και καιρό πλένεται με κεντροδεξιό σαπούνι, και ξεβγάζεται με νεράκι αγιασμένο, ξαναβρήκε τον παλιό, τσεκουράτο του εαυτό. Εξ ου και τα θρασίμια!
Αφού μιλάει έτσι, καθώς ευλόγως αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως ένα από τα θρασίμια, δικαιούμαι, νομίζω, να απαντήσω στον ίδιο τόνο. Και στο ίδιο επίπεδο. Και δεν θα τον πω παλιάνθρωπο - όχι. Ούτε φασίστα - όχι. Ούτε τσογλάνι του Παπαδόπουλου και της χούντας - όχι. Ούτε συνοδοιπόρο του Μιχαλολιάκου σε αιματηρές αναζητήσεις - όχι. Ούτε ιδεολόγο και χειροπράκτη της βίας κατά της δημοκρατίας, και κατά των διαφορετικών - όχι. Ούτε, τέλος, και μπασταρδεμένο ακροδεξιό, με μάσκα δημοκράτη. Ή μάλλον νεοδημοκράτη - όχι.
Βορίδη θα τον πω. Βορίδη, σκέτο. Γιατί Βορίδης είναι βρισιά. Κατάφερε, με τον βίο και την πολιτεία του, το όνομά του να εκπροσωπεί ό,τι χειρότερο, πιο φαιό, πιο σκοτεινό, πιο θρασύ, πιο επικίνδυνο, στην πολιτική μας ζωή. Και το κατάφερε πηδώντας από παλούκι σε παλούκι, υποτάσσοντας στον σκοπό κάθε μέσο - από το τσεκούρι μέχρι τη λογοδιάρροια του νομιμόφρονα. Και γιατί, ενώ οι πάντες ξέρουν τι πολιτικό καπνό φουμάρει, όχι μόνο επιμένει να παίζει το θεατρικό που έταξε στον εαυτό του, αλλά μας βγαίνει και από πάνω. Ως κριτής, επικριτής και υβριστής. Ε, α σιχτίρ πια.
Βορίδης, δηλαδή, θα πει πολλά πράγματα. Και όχι τόσο προσωπικά ένδοξα, ούτε τόσο κομματικά έντιμα, ούτε τόσο πολιτικά διαυγή. Θα πει όμως, κυρίως, τον άνθρωπο εκείνο που ξέρει να προσαρμόζεται σε όλες τις καταστάσεις, άλλοτε με το τσεκούρι κρυμμένο, και άλλοτε κραδαίνοντάς το -όπως τώρα καλή ώρα- πάνω από τους ατυχείς που φακελώνει ως θρασίμια. Τον άνθρωπο που αγάπησε τον Παπαδόπουλο, ύστερα αρραβωνιάστηκε τον Καρατζαφέρη, ύστερα συνήψε γάμο με τον Σαμαρά και σήμερα ευτυχεί σε σχέση με τον Μητσοτάκη.
Αυτόν τον άνθρωπο έχει κορώνα στο κεφάλι του ο Κυριάκος. Κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο! Α να χαθείτε, Βορίδηδες...
Θανάσης Καρτερός (Αυγή)
