Ένα είδος κοινωνικού τσιμπουριού που έχει εξαφανιστεί από την πανίδα των λαθροβίων, είναι ο λαθροναγνώστης εφημερίδων. Ενδημούσε τις δεκαετίες τής διαρκούς πενίας που δεν την ξέραμε –ούτε μπορούσαμε να διανοηθούμε
ότι ήταν κάτι ξεχωριστό αυτό που ζούσαμε το '60 ή το '70 γιατί δεν..
αποτελούσε περιοδική κρίση, αποτελούσε κατάσταση, πάγια και ανυποχώρητη. Δεν το καταλαβαίναμε από την πολλή εξοικείωση με την αβίαστη λιτότητα, καθώς είχαμε γεννηθεί με ισχυρά γονίδια φτώχιας που ταξίδευαν αταβιστικά στον χρόνο, ενθρονισμένα στις γενιές –όπως ταξίδευε και η χώρα δηλαδή.
Το είδος «λαθραναγνώστης» ήταν ιογενές αλλά μαρτυρούσε την υγεία τού Τύπου! Τότε οι εφημερίδες είχαν αίμα στις φλέβες και οι αρτηρίες τους δεν ήταν στεγνές σαν ξεροπόταμοι το καλοκαίρι. Τις εποχές εκείνες, που η κυκλοφορία τους δεν μετριόταν με χιλιάδες, αλλά με εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα καθημερινά, η λαθρανάγνωση ήταν το αγαπημένο σπορ του σφιχτοχέρη.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο Διονύσης Βραϊμάκης στο harddog ΕΔΩ
