όσους είναι στα ΜΜΕ με κύριο στόχο να λάμψουν!
Ο τίτλος είναι ειρωνικός όχι για τον Μπογδάνο, αλλά για μένα που δεν διαθέτω καθόλου διδακτικό προφίλ, παρότι κόρη δασκάλου...
Γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη εκπαιδευμένος, τα ήξερε όλα, μπορεί να αγνοούσε τα στοιχειώδη περί δεοντολογίας, είχε όμως ακλόνητη αυτοπεποίθηση και, όπως μου έλεγε, δεν πίστευε στη σεμνότητα «γιατί ήταν για τους μέτριους». Ο έρωτάς του για το μικρόφωνο ήταν τέτοιος που αν υπήρχε εκπομπή και για τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία θα την έκανε με ζήλο –επίσης προσόν για τα ΜΜΕ να είσαι στην αρχή πάντα και παντού διαθέσιμος.
Παραλίγο να ξεχάσω κι αυτά που ήξερα, οπότε σιγά σιγά αποσύρθηκα από την... καθοδήγησή του, ενώ η γνωμάτευση στον σταθμό ήταν «είναι τσόγλανος αλλά ταλαντούχος». Από κει και πέρα άρχισε μια σκληρή δεκαετία για όλους σε παραδοσιακά και νέα ΜΜΕ που άλλαξε ριζικά τον Τύπο και την Ενημέρωση.
Ορμητικός πράγματι ο Μπογδάνος, διέγραψε αυτά τα χρόνια μια κατακόρυφη άνοδο και έγινε τηλεοπτικός σταρ με πολιτική εκπομπή στον ΣΚΑΪ. Την πρεμιέρα μάλιστα τίμησε ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, τον οποίο φιλοδοξούσε να ανακρίνει, αν και στο τέλος ο Νίκος Μιχαλολιάκος τον βρήκε «ανιστόρητο, αγράμματο και ημιμαθή». Χα, χα, που λένε και στο facebook... Ή σκέτο ΧΑ!
Από δω και πέρα η ιστορία «του ταλαντούχου κυρίου Μπογδάνου» είναι γνωστή, μέχρι που πλήρωσε την πόζα και τη σιγουριά του με την αποπομπή/παραίτηση από τον ΣΚΑΪ. Επειδή δεν μου άρεσε ποτέ η αλεπού κι όσα δεν έφτανε, αναγνωρίζω ότι εκτός από θράσος ήθελε και κότσια να επιβιώσεις σ’ αυτό το βομβαρδισμένο τοπίο. Κι αν κάπου τον ζήλεψα, το ομολογώ, ήταν στην ευελιξία να το γυρίζει από πολιτικές συνεντεύξεις σε μια εκπομπή «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν», με την κιθάρα κρεμασμένη στον ώμο.
Αυτό που με τρόμαξε στην πρόσφατη ραδιοφωνική του εκπομπή δεν ήταν μόνο ότι απέδωσε «τιμή στα θύματα του ναζισμού και του σταλινισμού», δύο σε ένα. Ηταν και ο τρόπος που το έκανε. Πρώτα ο Υμνος των ΕςΕς (απαγορευμένος νομίζω στη Γερμανία), μετά η φωνή του Στάλιν και στη συνέχεια το παραλήρημά του, κάτι μεταξύ κομφερασιέ σε κακή παράσταση και Τράγκα σε νέα βερσιόν.
Για τη θεωρία των δύο άκρων, που αρκείται να μετράει θύματα για να εξισώσει την κακή εφαρμογή μιας ιδεολογίας (σταλινισμός) με ό,τι πιο νοσηρό γέννησε ανθρώπου νους (Χίτλερ) που δεν συνιστά ιδεολογία, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης από σοβαρούς και μη φιλοσόφους, στοχαστές και αναλυτές.
Είμαι λίγη για να προσθέσω κάτι περισσότερο. Κρίμα, γιατί ανακαλύπτουμε κάθε μέρα τόσους Μπογδάνους γύρω μας, έτοιμους να υποστηρίξουν τα περί «ελαττωματικών ιδεών» της Αριστεράς (όχι του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς...). Κι από μερικούς δεν το περίμενες κιόλας ότι θα φτάσουν εκεί!
- το κείμενο της Γιούλας Ράπτη είναι από την ΕφΣυν
