Αφού ευχηθώ πρώτα καλό καλοκαίρι, υγεία και να περνάτε καλά, επιτρέψτε μου να μπώ σε ένα θέμα που κοντεύει, δυστυχώς, να ξεχαστεί.
Αυτές τις ημέρες όπως αρκετοί θα θυμούνται, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την μαζική απόλυση των 450 και πλέον εργαζομένων – συναδέλφων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ)...
Μια διαδικασία που έλαβε χώρα κάτω από απάνθρωπες και απαξιωτικές για την επαγγελματική αξιοπρέπεια συνθήκες, όπως τις περιγράφουν οι συνάδελφοι που συμμετείχαν σε αυτήν.
Μια θλιβερή επέτειος, καθώς στις 10 Αυγούστου του 2017, μετά από 95 χρόνια λειτουργίας, το κτίριο του ΔΟΛ στη Μιχαλακοπούλου, αφού πρώτα εκκενώθηκε, κατέβασε τα ρολά του για πάντα.
Πρόκειται, ίσως, για την πιό τρανταχτή υπόθεση κλεισίματος οργανισμού ΜΜΕ των τελευταίων ετών που άφησε στο δρόμο αριθμό εργαζομένων – ρεκόρ.
Η εξέλιξη αυτή ήταν, άλλωστε, αναμενόμενη και αναπόφευκτη, καθώς η εταιρεία ΔΟΛ ΑΕ πτώχευσε και εκπλειστηριάσθηκε με την διαδικασία της εν λειτουργία εκκαθάρισης, η οποία είχε ξεκινήσει από τον Φεβρουάριο του 2017 και ολοκληρώθηκε με την απόκτηση των μέσων, που είχε υπό τον έλεγχό της, από την εταιρεία ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΜΜΕ ΑΕ στις 29 Μαϊου του 2017.
Μετά, λοιπόν, από ένα χρόνο και ενώ όλα πλέον φαίνονται σαν ένα κακό όνειρο οι πρώην εργαζόμενοι, νυν απολυμένοι όλων των ειδικοτήτων, εξακολουθούν να ζουν τον ίδιο εφιάλτη, ο οποίος, όμως, αντί να προκαλεί φόβο, προκαλεί θυμό και αγανάκτηση.
Και εξηγούμαι.
Από τις 10 και 11 Αυγούστου 2017 έως σήμερα, μετά από ένα χρόνο, δηλαδή, οι απολυμένοι - και όσοι από αυτούς συνεχίζουν να εργάζονται στα μέσα του πρώην ΔΟΛ που ελέγχει η ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΜΜΕ ΑΕ - δεν έχουν λάβει για τα οφειλόμενα που δικαιούνται από τον νόμο (αποζημιώσεις, δεδουλευμένα 2016 και οφειλόμενα της περιόδου εκκαθάρισης) ούτε ένα σεντ.
Καθώς υπήρξα εργαζόμενος δημοσιογράφος στον ΔΟΛ επί 25 συναπτά έτη, θυμάμαι σαν τώρα στις 2 Αυγούστου 2017, στην τελευταία ενημερωτική συνέλευση – συγκέντρωση των υπό απόλυση εργαζομένων στο αμφιθέατρο του πρώτου υπογείου στην Μιχαλακοπούλου, τους εκπροσώπους της
“Ανδρέας Αγγελίδης και Συνεργάτες Δικηγορική Εταιρεία” και της Grant Thornton που είχαν αναλάβει την εν λειτουργία εκκαθάριση να υπόσχονται ότι παρά το μακροχρόνιο της διαδικασίας θα έκαναν κάποιες καταβολές, μέχρι τέλους χρόνου ή και αρχές του 2018 προκειμένου να διευκολύνουν
οικονομικά τους απολυμένους. Φυσικά δεν έγινε τίποτε από όλα αυτά.
Ούτε το ποσοστό του δώρου των εορτών που αντιστοιχεί ως τις 10 Αυγούστου καταβλήθηκε προς τους απολυμένους, κάτι για το οποίο δεν έχει διευκρινισθεί ακόμη αν υπάρχουν ποινικές ευθύνες.
Ομως, η προαναφερόμενη εταιρεία Ανδρέας Αγγελίδης και Συνεργάτες δεν παρέλειψε περί τα μέσα Δεκεμβρίου του 2017 να ζητήσει από την Εισηγήτρια των Πτωχεύσεων την άμεση καταβολή εξόδων της διαδικασίας, χωρίς φυσικά να κάνει κουβέντα για τους απολυμένους, οι οποίοι άλλοι έκαναν γιορτές με το επίδομα ανεργίας (όσοι το δικαιούντο), άλλοι με το βοήθημα της ΕΣΗΕΑ και άλλοι με δανεικά.
Για να μην είμαι άδικος δεν θα πώ ότι δεν έγινε τίποτα απολύτως από τα υπησχημένα. Οντως έγινε το ελάχιστο. Και από πλευράς των νέων συμβάσεων και από πλευράς επαναπροσλήψεων. Ολα βέβαια στολισμένα με μια νότα από σενάριο κατασκοπικής ταινίας. Μυστικές διαβουλεύσεις, λίστες στις οποίες προστίθεντο και αφαιρούντο ονόματα μέχρι τελευταία στιγμή, προγραφές συναδέλφων, “τηλεφωνημένοι”, “ατηλεφώνητοι” και άλλα για τα οποία δεν έχω ίδια αντίληψη.
Φυσικά όλο αυτό το διάστημα, τόσο οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στην ΕΣΗΕΑ όσο και η διοίκηση του σωματείου, απλά παρακολουθούσαν “το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου” χωρίς να προσπαθήσουν να κάνουν κάποια ενέργεια για να προστατεύσουν τα θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων μελών τους.
Ακόμη, παρούσης της διοκήσεως της ΕΣΗΕΑ, δεν υπήρξε μια τυπική διαμαρτυρία ή έστω μια εναλλακτική πρόταση ούτε για την ίδια την διαδικασία της μαζικής απόλυσης, η οποία θύμιζε περισσότερο διαδικασία τμήματος μεταγωγών για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερη έκφραση. Βλέπετε έπρεπε να απολυθούν μέσα σε 48 ώρες, πάνω από 450 άτομα. Κάτι σαν τις μαζικές
εκτελέσεις.
Φυσικά, ούτε οι διαβεβαιώσεις του εκπροσώπου των εργαζομένων στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” , λίγους μήνες μετά, ότι “ως το τέλος του χρόνου θα καταβληθεί το υπερπρονόμιο (δεδουλευμένα περιόδου ειδικής εκκαθάρισης)” είχαν κάποιο αντίκρισμα.
Βέβαια, ως αμερόληπτος, θα πρέπει να αναφερθώ στις συντονισμένες ενέργειες των υπηρεσιών του ΟΑΕΔ, των Δ.Σ. των Ενώσεων των εργαζομένων (ΕΣΗΕΑ, ΕΠΗΕΑ και ΕΣΠΗΤ), των στελεχών των νομικών τους υπηρεσιών, των δικηγορικών γραφείων που είχαν αναλάβει την υπόθεση και
της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας στο θέμα της έγκρισης του επιδόματος αφερεγγυότητας εργοδοσίας για τους απολυμένους του πρώην ΔΟΛ που καταβλήθηκε πριν δυο περίπου μήνες. Η απόφαση αυτή ήταν μια κάποια οικονομική ανάσα, καθώς έχει περάσει ένας χρόνος και οι απολυμένοι δεν γνωρίζουν ακόμη τι και πότε θα πάρουν από αυτά που δικαιούνται.
Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο.
Ο σκοπός του συγκεκριμένου κειμένου δεν είναι, άλλωστε να προκαλέσει συμπάθεια ή οίκτο για τους πρώην εργαζομένους και απολυμένους του ΔΟΛ ή εμπάθεια για κάποιους άλλους, αλλά να φέρει στην επικαιρότητα ένα γεγονός – σταθμό στην ιστορία του ελληνικού Τύπου, πρωτοφανές και κατά την ομολογία Δικαστών και ειδικών εκκαθαριστών, που μάλλον ξεθωριάζει, όπως τα κατεβασμένα ρολά του κτιρίου της Μιχαλακοπούλου.
Ακόμη σκοπός είναι να γνωστοποιήσει προς κάθε πολίτη αλλά και κάθε αρμόδιο πώς έχει η
κατάσταση ένα χρόνο μετά και πώς η ισχύουσα νομοθεσία δεν προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και να υποβάλει παράκληση στους κ.κ. Δικαστές που ασχολούνται με την υπόθεση να μεριμνήσουν για την επίσπευση της διευθέτησής της.
Γεράσιμος Γ. Ζώτος
Δημοσιογράφος, πρώην εργαζόμενος στον ΔΟΛ
