Εδώ που τα λέμε, ο Πάνος Καμμένος δεν ζητάει πολλά πράγματα από τη ζωή.
Ζητάει βέβαια να ολοκληρώσει την τετραετία η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει. Αλλά και το προνόμιο να είναι αυτός που θα τη ρίξει, «εάν χρειαστεί».
Ζητάει -νέα απαίτηση αυτή- εφόσον η συμφωνία με τη FYROM φτάσει..
μέχρι τη Βουλή να υπερψηφιστεί από 180 βουλευτές. Άγνωστο από πού προέκυψε αυτό το νούμερο. Και γιατί να είναι 180, και όχι 200…
Ζητάει να συνομολογήσουμε όλοι πως «η Ελλάδα βγαίνει από την εποχή της παραχώρησης της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές», παρά το πλέγμα των δεσμεύσεων που συνοδεύει το τέλος του προγράμματος. Εκτός από υπερπατριώτης είναι και κοσμοπολίτης – αυτό είναι γνωστό.
Ζητάει πίσω τις έδρες που στέρησαν από το κόμμα του όσοι αυτομόλησαν. Η μετατόπιση στελεχών του προς άλλες κατευθύνσεις συνιστά αποστασία. Ενώ η μετατόπιση στελεχών άλλων κομμάτων προς το δικό του ήταν απλώς δείγμα πατριωτισμού.
Ο Καμμένος αρέσκεται σε μικρές συμβολικές κινήσεις, όπως η πρόσφατη απουσία του από το υπουργικό συμβούλιο. Αλλά δεν επιμένει μέχρι τέλους – είναι συνάμα ρεαλιστής. Στέλνει το μήνυμα και αμέσως μετά αναδιπλώνεται, επικαλείται επείγουσες τηλεφωνικές συνομιλίες, λες και επρόκειτο για την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών που κρατάει η Τουρκία…
Μπορεί να δίνει ενίοτε την εικόνα αιρετικού, αλλά δεν είναι. Ίσα ίσα, αναγνωρίζεται στο πρόσωπό του κάτι από τον σουρεαλισμό και τη σύγχυση που διατρέχει οριζοντίως την ελληνική κοινωνία και την πολιτική σκηνή.
Αυτό δεν θα ήταν τραγικό, ακόμα κι αν στα χέρια του κρατάει την κυβερνητική σταθερότητα – για να μην αναφερθώ στο αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων.
Το πρόβλημα είναι ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχουν αρκετές ακόμα τέτοιες ανεμόφερτες περσόνες, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επηρεάζουν πτυχές της -αμφίβολης ούτως ή άλλως- ευστάθειάς του.
- το κείμενο του Χρ. Κάσδαγλη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ (04.7.2018)
- πηγή: kasdaglis.wordpress