμων και διατάξεων. Αλλά και πάλι, ψευδής θα ήταν η διαβεβαίωση. Γιατί ακόμα κι αν το πλαίσιο καταργηθεί, δεν γίνεται να αναστραφούν αυτομάτως και οι συνέπειές του…».
Ψάχνοντας χθες στο αρχείο μου εντόπισα το παραπάνω κείμενο, μια επιφυλλίδα που είχα δημοσιεύσει τον Οκτώβριο του 2014 στο ThePressProject, με αφορμή κυβερνητικές δηλώσεις της εποχής (κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου) ότι «βγαίνουμε απ’ τα μνημόνια».
Για σκέψου, τέτοια έλεγαν τον Οκτώβριο του 2014, λίγο πριν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές καταρρεύσουν.
Πέρα από το αστείο του πράγματος, διαβάζοντας το κείμενο ανατρίχιασα εξαιτίας των αναλογιών με το σήμερα.
Λυπάμαι αν χαλάω την ατμόσφαιρα, αλλά 4 χρόνια μετά, πάνω κάτω θα έγραφα και πάλι τα ίδια.
Εντελώς συμπτωματικά, περίπου ό,τι γράφουν τώρα, με άλλη στόχευση ίσως, ο Guardian, οι New York Times, οι Financial Times, η Frankfurter Allgemeine Zeitung…
* το κείμενο του Χρ. Κάσδαγλη είναι από το προσωπικό του ιστολόγιο kasdaglis.wordpress
