Είναι αλήθεια ότι έλειπαν τα κείμενά του, όπως είναι αλήθεια ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που του ζητούν να αρχίσει να γράφει ξανά. Ο λόγος για τον δημοσιογράφο Γιώργο Λακόπουλο που έπεστρεψε (στιγμιαία) και γράφει άρθρο στο Ανοιχτό Παράθυρο για «τα δυο πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα του δημοσίου βίου» τα τελευταία χρόνια, τα οποία όμως όπως λέει, μένουν
αδρανή, απέναντι στις πηγές διασυρμού της πολιτικής και των θεσμών της. «Θεωρώ ότι κάνουν λάθος και θα το πληρώνουν πρώτοι οι ίδιοι» γράφει χαρακτηριστικά ο Γ. Λακόπουλος αναφερόμενος στον Κώστα Καραμανλή και τον Αλέξη Τσίπρα.
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο Λακόπουλου στο Ανοιχτό Παράθυρο:
Μια στιγμιαία επιστροφή, για χάρη όσων μου ζητούν αυτή την περίοδο να αρχίσω ξανά να γράφω στο Α.Π. Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσοι πολλοί και τους ευχαριστώ. Αλλά έχω πάρει τις αποφάσεις μου.- ολόκληρο το κείμενο του Γ. Λακόπουλου ΕΔΩ
Αν το να γράφω ήταν η δουλειά μου, ως επαγγελματία δημοσιογράφου, θα μπορούσα να το ξανασκεφτώ. Λόγω βιοπορισμού. Όπως οι δημοσιογράφοι που κοιμήθηκαν έχοντας ως εργοδότη έναν κανονικό εκδότη και ξύπνησαν με αφεντικά κάποιους που βάζουν λεφτά στα ΜΜΕ, όπως προσλαμβάνουν δικηγόρους -και συνεχίζουν να εργάζονται γιατί πρέπει να ζήσουν.
Με τα κείμενά μου δεν βγάζω το ψωμί μου- μου αρκεί η σύνταξή μου. Καταθέτω την πολιτική γνώμη μου στο πεδίο των ιδεών και των δημοκρατικών αντιλήψεων. Σεβόμενος όσους διαφωνούν και όσους κάνουν το αντίθετο.
Εξήγησα ότι σταματάω να γράφω στο Ανοιχτό Παράθυρο - το οποίο στηρίζω πάντα- επειδή δεν έχω τίποτε να υπερασπιστώ (δείτε ΕΔΩ). Οι παραδοχές μου για τα πρόσωπα και τους ρόλους τους στην πολιτική σκηνή δεν δικαιώνονται. Βασιλικότερος του βασιλέως δεν μπορώ να γίνω.
Στο περιβάλλον πολιτικής τοξικότητας και δημοσιογραφικού εκφυλισμού που καλλιεργούν συγκεκριμένοι κύκλοι, τα δυο πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα του δημοσίου βίου – κατά την κρίση μου-τα τελευταία χρόνια, μένουν αδρανή, απέναντι σε δυο πηγές διασυρμού της πολιτικής και των θεσμών της. Θεωρώ ότι κάνουν λάθος και θα το πληρώνουν πρώτοι οι ίδιοι. Ακριβώς όπως επιδιώκει το σύστημα που βρίσκεται απέναντί τους και τους αντιμετωπίζει ως κοινούς εχθρούς του- ειδικά τώρα που οργανώνει την παλινόρθωσή του.
– Ο Κώστας Καραμανλής ως φυσικός επικεφαλής της ελληνικής Κεντροδεξιάς ανέχεται το ιμπέριουμ του Άδωνι Γεωργιάδη στη ΝΔ. Χωρίς να δείχνει αν διακρίνει ότι δεν πρόκειται για έναν ακραίο και γραφικό φαφλατά, αλλά για εμπροσθοφυλακή ενός συστήματος και εμβρυουλκό μετατόπισης του πολιτικού φορέα της συντηρητικής παράταξης στα άκρα.
– Ο Αλέξης Τσίπρας ως κεντρικός εκφραστής της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης συντηρεί την προνομιακή κυβερνητική συμμετοχή του Πάνου Καμμένου, αν και δεν υφίστανται πλέον οι «δημητροφικοί»- λόγοι που την επέβαλαν ως τώρα. Χωρίς να δείχνει αν διακρίνει την αποστροφή των δημοκρατικών πολιτών που δεν θα ψηφίσουν ποτέ σχήμα με το οποίο συμπράττει πολιτικός σαν το Καμμένο -και ήδη το έκαναν τον Σεπτέμβριο του 2015.
