Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*Θυμάμαι την μπασκετική ομερτά. Αυτό τον όρκο σιωπής που κάλυπτε πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν του εθνικού μας αθλήματος και άφηνε στη σκιά όλα όσα συνέβαιναν πίσω απ’ τις κουίντες. Κράτησε χρόνια πολλά, δεκαετίες ολόκληρες, και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε την ανάπτυξη και τον χαρακτήρα του αθλήματος εν Ελλάδι. Απλώς κάποια στιγμή την πλάκωσε και..
την καλαθόσφαιρα η κρίση, έγινε μονό το πάπλωμα από διπλό, έπαψε να φτάνει για όλους η μάσα κι άρχισαν οι μπασκετικοί να τρώνε τις σάρκες τους. Και βγήκανε προς τα έξω τα άπλυτα της σπυριάρας μπάλας και μάθαμε κι εμείς οι άσχετοι, τι παιζότανε και τι γινότανε όταν έσβηναν οι προβολείς των γηπέδων. Forthe record, που λένε και οι Εγγλέζοι.
Κάτι ανάλογο, κάτι κοντινό διαδραματιζόταν και με τη δημοσιογραφική ομερτά. Μπορεί οι λειτουργοί του Τύπου να ξεσκεπάζανε εν ριπή οφθαλμού τα σκάνδαλα, τις ανομίες και τις ψευτιές των πολιτικών, των επιχειρηματιών και των προβεβλημένων (ελληνιστί, σελέμπριτιζ), αλλά τα του οίκου τους ποτέ δεν βγαίνανε προς τα έξω. Κλεισμένα στο σεντούκι ήτανε, ήλιος δεν τα έβλεπε, ιδέα δεν είχαν οι αναγνώστες, οι ακροατές, οι τηλεθεατές για τα καραγκιοζιλίκια, τα ξεφτιλίκια, τα
καουμποϊλίκια των δημοσιογράφων.
Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσαν στην καλύτερη περίπτωση τα μυστικά και τα πεπραγμένα του κλάδου, άνευ δημοσιότητος και προβολής.
Άλλαξε όμως κι εδώ το στόρι. Αρχίσανε πριν από κάτι χρονάκια τα συντροφικά μαχαιρώματα και στον δικό μας τον κλάδο, πάλι με αφορμή την κρίση. Είτε από λαμογιάρηδες συναδέλφους που
θεωρούσαν ότι ο διπλανός τους είχε μπουκώσει περισσότερα από τους ίδιους, είτε από αγανακτισμένους συναδέλφους που δεν μπορούσαν πια να ανεχθούν συστήματα του τύπου Φως-Νερό-Τηλέφωνο και Αργομισθία-Μέχρι-Θανάτου. Ακόμη και στον βούρκο, ακόμη και στον
βόθρο υπάρχει ένα όριο…
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή, όπου δεν περνάει μέρα δίχως δημοσιογραφικό καυγά. Δεν περνάει εικοσιτετράωρο χωρίς μαλλιοτράβηγμα της τετάρτης εξουσίας. Πλησιάζουν βλέπετε και οι εκλογές και ανεβαίνουν οι σφυγμοί. Ανεβαίνουν και τα πονταρίσματα.
Και οι προσωπικές επιθέσεις, δίνουν και παίρνουν. Από εκεί που κάτι παρατσούκλια της πλάκας σκάγανε μύτη (όπως τον αλησμόνητο πρακτοράκο» στο «Ποντίκι»), τώρα φάτσα κάρτα φιγουράρουν τα ονοματεπώνυμα. Και δώσε μπουνίδι!
Καλύτερα είναι τώρα ή πριν ήταν καλύτερα με την ομερτά; Χίλιες φορές καλύτερα τώρα, λέω εγώ. Μπορεί τα μισά τουλάχιστον απ’ όσα λέγονται (και εκτοξεύονται) να είναι παραμύθια, αλλά όλο και κάτι μαθαίνουμε. Όλο και κάποια αλήθεια κάνει πλέον την εμφάνισή της. Κι όποιος ή όποια έχει λίγο μυαλό, κάτι μπορεί να καταλάβει από τις πάσης φύσεως κατηγορίες. Και να βγάλει συμπεράσματα. Ενώ από τη μούγκα και το σκότος, κανείς δεν έγινε σοφότερος…
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από τη στήλη του Pro Media (ή Media Pro) στην κυριακάτικη εφημερίδα ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ