Το κύμα του πόνου από την τραγωδία στο Μάτι υποχωρεί για το πλήθος και υποστέλλεται από τα πρωτοσέλιδα που γράφουν την Ιστορία. Μένουν τα απόνερα (που πνίγουν όμως, όπως το βουβό κύμα) για τους συγγενείς, τους φίλους, τους δικούς. Για όλους τους άλλους θα μείνουν οι ψεκάδες –τα απειροελάχιστα σταγονίδια από το παρελθόν για να χτυπούν το πρόσωπο της Μνήμης όταν κοιμάται.
Έτσι είναι η φύση μας, έτσι λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό: απωθεί, λησμονεί, πηδάει ασταμάτητα από κλαρί σε κλαρί στο δέντρο της ζωής, όπως ο πίθηκος στο δέντρο της ζούγκλας. Το ίδιο έγινε σε όλους τους σπαραγμούς:
Το ’66 με το Ηράκλειο που καταποντίστηκε στη Φαλκονέρα, το ’81 με την εκατόμβη του Καραϊσκάκη, πάλι το ’81 με τους σεισμούς στις Αλκυονίδες και τις καταρρεύσεις των πύργων αυθαιρεσίας που είχαν κτιστεί, κυριολεκτικά στην άμμο, το ’99 με το χτύπημα του Εγκέλαδου στην καρδιά της Αθήνας, το 2000 με τη Σάμινα που βυθίστηκε έξω από την πόρτα μας, στις παριανές Πόρτες, το ’03 με το θάνατο 21 μαθητών Λυκείου στη σχολική εκδρομή, στα Τέμπη, το ’05 με τη συντριβή του αεροσκάφους της Ήλιος, το ’17 με το ασύλληπτο για τον νου τροχαίο όταν, η Πόρσε-βόμβα σκόρπισε θάνατο και φρίκη τρέχοντας με 320 χιλιόμετρα!
Είμαστε άνθρωποι που ξεχνάμε και, δυστυχώς επαναλαμβάνουμε. Γιατί η μυρωδιά της Μνήμης είναι όξινη, ενοχλεί, ενώ η Λήθη είναι άοσμη, δεν προκαλεί και δεν ενεργοποιεί. Κάνει δηλαδή, ακριβώς ό,τι δεν χρειαζόμαστε για να μην ξαναγίνουμε επικίνδυνοι. Στον εαυτό μας και στους άλλους.
- από το harddog-sport