(Κάποια) παιδιά σώθηκαν

Την ώρα που ο πλανήτης κρατούσε την ανάσα του για τα παιδιά στο σπήλαιο της Ταϊλάνδης στην Αργυρούπολη ένα συνομήλικό τους αγόρι αποφάσιζε να σκοτωθεί γιατί δεν άντεχε άλλο τους νταήδες.

Παγκόσμια ανακούφιση για τη διάσωση των παιδιών στην Ταϊλάνδη.

Κουβέντες, στάτους, καταδίκες,.. και βρισιές για το παιδί, τους νταήδες, τους γονείς τους στην Ελλάδα.

Πάλι κάποιοι ήξεραν και δεν μίλαγαν.

Παιδιά εκεί στην Ταϊλάνδη, συγκίνησαν τον πλανήτη.

Για τα παιδιά της Συρίας, της Παλαιστίνης, του Μεξικού που χωρίζουν από τους γονείς τους με βάση τη μεταναστευτική πολιτική Τραμπ … κουβέντα;

Για τα παιδιά που τα κάνουν «βόμβες» οι Ταλιμπάν, για τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό, που πεινάνε;

Εντάξει δεν μπορώ να πω: γίνονται γκαλά από πλούσιους που νοιάζονται για το μέλλον των παιδιών ενώ απολύουν από τις δουλειές τους πατεράδες τους.

Οι δυνατοί και οι χορτάτοι δεν καταλαβαίνουν τον πόνο και την αγωνία.

Κλισέ; Ναι αλλά δυστυχώς πάντα επίκαιρο!

Εντάξει κάτι λέμε, κάπως το σκεφτόμαστε αλλά ξέρεις… της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη που λέει η παροιμία.

Παιδιά και περιβάλλον. Αυτά είναι το μέλλον μας κι αυτά τσακίζουμε καθημερινά.

Με τις πράξεις ή τις παραλείψεις μας τα παιδιά χάνονται.

Είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε τα παιδιά, είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε το μέλλον μας.

Είναι σαν τους καπνιστές που πάνε στο νοσοκομείο, καταφέρνουν να βγουν ζωντανοί κι ανάβουν ένα τσιγάρο για να το «γιορτάσουν».

Τα παιδιά είναι το αύριο. Αλλά ποιος σκέφτεται το «αύριο» όταν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο «σήμερα»…

Παιδί είναι και ο 16χρονος πρόσφυγας που ένας σεσημασμένος 78χρονος πυροβόλησε στο κεφάλι και στα πόδια στη Μόρια.

Εκεί στη Μυτιλήνη το προσφυγικό έχει φέρει στην επιφάνεια όλη την ακροδεξιά νεοναζιστιτκή σαπίλα και η πολιτεία πρέπει να πάρει κεφάλια.

Ο αντιδήμαρχος παρουσία του υπουργού Μπαλάγα έλεγε λιγες μέρες πριν ότι θα πάρει ένα όπλο και θα πυροβολεί, κι ο υπουργός αντί να τον βάλει στη θέση του και να αποχωρήσει μέχρι να φύγει αυτός ο κύριος από την αίθουσα έδινε νουθεσίες λες και απευθυνόταν σε πιτσιρικά που «τα πήρε κρανίο».

Αυτή η ανοχή είναι που δίνει αέρα σε κάθε «ράμπο» που με το νταηλίκι ή και την καραμπίνα του απειλεί ανθρώπους που ήρθαν εδώ για να σωθούν από τον θάνατο.

Πόσους νταήδες αντέχει πια αυτός ο τόπος; Νταήδες όλων των λογιών: στο σχολείο, στη δουλειά, στο δρόμο, στα media δοκιμάζουν τις αντοχές της κοινωνίας και λόγω της ανοχής κερδίζουν στα σημεία.

Όπως οι άθλιοι χειροκροτούσαν αυτόν που σκοτώσε την μικρή Ρομά έτσι τώρα κάποιοι αντίστοιχοι άθλιοι «χειροκροτούσαν» τον τύπο που πυροβόλησε τον πρόσφυγα στη Μυτιλήνη.

Ντροπή μας!

Σε άλλα θέματα τώρα έχουμε ένα νέο (ακροδεξιό) κόμμα από τον Μπαλτάκο και τον Καμμένο (Δημήτρη)

Δύο νοματαίοι, μοίρασαν τα οφίτσια: Καμμένος Πρόεδρος, Μπαλτάκος Γενικός Γραμματέας.

Το πρόβλημα είναι ότι θα αναγκαστούν να βρουν κι άλλους μακεδονομάχους και με «δημοκρατικές» διαδικασίες να οργανώσουν το «κόμμα» τους.

Η εξουσία όμως είναι δύσκολο να μοιραστεί ακριβώς γιατί η εξουσία είναι σαν τα ναρκωτικά: όσα και να πάρεις πάντα θες παραπάνω.

Και τους ανθρώπους τους «μετράς» όταν από «τίποτα» γίνουν «δυνατοί» κι αποκτήσουν εξουσία. Τότε βλέπεις ποιοι πραγματικά είναι.

Έχουμε γεμίσει από εθισμένους στην εξουσία (τους) που κάνουν την καθημερινότητά μας όλο και πιο δύσκολη.

Γι’ αυτό σου λέω: Τα παιδιά είναι η ελπίδα, κι αυτά πρέπει να γλιτώσουν. Αυτά πρέπει να γλιτώσουμε! Εκεί είναι το στοίχημα!

Γιάννης Καφάτος/ viewtag.gr