 |
| Φωτο: Φίλιππος Λεμονής/LIFO |
Σταχυολογούμε:
****Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης του Αρη Σκιαδόπουλου στη lifo και στον Γιάννη Πανταζόπουλο (EΔΩ) / αξίζει να το διαβάσετε
Πάντοτε οι εκδότες παρενέβαιναν στον πολιτικοκοινωνικό χώρο. Απλώς τώρα οι όροι είναι πιο ωμοί σε σχέση με το
παρελθόν. Πίσω από κάθε Λαμπράκη ή Μπόμπολα υπήρχε ένα άρωμα δημοσιογραφίας, μια ελευθερία έκφρασης και όχι η ωμότητα που κυριαρχεί σήμερα, όπως, για παράδειγμα, το να στέλνει ιδιοκτήτης μέσου ενημέρωσης ελικόπτερο για να παραλάβει τον αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης ή άλλος εκδότης να είναι υπόδικος για εγκλήματα ποινικού δικαίου. Δεν υπάρχει κανένα μέτρο.****
Σε έναν μεγάλο βαθμό έχει βάση το σύνθημα «αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι». Υπάρχει μια αντίληψη για τους δημοσιογράφους ότι έχουν αναπτύξει εκλεκτικές σχέσεις με την εξουσία κι έχουν απομακρυνθεί από τον λαό. Η δική μας γενιά ήταν πάντα μαζί με τον λαό και στις διαδηλώσεις τρώγαμε κι εμείς ξύλο. Δεν γίναμε δημοσιογράφοι για να κάνουμε παρέα με εφοπλιστές ή για να συναντιόμαστε τα βράδια στα μπαρ και να παριστάνουμε τους γκόμενους.
****
Του θύμισα ότι όταν κάποτε με ρώτησε πόσων ετών είμαι, μου είπε ότι δεν μου φαινόταν. Και συνέχισα: «Έχω ένα προνόμιο σε σχέση μ' εσένα. Είμαι και του σαλονιού και του λιμανιού. Τελικά, έμεινε ο Αλέπης και έφυγα εγώ.
****
Δεν θα μπορούσα να κάνω με τίποτα αυτό που εκτενώς συμβαίνει σήμερα, τη δημοσιογραφία του mail, με τις συνεντεύξεις να πηγαίνουν και να έρχονται ηλεκτρονικά.