Κουβαλάνε, για τρεις ώρες στη θάλασσα, όλο το σπίτι τους.
Κανουν μιση ώρα (καυγαδίζοντας μεγαλοφώνως) να στήσουν το τσαρδί, ομπρέλες, ψάθες, καρέκλες, φουσκωτά στρώματα, τζαμποσακούλες με ακαθόριστο περιεχόμενο...
Μαμά, μπαμπάς, ο (circa 17) Γιάννης και ο (circa 12) Σπύρος, όπως μαθαινεις θες δεν θες πολυ σύντομα.
Η μαμά κάθεται και παρακολουθεί με άγρυπνο βλέμμα το Σπύρο και το Γιάννη, ο οποίος δεν θα πρεπε να είναι εδώ του μπιγκιν γουίθ, θα πρεπε να ναι με τους φίλους του.
Μέσα σε μιση ώρα τού ´χει κάνει 10 παρατηρήσεις φωναχτά, ν ακούσει όλη η παραλία. Μαζί και τα κορίτσια πιο δίπλα, που προσπαθεί να κρυφοκοιτάξει ο άμοιρος Γιάννης.
«Γιάννη, φτιάξε το μαγιό σου»
«Γιάννη, μην πηγαίνεις βαθιά»
«Γιάννη, φόρα το καπέλο σου»
«Γιάννη το νου σου στο Σπύρο»
Ο Γιάννης βγαίνει από την παγωμένη θάλασσα και βάζει τα χέρια στο μπροστά μέρος του μαγιό του, πωπω πολύ κρύα, λέει...
«Γιάννη, μην πιάνεις το τέτοιο σου μπροστά στον κόσμο, ντροπή!», του φωνάζει.
Όσο «τέτοιο» του χε μείνει, το χασε κι αυτό ο Γιάννης.
Η κόρη σου θα γνωρίσει μια μέρα το Γιάννη.
Που δεν θα μπορεί να κάνει ούτε μισό βήμα από μόνος του.
Και θ αναρωτιέστε όλοι μαζί γιατί την έκανε δυστυχισμένη.
Να ανατρέξετε τότε σ αυτό το ποστ.
Και να μην μεγαλώνετε Γιάννηδες.
- από το fb της Μαρίας Δεδούση
