Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αλλοίμονο στο κράτος εκείνο που αυτοπροσδιορίζεται ανάλογα με τις επιτυχίες των αθλητών του. Αλλοίμονο στη χώρα που κλαίει ή γελάει ανάλογα με το αν μια μπάλα τάραξε τα δίχτυα, τρύπησε τα..
καλάθια, τράνταξε τα φιλέ. Αλλοίμονο στην πατρίδα που δονείται από τις χαζομάρες παιδιών με κοντά παντελονάκια, μόνο και μόνο επειδή ανταποκρίνονται στο γνωμικό citius, altius, fortius. Αλλοίμονο και κρίμα και άντε και αντίο, το μέλλον καταφθάνει μέσα από μαύρα σύννεφα. Αλλοίμονο στην Ελλαδάρα που για ένα μετάλλιο σε διεθνή διοργάνωση έτοιμη είναι να χώσει το κεφάλι στην άμμο…
Ο λόγος για τη Βούλα Παπαχρήστου που κέρδισε το χρυσό στο μήκος στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες και δίχασε για μια ακόμη φορά το φιλοθεάμον κοινό. Σε σημείο μάλιστα να τρεντάρει πρώτη μούρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για παραπάνω από εικοσιτέσσερις ώρες. Και να γίνεται σφαγή από κάτω για την πρωτιά της και το σημαίνον της πρωτιάς της και, ακόμη περισσότερο, το σημαινόμενο. Γιατί η Βούλα δεν είναι απλή αθλήτρια, είναι μια αθλήτρια με πολιτικό παρελθόν ελαφρώς σκοτεινό και ζοφερό. Παρελθόν που προσπάθησε σκληρά να ξεχάσει, αλλά την ακολουθεί έως σήμερα.
Βλέπε το ανέκδοτο με τους Αφρικανούς και τα κουνούπια που είχε τουιτάρει προ ετών, βλέπε την υπεράσπιση του Ηλία Κασιδιάρη στον ξυλοδαρμό της Λιάνας Κανέλλη, βλέπε κάποιες όχι και τόσο εύοσμες αναπαραγωγές σε ακροδεξιές αναρτήσεις με ονοματεπώνυμο. Για όλα τα ανωτέρω, τα οποία και της κόστισαν τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Μόνο για το ανέκδοτο προσπάθησε αδέξια να δικαιολογηθεί με τρόπο που τα έκανε ακόμη χειρότερα. Κατά τ’ άλλα σιώπησε τα τελευταία χρόνια και αδράνησε παντελώς στα social media. Σαν να συνθηκολόγησε με κάποιο τρόπο, δίχως να πρόδωσε ποτέ τα ιδεώδη της…
Πράγμα που μας φέρνει στον κακό χαμό που προέκυψε μετά απ’ το μετάλλιο. Με το ίντερνετ να διχάζεται ανάμεσα σε όσους υπερασπίζονται τον εθνικό ρόλο της Παπαχρήστου και σε όσους δεν ξεχνούν ότι ακόμη δεν έχουν καταδικασθεί οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα, με τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Βουλής και τα μεγάλα ονόματα της αντιπολίτευσης να συγχαίρουν την Παπαχρήστου, με τον βουλευτή Γιώργο Κυρίτση να παίρνει αποστάσεις από τον Αλέξη Τσίπρα, ένα ελληνικό κουλουβάχατο με ντιστίξιο που έβαλε φωτιά στο Σαββατόβραδο!
Το δια ταύτα; Το δια ταύτα είναι ένα και μοναδικό και δεν χωράει αντίλογο:
Να τελειώνουμε μια και καλή με τη λαγνεία των μεταλλίων και των εθνικών επιτυχιών.Ούτε ισχυρή Ελλάδα μας κάνουν, ούτε μας προβάλλουν καν στον εικοστό πρώτο αιώνα. Σε μια πληγωμένη, σε μια ταλαιπωρημένη, σε μια αιμορραγούσα χώρα δεν χωρούν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια των αθλητικών σουξέ, αυτή η χουντική κληρονομιά, που ακόμη μας βασανίζει, υποχρεώνοντάς μας να τοποθετούμαστε απέναντι σε σώβρακα και φανέλες. Υποχρεώνοντας μας να προσκυνάμε σώβρακα και φανέλες, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος. Δεν είναι μόνο οι αλυσίδες των προλεταρίων που πρέπει να σπάσουν, είναι και τα δεσμά της λιγούρας απέναντι στο πάνω σκαλί του βάθρου. Έχουμε τα κότσια να το τολμήσουμε ή απλώς θα ξεμπουκώνουμε εσαεί στους διαύλους του ίντερνετ;
Y.Γ.: Εν τω μεταξύ βγήκε η Παπαχρήστου και είπε επιτέλους να τελειώνει αυτή η ιστορία, εκατό φορές ζήτησε συγγνώμη. Εγώ, πάλι, μία θυμάμαι κι αυτή μασημένη. Αλλά στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις…
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
