Αρθρο με τίτλο «Ο πολύς Πολάκης» έγραψε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ ο δημοσιογράφος Χριστόφορος Κάσδαγλης. Αφορμή ήταν ένα υποστηρικτικό κείμενο του Μανώλη Κυπραίου προς τον αν. υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη και το οποίο δημοσιεύτηκε στους zoornalistas (ΕΔΩ).
Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης προβαίνει σε πολιτικές παρατηρήσεις σημειώνοντας ότι «ακόμα κι αν δεχτούμε καλοπροαίρετα τις ιδιότητες που αποδίδει στον αν. υπουργό.. ο
Κυπραίος, το πρόβλημα είναι ότι στην κυβέρνηση δεν χρειαζόμαστε καπετάν
Μιχάληδες, ανθρώπους παρορμητικούς, με έντονα πάθη και αντιφάσεις όπως η
περσόνα που έπλασε ο Καζαντζάκης».
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Χρ. Κάσδαγλη όπως το είδαμε στο προσωπικό μπλογκ του δημοσιογράφου (kasdaglis.wordpress):
Ο πολύς Πολάκης
Διάβασα με ενδιαφέρον κείμενο υποστήριξης προς τον κ. Πολάκη που δημοσίευσε προχθές ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος.
Έκανε καλά ο Κυπραίος που προσπάθησε να φωτίσει την καλή πλευρά του υπουργού, ενός «καλοκάγαθου γίγαντα», μιας «ευαίσθητης ψυχής», «ενός πολεμιστή», «ενός λεβέντη που δεν τρομάζει να τα βάλει με τα θεριά» τον οποίο παρομοιάζει με τον καπετάν Μιχάλη.
Έκανε πολύ καλά, γιατί εμείς οι υπόλοιποι βλέπουμε την άλλη πλευρά του αναπληρωτή υπουργού Υγείας: Έναν μετρ του πολωτικού και επιθετικού λόγου που δεν έχει δικαιολογήσει με το έργο του τον θόρυβο που προκαλεί ασχολούμενος… πολλάκις με θέματα πέραν των αρμοδιοτήτων του. Που με τις πληθωρικές του παρεμβάσεις «θολώνει» ή «μαυρίζει» την εικόνα του υπουργείου του. Όπως συνέβη με την υπόθεση Novartis και με την επιτακτική μεταρρύθμιση του ΚΕΕΛΠΝΟ, όπου συνέβαλε στον υποβιβασμό των δύο καίριων ζητημάτων σε πεδία φθηνής κομματικής αντιπαράθεσης.
Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε καλοπροαίρετα τις ιδιότητες που του αποδίδει ο Κυπραίος, το πρόβλημα είναι ότι στην κυβέρνηση δεν χρειαζόμαστε καπετάν Μιχάληδες, ανθρώπους παρορμητικούς, με έντονα πάθη και αντιφάσεις όπως η περσόνα που έπλασε ο Καζαντζάκης.
Δεν χρειαζόμαστε υπουργούς που «σηκώνουν αμέσως το τηλέφωνο» όταν τύχει ν’ ακούσουν «για κάποια ανάπηρα παιδιά σε σχολεία ειδικής αγωγής, που στερούνται αμαξιδίου». Χρειαζόμαστε μηχανισμούς που θα μεριμνούν για την αρτιότητα των κρίσιμων υποδομών, χωρίς να απαιτείται η μεσολάβηση άνωθεν παρεμβάσεων.
Ούτε υπουργούς που επιδεικνύουν «την προσωπική τους φροντίδα για να σωθούν δυο μωρά που έπασχαν από σοβαρά τραύματα». Χρειαζόμαστε αυτοματισμούς, ώστε το σύστημα υγείας να αποκαθιστά τον κάθε τραυματία χωρίς έκτακτες διαδικασίες.
Και ούτε δικαιολογείται βέβαια ειδική μνεία στην αυτονόητη αγωνία ενός υπουργού Υγείας για την επάρκεια των αντικαρκινικών φαρμάκων. Πολύ περισσότερο που, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο στόχος αυτός δεν έχει -έπειτα από τρία χρόνια- επαρκώς εκπληρωθεί.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 8.8.2018
