Η δημοσιογραφία των πτωματολάγνων

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*

Ήμουν από τους πρώτους που έγραψαν ότι καλά τα πήγε η δημοσιογραφία τις πρώτες μέρες των πυρκαγιών στην Ανατολική Αττική. Και απέδωσα τα εύσημα σε αυτούς που έπρεπε, στους επιτόπιους ρεπόρτερ, φροντίζοντας να καταγράψω τις επιφυλάξεις μου για τους άνκορμεν των στούντιο. Οι πρώτοι μια χαρά τα κατάφεραν, αν εξαιρέσεις καναδύο που έμοιαζαν..
σαν να έχουν ξεπηδήσει από τα.. Παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια –ή μήπως να πω της Αννίτας Π.; Οι δεύτεροι, παρασυρμένοι από τη μανία της πολιτικής κερδοφορίας, έβγαλαν χολή και δηλητήριο σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Αλλά δίκαιοι να είμαστε, στη ζυγαριά η δημοσιογραφία δεν βγήκε χαμένη.

Κι ύστερα το χάος! Αφού πέρασαν οι πρώτες μέρες, όχι μόνο συνέχισαν να δαιμονίζονται οι άνκορμεν, όχι μόνο προστέθηκαν στρατιές κρετίνων που σχολίαζαν το μακρύ τους και το κοντό τους, αλλά γέμισαν ξαφνικά με εικόνες φρίκης και τρόμου οι οθόνες και τα πρωτοσέλιδα. Μερικά ΜΜΕ μάλιστα δεν περίμεναν καν να περάσει το τριήμερο πένθος για να προβάλλουν την πραμάτεια τους. Αλλά και κάποια άλλα που περίμεναν, του έδωσαν στη συνέχεια και κατάλαβε. Κανάλια, ιστοσελίδες, εφημερίδες, επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου πτωματολαγνεία απευθυνόμενα στα ταπεινότερα των ενστίκτων. Για μερικές μοναδούλες στη Nielsen, για ολίγα κλικ στην Alexa, για ένα μάτσο έκπληκτα βλέμματα στο περίπτερο. Για ένα πουκάμισο αδειανό…

Και κάπως έτσι φτάσαμε να μας διώχνουν οι οικογένειες των νεκρών. Να ζητούν γραπτώς από τους δημοσιογράφους να μην πλησιάσουν τις κηδείες και τις εκδηλώσεις θλίψης. Λες και είμαστε άγγελοι θανάτου και όχι λειτουργοί της ενημέρωσης. Θα ήθελα πολύ να τους πω ότι έχουν άδικο, θα ήθελα να επιμείνω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και όλες ίδιες. Ότι υπάρχει κόσμος που σκίζεται για να κάνει σωστά τη δουλειά του και αγωνίζεται να ανακαλύψει και να προβάλλει την αλήθεια. Κι αυτός ο κόσμος δεν είναι μια αισχρή μειοψηφία, δεν είναι ένας στους εκατό, δεν είναι μία στις εκατό. Αλλά πού να βρω το κουράγιο;

Κι εγώ που να το βρω και όλοι οι υπόλοιποι με όλες τις υπόλοιπες που αντικρίζουμε με ανοιχτό το στόμα το πάρτι των βρυκολάκων. Παλιά μιλάγαμε για το συναρμολογημένο πτώμα της Φραντζή, σαν την εξαίρεση στη δεοντολογία και στους κανόνες της. Τώρα που μας κυκλώνουν τα πτώματα από το Μάτι, δεν βγαίνει φωνή, δεν βγαίνει κουβέντα. Στεκόμαστε μουγκοί και μοιραίοι απέναντι στη φρίκη της ειδησεογραφίας, ανήμποροι απέναντι στο κολοσσιαίο μέγεθος της ύβρεως. Αναμένοντας πότε θα ξεσπάσει πάνω σε όλους και όλες μας η οργή του κόσμου. Σήμερα μας απαγορεύουν να παριστάμεθα σε κηδείες, αύριο θα μας λιθοβολήσουν. Δικαίως ή αδίκως, λέτε;

* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr