Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Νομίζω ότι ο Paul Simon είχε κατά νου την Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο, όταν έγραψε πριν από πενήντα τόσα χρόνια το “Sounds of silence”. Αυτή την πρωτεύουσα του θορύβου, της βαβούρας και του σαματά, που ξαφνικά σαν να παίρνει μια βαθιά ανάσα και να λέει «στοπ». Τέλος στα μαρσαρίσματα των κομμένωνεξατμίσεων, τέλος στα χαχανητά..
των πωρωμένων μπαφιάρηδων, τέλος στις κόρνες των έξαλλων εποχούμενων, τέλος στο ντιριντάχτα του μερακλωμένου γείτονα, τέλος στα ντεσιμπέλ της μέρας και της νύχτας και του βρυκόλακα. Μόνο ήχοι της σιωπής και κάνας τζίτζικας να ξεπέφτει που και που στον ακάλυπτο.
Το παρόν της Αθήνας τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά και μια εικόνα ίσως από το όχι και τόσο μακρινό μέλλον της. Με λιγότερο κόσμο, με λιγότερα οχήματα στους δρόμους, με λιγότερη όχληση και λιγότερο εκνευρισμό και λιγότερα βρισίδια να σου ‘ρχονται από παντού. Μια Αθήνα, που θα πει αντίο στα τέσσερα εκατομμύριά της (πέντε στο σύνολο του Λεκανοπεδίου και μπορεί να λέω και λίγα…) και θα επιστρέψει σε ένα μέγεθος πιο ανθρώπινο, πιο νορμάλ. Μια Αθήνα που δεν θα βασανίζει τους κατοίκους της, αλλά θα τους εξυπηρετεί. Μια Αθήνα μανιτζέβελη, που δεν θα σου βγάζει την πίστη από το ένα πρωί ως το άλλο. Μια Αθήνα που δεν θυμίζει καζάνι της κολάσεως…
Είναι λίγο αναπόφευκτο και λίγο αναγκαστικό να γίνει κάτι τέτοιο, μιας και η πρωτεύουσα είναι νεκρό βάρος. Όπως είχε πει κάποτε κι ένας chief executive της Rolls Royce (αυτής με τους κινητήρες, όχι της άλλης με τα αυτοκίνητα), πλούτο παράγεις άμα φυτέψεις, άμα εξορύξεις και άμα πάρεις ένα πράγμα και το κάνεις κάτι άλλο. Όλα τα υπόλοιπα απλώς γυρνάνε τα φράγκα γύρω γύρω. Κάτι που συμβαίνει και στην Αθήνα, που γιγαντώθηκε ως πόλη υπόδειγμα της αντιπαροχής αρχικά και της προσφοράς σέρβις στη συνέχεια.
Η αντιπαροχή παρήγαγε πλούτο αλλά ψόφησε πλέον ως φούσκα (έναν θάνατο ηρωικό και τιμημένο μετά από έξη δεκαετίες νικηφόρων αγώνων!) και το σέρβις απλώς γυρνάει τα φράγκα γύρω γύρω. Κι επειδή φράγκα δεν υπάρχουν πια για να τα τσουλάμε από το δώθε στο κείθε (καλησπέρα κύριε Σημίτη μου!), τέλειωσε σιγά σιγά και το στόρι της Αθήνας που θα γινόταν κάτι σαν το Σίτι της Νότιας Ευρώπης. Μας πρόλαβε άλλωστε η Κωνσταντινούπολη, που μάζεψε μπόλικο χαρτί. Κι αν δεν υπήρχαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις θα το είχε μαζέψει όλο.
Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα μπορεί επιτέλους να γίνει πραγματικότητα εκείνο το όνειρο τρελό του Τρίτση για τις «αντίπαλες πόλεις». Τις πρωτεύουσες δηλαδή των νομών που θα λειτουργήσουν ανταγωνιστικά με την Αθήνα και θα της πάρουν πίσω πολύ κόσμο τώρα που η πρωτεύουσα έχει να δώσει μόνο ακρίβεια, ανεργία και θόρυβο. Το βλέπουμε δεξιά αριστερά σε ουκ ολίγες περιπτώσεις με (νεαρούς κυρίως) συμπολίτες μας να δηλώνουν ότι «επιστρέφουν» ή «μετακομίζουν» στα πατρικά χώματα. Κι είναι αυτός ένας τρόπος αφενός να ξαναζωντανέψει η περιφέρεια και αφετέρου να ξαναπάρει μπρος η πρωτεύουσα. Γιατί έτσι όπως είναι τώρα, το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι να κλάσει ο πεθαμένος…
- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr