Στο πρώτο μέρος του δίωρου αφιερώματος, ο Μάνος Ελευθερίου θυμάται τα πρώτα χρόνια.. της ζωής του στη Σύρο, τον ερχομό στην Αθήνα, αλλά και το πώς άρχισε να γράφει στην εφηβεία του, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι κάνει…
Αναφέρεται στα ποιήματα που έγραψε όταν ήταν στρατιώτης, τη μεσολάβηση του Μανώλη Αναγνωστάκη για τη δημοσίευσή τους, αλλά και τη γνωριμία του με τον Χρήστο Λεοντή, με τον οποίο έγραψε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο «Ρημαγμένοι Κήποι».
Θ’ ακολουθήσουν μεγάλες συνεργασίες με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Δήμο Μούτση, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Γιάννη Σπανό, καθώς και με τους Χρήστο Νικολόπουλο και Σταύρο Κουγιουμτζή.
Δηλώνει ότι του αρέσει να παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις του ελληνικού τραγουδιού, ενώ δεν αντέχει στη ζωή του την «αρπαγή» και την απληστία…
Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, ο σπουδαίος δημιουργός δηλώνει πως ό,τι έκανε και έγινε, το χρωστάει στην οικογένειά του και στους φίλους του, τονίζοντας ότι και ο ίδιος υπήρξε -κατά κάποιον τρόπο- «σκηνοθέτης» της ζωής του.
Αναφέρεται και πάλι στη μεγάλη του αγάπη, τη Σύρο, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, στην οποία έχει χαρίσει τα περισσότερα βιβλία του, αλλά και στο Αρχείο της Ελένης Παπαδάκη. Με καμάρι αναφέρεται και στο ωραιότερο βιβλίο που έχει γράψει, το «Ενθύμιον Σύρου»…
Δηλώνει ότι τα τελευταία χρόνια δεν ασχολείται πολύ με το τραγούδι, αν και παρακολουθεί στενά την εξέλιξή του, υποστηρίζει ότι τα περισσότερα καινούργια τραγούδια που ακούει δεν είναι καλά, ωστόσο υπάρχουν «μοναχικοί καβαλάρηδες» που γράφουν καλά πράγματα, ενώ διαπιστώνει ότι και σήμερα γίνεται κοινωνικό τραγούδι, αφού «ακόμη και στα ερωτικά τραγούδια, υπάρχουν κοινωνικές αναφορές»…