Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Υπάρχει κανένας χριστιανός εδώ πέρα να με ενημερώσει αν είμαι υποχρεωμένος από τη σύμβασή μου να σχολιάσω την ένταξη Κατσιαντώνη στη Νέα Δημοκρατία; Αν προβλέπεται ρε παιδί μου, που λένε και στο..
στράτευμα ή αν μπορώ να το αποφύγω, να κάνω τα στραβά μάτια, να το τριπλάρω που θα λέγαμε, καλή ώρα, και στο Μουντιάλ. Διότι διάβασα και τη δήλωσή του και μπουρδουκλώθηκα, νόμισα ότι ήθελε να πάει στο Ποτάμι ο άνθρωπος. Ιδίως εκεί που έλεγε:
«Είναι ανάγκη όλες οι κεντρώες, προοδευτικές και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, αλλά και όλοι οι πολίτες που ανήκουν στον χώρο αυτό, να συσπειρωθούν».Να τα διαβάζει ο Άνθιμος αυτά, να τ’ ακούει ο Άδωνις και να αναρωτιούνται τι κακό είναι αυτό που τους βρήκε και ποιο είναι πάλι αυτό το παλιοκουμμούνι που ψάχνεται για εισοδισμό στην εθνική, πατριωτική και γαλανόλευκη παράταξη. Ευτυχώς που το διορθώνει πιο κάτω ο γίγαντας ο Κατσιαντώνης και τα χώνει στη συμφωνία των Πρεσπών.
Κι αυτό ήταν παλικάρια! Πάει τελείωσε. Με Κατσιαντώνη και Ταϋλάνδη θα τη βγάλουμε σήμερα, ακόμη και η ραψωδία για τον δόλιο τον δεκαπεντάχρονο που αυτοκτόνησε πήγε στις πίσω σελίδες. Όπως τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες, έτσι κρατάει και η θλίψη. Και η οργή για την αδικία σε ένα πιτσιρίκι με ευαισθησίες παραπάνω από τον γαμημένο τον μέσο όρο…
Μιας και μιλάω όμως για ευαισθησίες, να σημειώσω ότι βγήκε χθες γνωστός χιουμορίστας δημοσιογράφος και είπε το σούπερ ανέκδοτο ότι δηλαδή άμα ήταν ο Φίλης στη σπηλιά στην Ταϋλάνδη δεν θα μπορούσαν να τον βγάλουν οι δύτες. Γιατί ο Φίλης, προσδεθείτε αμέσως κυρίες και κύριοι, είναι χοντρός. Και ως χοντρός δεν θα χώραγε να περάσει και θα ήταν αιωνίως φρακαρισμένος εκεί μέσα και θα πνιγότανε. Μία ψήφος λιγότερη για τη συμφωνία των Πρεσπών! Κι ένας πόντος παραπάνω στον τελευταίο ρατσισμό.
Γιατί τώρα που δεν τολμάνε και τόσο πολύ οι ρατσιστές να βγούνε μπροστά και να την πέσουνε στους ανάπηρους, στους μαύρους, στους gay κ.λπ. κ.λπ. το έσχατο καταφύγιο της καφρίλας είναι το πάχος. Γιατί η κοινωνία μπορεί να καταδίκασε σε γενικές (σε πολύ γενικές…) γραμμές τις υπόλοιπες αηδίες, αλλά τα κιλά ακόμη της προκαλούν ενοχλήσεις. Και βρίσκει αφορμή ο κάθε μερακλής να σολάρει!
Εκεί επιτρέπεται να πεις ό,τι γουστάρεις, επιτρέπεται να ξεράσεις ένα βυτίο χολή, επιτρέπεται να τους καταρρακώσεις, επιτρέπεται να τους ισοπεδώσεις. Το υπερβολικό πάχος δεν περιλαμβάνεται ακόμη στον κατάλογο της καλής συμπεριφοράς, δεν είναι ρατσιστικό να επιτίθεσαι στους χοντρούς και στις χοντρές. Βγάζει γέλιο το πράγμα, κοπάνα τες ρε φίλε τις ντουλάπες τις δίφυλλες, βαράτε τους σαπιοκοιλιάδες, αντέχουν στο ξεφτιλίκι.
Τα έγραψα πριν από δύο έτη τα ανωτέρω και τα ξαναγράφω εδώ για να καταλάβουμε μία και καλή ότι δεν τελειώνει τόσο εύκολα ο αγώνας κόντρα στην προκατάληψη. Θέλει ζόρι, θέλει πόνο, θέλει μόχθο, θέλει και θυσίες προσωπικές. Δεν αρκούν ένα πάρτι, ένα χαμόγελο, μια ευγενής χειρονομία. Μερικές φορές θέλει κάτι παραπάνω, θέλει πόλεμο. Είμαστε διατεθειμένοι, είμαστε διατεθειμένες να πάμε κόντρα ή θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα την επέλαση του βόθρου στην καθημερινότητά μας;
-από το newpost.gr
