Μέχρι πριν από λίγο καιρό μια χαρά τα πήγαινε με τη διαχείριση ο ΣΥΡΙΖΑ. Την οικονομία την είχε βάλει σε τάξη μια χαρίτσα, τα δικαιώματα των πολιτών τα είχε προχωρήσει ουκ ολίγα βήματα, τα εθνίκια τα είχε στείλει στον ενδοκρινολόγο με το μακεδονικό, τι άλλο δηλαδή μπορούσε να του ζητήσει κανείς; Όσα θέλανε να κάνουν κάποιοι από τους..
προηγούμενους, αλλά δεν είχανε είτε τις πλειοψηφίες είτε το σθένος (είτε και τα δύο εδώ που τα λέμε), τα έκαναν ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του. Σε τρία χρονάκια μέσα, δεν χρειάστηκαν τρεις αιώνες για να το ισιώσουν το μαγαζί.
Και δώσε κομπλιμέντα και πάρε χαρούλες από όλες τις πλευρές. Κι από ιδεολογικούς αντίπαλους, χωρίς πλάκα τώρα, σοβαρά μιλάμε. Ξέρεις τι σημαίνει να είσαι κυβέρνηση της «ριζοσπαστικής αριστεράς» (έτσι αυτοπροσδιορίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν κάνω λάθος) και να σε στηρίζει ο πρόεδρος του Εμπορικούς και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου; Ξέρεις τι σημαίνει να βγαίνει το Ίδρυμα Νιάρχου και να δηλώνει ότι μια χαρά συνεννοήθηκε με τον Ξανθό για τις δωρεές που σκοπεύει να κάνει και ότι με τους προηγούμενους δεν έβγαζε άκρη γιατί μιλούσαν Σουαχίλι; Ξέρεις τι σημαίνει να σου κάνει πλάτες ολόκληρος επίτροπος Μοσκοβισί, χώρια οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι όλων των αποχρώσεων που μιλάνε για «ελληνικό θαύμα»; Δεν σου δίνει πόντους, στα ουράνια σε εξακοντίζει! Κι ύστερα ήρθαν οι πυρκαγιές…
Ύστερα ήρθαν οι πυρκαγιές για να δείξουν ότι καλή είναι η διαχείριση αλλά σε καιρούς νορμάλ και ήσυχους και αβάδιστους και αβασάνιστους. Όταν όμως γίνονται όλα αχταρμάς, όταν χάνει η μάνα το παιδί και παιδί τη μάνα, όταν οι έκτακτες ανάγκες μεταμορφώνονται σε καθημερινή συνήθεια, τότε η διαχείριση οφείλει να παραχωρεί τη θεσούλα της στη ρήξη. Για να προχωρήσουν τομές αναγκαίες για την κοινωνία, τη ζωή, τη φύση, για να ξηλωθούν νοοτροπίες δεκαετιών για να μην πω αιώνων, για να τιναχτούν στον αέρα η βολή και η σήψη που μας έφεραν εδώ που είμαστε τώρα:
Στο χείλος του γκρεμού, με το ένα πόδι να αιωρείται!
Μόνο έτσι μπορεί να τη γλυτώσει η πατρίς και να μην πάει ολοσούμπητη φούντο. Μόνο έτσι μπορεί να αποφευχθούν οι επόμενες τραγωδίες και θηριωδίες. Μόνο έτσι μπορεί να μπει μια τάξη σε αυτό το ατελείωτο μπουρδέλο που ονομάζεται Ελλάς, με μια σειρά από ρήξεις. Καλή είναι η διαχείριση, αλλά είναι σαν το περπάτημα. Θα σε πάει μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα πρέπει να μπεις στο αεροπλάνο και να απογειωθείς…
Και μ’ αυτόν τον τρόπο, ενδέχεται να κερδίσεις και τις εκλογές. Ενδέχεται να σε εμπιστευθούν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που δεν είναι λαμόγια, δεν είναι πιασμάν, δεν είναι τσατσόνια. Η πλειοψηφία δηλαδή, η σιωπηλή πλειοψηφία που θέλει από κάπου να πιαστεί και κάπου να πιστέψει. Αν της το προσφέρεις κι αν είναι χειροπιαστό, θα σε εμπιστευθεί με ενθουσιασμό. Αν όχι, θα σου γυρίσει την πλάτη και αντίο ζωή!
Υ.Γ. 1: Όταν λέμε ρήξεις εννοούμε ρήξεις, δεν εννοούμε τρικάκια τύπου Σαρτζετάκη. Αυτά ήταν για άλλες εποχές, πιο χορτασμένες.
Υ.Γ. 2: Κι επειδή θα κατηγορηθώ για κούφια συνθηματολογία, ορίστε και μια πρόταση για ρήξη: Eκκλησία τη λένε κι όλα τα παιδάκια κλαίνε!
Υ.Γ. 3: Άσχετο, αλλά θα το πω γιατί θα σκάσω:
Θόδωρε Μιχόπουλε, λείπεις.
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
