“Αυτό που στο τέλος θα θυμόμαστε, δεν θα είναι οι φωνές των εχθρών μας, αλλά η σιωπή των φίλων μας" είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Αυτό ένοιωσα όταν είδα τις αναρτήσεις, το μίσος και τη χολή που εξαπολύθηκε κατά..
του Παύλου Πολάκη με αφορμή την τραγωδία στο Μάτι. Σίγουρα δεν χρειάζεται την υποστήριξή μου, όμως δεν μπορώ να σωπάσω στην αδικία. Αυτά που μου έκαναν δεν τα κάνω.
Το ότι κάποιος μπορεί να είπε πως: “η συναισθηματική φόρτιση από τους δεκάδες νεκρούς θολώνει την κρίση μας ως λαός και δεν μπορούμε να αποτιμήσουμε ακριβώς τώρα την προσπάθεια του κυβερνητικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει την πύρινη λαίλαπα” τι το κακό και επιλήψιμο έχει; Γιατί αυτό είπε. Και σίγουρα ο τρόπος έκφρασης κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως εμείς οι "φωτεινοί παντογνώστες” οι κριτές δίκαιων και αδίκων μπορούμε να χτυπάμε ύπουλα και μέσα από την ανωνυμία ενός μέσου κοινωνικής δικτύωσης να εξαπολύουμε ύβρεις και εύκολη κριτική.
Ο “καπετάν Μιχάλης” όπως τον λέω χαϊδευτικά είναι ένας καλάγαθος γίγαντας. Μα γιατί του φτιάχνεις την αγιογραφία θα σκεφτεί κανείς; Δεν του γράφω την αγιογραφία αλλά γράφω την αλήθεια.
Και γι' αυτό θα σας γράψω παρακάτω τρεις ιστορίες που δείχνουν ποιος είναι ο Παύλος Πολάκης.
Σε κάποια σχολεία ειδικής αγωγής δεν υπήρχαν αναπηρικά αμαξίδια. Απευθύνθηκα στον Παύλο για βοήθεια. Όταν του το είπα, με κοίταξε στα μάτια σταμάτησε και σήκωσε το τηλέφωνο. Δεκαπέντε μέρες μετά τα ειδικά σχολεία ΑμεΑ που δεν είχαν αναπηρικά αμαξίδια βρέθηκαν με αμαξίδια και δεκάδες χαρούμενες φατσούλες που μπορούσαν να κινηθούν.
Η δεύτερη ιστορία αφορά τη διάσωση δύο μωρών από σοβαρά τραύματα και την προσωπική φροντίδα που έδειξε ο ίδιος ώστε να έχουν την καλύτερη δυνατή περίθαλψη και μάλιστα ένα εξ αυτών στάλθηκε στην Αγγλία γιατί χρειαζόταν μια ειδική επέμβαση.
Η τρίτη ιστορία αφορά τον αγώνα του να γίνουν άμεσα οι προμήθειες αντικαρκινικών φαρμάκων, την αγωνία του να μη χαθεί ψυχή και να έρθει ακόμη και σε κόντρα με την Τρόικα για να εξασφαλίσει τα απαιτούμενα χρήματα. Τελικά μαζι με τον Ξάνθο τα κατάφεραν.
Και ξέρετε τι μου είχε πει: "Προσεχε κουζουλέ μη τυχόν και μαθευτούν αυτά γιατί εμένα δεν μου κάμνουν οι ρεκλάμες. Εγώ να βοηθώ θέλω. Αυτό έκαμα πάντα”.
Αυτός λοιπόν είναι ο Παύλος Πολάκης που ξέρω εγώ. Ενας λεβέντης άντρας που δεν τρομάζει να τα βάλει με τα “θεριά “, σαν σύγχρονος “Καπετάν Μιχάλης”. Που όταν έχει δίκιο οργίζεται και αντιδρά. Δεν είναι ούτε ανάγωγος, ούτε το “απόκοσμο και άψυχο ” πλάσμα που κάποιοι προσπαθούν να δείξουν. Είναι μια ευαίσθητη ψυχή και ένας πολεμιστής που έχει μάθει να πολεμάει μέχρι τέλους όταν αφορά το δίκιο και το δίκαιο χωρίς να προδίδει τους συντρόφους του.
Ξέρω πως θα πέσετε να με “φάτε”, να με “λιθοβολήσετε" να με βρίσετε, αλλά δεν με νοιάζει. Είναι πολύ μικρό τίμημα μπροστά στην αλήθεια και στο άδικο. Και όταν αυτά τα έχεις ζήσεις στο πετσί σου, είναι ντροπή να αφήνεις να συμβαίνουν και σε άλλους. Όποιοι κι αν είναι, όπου κι αν βρίσκονται.
Έχω μάθει να υπογράφω ότι γράφω. Ιδού λοιπόν αυτόκλητοι εκτελεστές ψυχών και χαρακτήρων, “γυμνός" μπροστά σας σαν τον Άγιο Σεβαστιανό. Αλλά κανένα βέλος σας δεν μπορεί να προκαλεί περισσότερο πόνο από την αδικία και το ψέμα.
Υ.Γ. Συγγνώμη Παύλο που πάτησα τον όρκο μου αλλά τόσο ψέμα δεν το άντεξα...